Mechie (43) was 32 weken zwanger van haar tweeling, toen thuis ineens de bevalling begon. Het ziekenhuis haalde ze niet meer en de hulpverleners waren ook niet op tijd bij haar thuis.
Voor elke fase heeft Mechie, lifecoach en trainer bij Feelgood&Shine Lifcoachingsbureau voor groei én geluk, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik heb altijd gezegd dat ik drie kinderen wilde, maar mijn eerste zwangerschap, van Daan, was enorm zwaar. Ik was daardoor ook al blij als we twee kinderen zouden krijgen. Dat was helaas echter niet zo makkelijk. Ik legde me er na ruim anderhalf jaar bij neer dat het niet ging lukken. Ik wilde ook niet de medische molen in. Wanneer het op de natuurlijke manier niet lukte, was een tweede kindje voor mij en mijn (inmiddels ex-)man niet weggelegd.”
“Na die anderhalf jaar kreeg ik ineens last van hele erge buikkrampen en moest ik veel overgeven. Ik dacht dat het nooit meer zou lukken, maar deed voor de zekerheid toch maar een zwangerschapstest. Toen deze positief was, waren we super blij. Het kindje was meer dan welkom.”
“Bij de eerste echo zei onze verloskundige de spannende zin: “Ik ga even een collega erbij halen.” Hierdoor maakten we ons een paar minuten flink zorgen. Toen de collega keek, bleek er juist goed nieuws te zijn: “Gefeliciteerd, jullie krijgen een tweeling!”
“Tweelingen zitten bij ons beiden niet in de familie, dus het was een grote verrassing – een cadeautje. Zo kreeg ik toch de drie kinderen die ik graag wilde. De zwangerschap was wel dubbel zo heftig als de eerste keer. Ik moest heel veel overgeven en ben daardoor zelfs in het ziekenhuis opgenomen. Ik hield letterlijk niks binnen en was niet meer dan een spaghettisliertje.”
“Het was de 7,5e week voor de uitgerekende datum toen ik ’s nachts, rond 00.15 uur, een ‘ploepje’ in mijn buik voelde. Ik maakte de vader wakker, maar hij kon ook niet helpen, dus ging hij weer slapen. Toen er tien minuten later weer zo’n ‘ploepje’ kwam, maakte ik hem opnieuw wakker en vroeg of hij mee naar de wc wilde lopen. Ik was bang dat daar iets fout zou gaan.”
“Op de wc gebeurde het: mijn vliezen braken. Toen was er paniek in de tent. Omdat de kans op complicaties bij een tweelingbevalling enorm is, moet je met een tweelingzwangerschap altijd in het ziekenhuis bevallen. We moesten daar dus eigenlijk zo snel mogelijk heen, maar ik voelde dat we dat niet meer gingen redden: “Bel een ambulance! Het gaat nú gebeuren!””
“Terwijl de vader de gynaecoloog, zijn moeder (om voor Daan te zorgen) en 112 belde, kreeg ik hele heftige weeën en meteen daarna enorme persdrang. Ik wist dat ik niet van de wc af kon. Dan zou het fout gaan. Het was ongeveer 1.00 uur toen ik het niet meer hield en er al een hoofdje uitkwam.”
“De vader tilde me op en legde me op bed. Met behulp van een 112-medewerker aan de andere kant van de lijn, werd om 1.09 uur Saar geboren. Gelukkig huilde ze meteen. Elke handdoek die we hadden werd uit de kast getrokken om Saar warm te houden (dat had ik in films gezien) en om het bloeden enigszins op te vangen.”
“Intussen stonden er drie ambulances voor de deur en was het personeel naar binnen gestormd. Dat was maar goed ook, want zeventien minuten later werd Suus geboren met de navelstreng om haar nekje. Ze zag paars en huilde niet. Wat was ik toen blij dat er hulp was. Na de geboorte kwam de verloskundige binnen, die de navelstreng doorknipte. Daarna zijn we alle drie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan.”
“Eenmaal in het ziekenhuis werd alles – gelukkig ook de ademhaling van Suus – relatief snel stabiel. De meisjes hebben wel nog vier weken in het ziekenhuis gelegen om aan te sterken. Dit waren slopende weken waarin ik drie keer per dag naar het ziekenhuis ging en de rest van de tijd moest kolven, kolven en kolven. En dan hadden we natuurlijk ook nog een zoon van 2,5.”
“Het was heerlijk om na die weken eindelijk met ze naar huis te gaan. Het eerste anderhalf jaar was wel erg pittig. Alles moest natuurlijk dubbel. Ik was bijna twintig uur per dag bezig met voeden in de eerste twee maanden dat ik graag borstvoeding wilde geven. Daarbij huilden ze 1,5 jaar allebei heel veel. Gelukkig hadden we lieve mensen om ons heen die ons hielpen.”
“Nu gaat het super goed. Ik heb zware tijden gehad. Van moeilijke zwangerschap, naar pittige bevalling, naar twee huilbaby’s, naar een scheiding, maar we zijn er sterk uitgekomen. Ik heb zoveel geleerd van deze tijd. Al die ervaringen kan ik nu gebruiken in mijn werk als lifecoach en trainer.”
“We hadden aan de placenta kunnen zien of Saar en Suus één- of twee-eiig zijn. In de chaos is die echter weggegooid en een DNA-test, kost veel geld. Met medewerking van de Universiteit van Amsterdam hebben we anderhalf jaar geleden eindelijk zo’n test kunnen doen en onze vermoedens werden bevestigd: de meiden zijn eeneiig. Hoewel ze qua innerlijk verschillen, geven ze soms precies dezelfde antwoorden op vragen, voelen ze elkaars gevoelens en kunnen ze echt niet zonder elkaar. In de video (boven dit artikel) is te zien hoe lief ze samen zijn.”
Saar en Suus nu.
“We waren het verhaal van de maand (misschien wel jaar) in de zorgregio. Een tweelingbevalling thuis komt vrijwel nooit voor. Ik ben dan ook erg trots dat het ons gelukt is om dit tot een goed einde te brengen. Ondanks de zware periode, zou ik alles zo weer doen. Het was het dubbel en dwars waard.”
Mechie nu.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
