De vader van Melanie is al een tijdlang ziek. De artsen kunnen niet achterhalen waarom zijn zenuwen niet meer werken. Inmiddels is haar vader opgegeven, maar het gezin probeert er alles aan te doen om de oorzaak te achterhalen.
Melanie plaatste een LinkedIn-post met daarin een oproep voor hulp.
Het gezin van de 22-jarige Melanie is altijd heel hecht geweest. “Ik, mijn broertje, zusje, vader en moeder deden altijd alles samen”, vertelt ze aan LINDA.nl. “Van boodschappen tot met elkaar ontbijten, lunchen en avondeten. Het was altijd een gezellige boel thuis.”
Maar twee jaar geleden werd haar vader ziek. “Het bleek lymfeklierkanker te zijn.” Verschillende behandelingen volgden en de laatste was er eentje met een groot risico. “Dat was een behandeling in het beenmerg.”
Melanie’s vader werd kort daarna ‘schoon verklaard’. De rust in het gezin kon terugkeren, maar haar vader was nog steeds snel moe. “Hij moest veel rusten en we dachten dat het kwam door alle behandelingen die hij had ondergaan. We waren dus niet direct ongerust.”
Maar Melanie’s moeder trok aan de bel, toen het gevoel in zijn voeten minder werd. “Dat gevoel kroop van zijn voeten omhoog naar zijn benen. Ook in zijn vingers en armen werd het gevoel minder.” Het verminderde gevoel ging gepaard met krachtverlies en lopen werd steeds moeilijker. “Een rolstoel was nog de enige optie. Ook werd hij steeds verwarder en leek hij er steeds minder ‘bij’ te zijn.”
“Mijn vader is vervolgens naar ziekenhuizen door heel het land gestuurd, maar artsen zijn er nog steeds niet achter wat er met hem aan de hand is. Mijn vader is inmiddels opgegeven. Ook bij de behandelende artsen kwam dat nieuws hard aan.” Haar vader gaat ondertussen steeds verder achteruit. “Ze hebben hem nu nog drie maanden gegeven als er geen doorbraak komt.” Melanie en haar familie zetten dan ook alles op alles om te achterhalen wat er aan de hand is.
Karina werkte zich letterlijk kapot en kreeg de ultieme waarschuwing: De ziekte van Hashimoto
Ondertussen probeert Melanie zoveel mogelijk door te gaan met het normale leven. “Ik studeer en ik probeer het zo een beetje van me af te zetten, maar het is lastig. In mijn achterhoofd ben ik er toch constant mee bezig.” Melanie moet er niet aan denken haar vader te verliezen. “Ik probeer zoveel mogelijk bij mijn ouders te zijn, en over de dood willen we nog helemaal niet praten. We hebben nog alle hoop dat er een doorbraak komt. Maar dat moet wel heel snel komen. Het is slopend.”
Heb je een tip voor Melanie en haar familie? Stuur dan een mail naar de redactie van LINDA.nl. Deze wordt dan doorgestuurd naar Melanie en haar familie.
undefined
