Lees ook
Soebiras neef Jordan (28) viel plotseling neer tijdens een voetbaltoernooi en raakte in coma

Mee op schoolreis
“Mijn vader was er één uit duizenden; als mens, als vrijwilliger, als vriend, als werknemer, maar vooral als vader en opa. Mijn zus, broer en ik hebben altijd de enorme hoeveelheid liefde, aandacht en tijdsinvestering van hem gevoeld. Naarmate we ouder werden en zelf kinderen kregen, realiseerden we nog meer hoe bijzonder het was. Hij ging bijvoorbeeld mee op schoolreisjes; dat was begin jaren negentig nog uitzonderlijk voor vaders.”

Koninklijk onderscheiden
“Zichzelf vaak wegcijferend was mijn vader altijd in de weer voor een ander. Gekscherend zeiden we wel eens tegen mijn vader dat hij later vast niet aan kanker, maar aan het kankerfonds zou overlijden. Hij was een gelovige man, die anderhalf jaar voor zijn dood terecht koninklijk is onderscheiden voor zijn tomeloze inzet voor de medemens.”

Longkanker
“In december 2016 kreeg hij de brute diagnose longkanker. Het optimisme waarmee mijn vader de behandelingen aanging was bewonderenswaardig. Kinderen en massa’s mensen moesten vanwege infectiegevaar vermeden worden, maar mijn vader was heel duidelijk: de kleinkinderen vormden uitzondering. Die waren zijn motivatie, zijn brandstof.”

Het lot accepteren
“Half april, tijdens een onvermijdelijke opname, werd onze angst bevestigd; de kanker was ondanks de chemotherapie en bestralingen geëxplodeerd. Hij werd niet meer beter. Mijn vader accepteerde direct het lot. Verdrietig, maar zonder verzet. Slechts één keer is er een moment van ontlading in de vorm van boosheid geweest. Waar ik stiekem wel blij mee was; het gaf hem toch een menselijk trekje.”

Karaktereigenschappen uitvergroot
“Mijn vader zei tegen ons: ‘Ik WIL niet gaan, maar ik KAN wel gaan’. Hij had diep vertrouwen dat het goed zou komen. Vier weken was ons gegeven. Vanaf het slechte nieuws totdat zijn sterke en rustige geest het uitgeputte lichaam moest loslaten. In die vier weken werden zijn karaktereigenschappen uitvergroot: voor iedereen was tijd en waren opbeurende woorden. Op 12 mei is mijn vader in het bijzijn van mijn moeder, zus, broer en mij op 62-jarige leeftijd thuis overleden. Op de verjaardag van mijn moeder, hij zou het zo niet geregisseerd hebben. ”

Publiekelijk
“Mijn vader en broer vervulden een hoofdrol in de NPO1-documentaire Feyenoord op 1. Ze volgden maandenlang doorgewinterde Feyenoord-fans in aanloop naar een mogelijk kampioenschap. Vanwege het bizarre toeval dat deze documentaire werd uitgezonden terwijl mijn vader nog boven aarde stond, voelde die eerste periode als heel publiekelijk. Twee dagen na zijn dood werden ze kampioen.”

Wie goed doet, goed ontmoet
“De bizarre hoeveelheid mensen die kwam condoleren (naar schatting ruim 1200) en de stampvolle kerk tijdens zijn afscheidsdienst maakten zijn lijfspreuk waar: wie goed doet, goed ontmoet. Ons gezin liep de stampvolle kerk in terwijl Zeg me dat het niet zo is klonk. Zelf had mijn vader Ren Lenny ren uitgekozen, dat werd gedraaid nadat mijn zus, mijn broer en ik alle drie op onze eigen authentieke wijze hadden gesproken. De kist werd weggereden op You’ll never walk alone: hét Feyenoordlied.”

Een litteken van liefde
“Nu zijn we acht maanden verder. Ik maak kennis met de dood. In stapjes. Een dynamisch proces, dat zich niet laat vangen op vooraf bedachte momenten. De momenten van het grootste gemis, een verjaardag van één van de kinderen bijvoorbeeld, zijn toch ook de momenten dat pa het dichtste bij me komt. Míjn verdriet, dat ik koester. En wat me nog meer verbindt met mijn familie. Wij weten vaak zonder woorden wat we denken of voelen. Zijn dood is een litteken, maar net als die van mijn keizersnedes, één van liefde!”

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.