In LINDA. 172 spraken wij zes meisjes die slachtoffer zijn geworden van een kindhuwelijk. Op LINDAnieuws brengen we nog drie interviews met kindbruiden.
Vandaag een gesprek met Masuma, die op haar twaalfde werd uitgehuwelijkt aan een man van negentien. Haar ouders moesten achthonderd euro voor Masuma betalen aan de schoonfamilie.
Ze heeft twee jongere broers en twee jongere zusjes. Haar vader vervoert mensen in een riksja, haar moeder werkt op het land. Ze woont in Chilmari (Bangladesh).
“Mijn ouders hebben me op mijn twaalfde jaar uitgehuwelijkt aan een jongen van negentien jaar. Achteraf veel te jong, natuurlijk. Maar mijn zusjes zijn ook heel jong getrouwd. Het was een slecht huwelijk. Mijn man verdiende als timmerman weliswaar genoeg geld voor ons, maar hij kon helemaal niet met vrouwen omgaan. En hij was ontevreden over mijn bruidsschat. Hij had 80.000 taka (800 euro) meegekregen, maar hij wilde 100.000.
Op mijn vijftiende raakte ik zwanger en mijn man vond dat maar niks. Hij sloeg me vaak. Op een avond, terwijl ik lag te slapen, gooide hij zuur in mijn gezicht. Mijn huid werd helemaal rood, en het deed zo veel pijn. Ik ben naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gerend en daar hebben ze me behandeld. Het viel gelukkig mee. Het zuur was niet zo sterk geweest. Ik was doodsbang en wilde niet meer terug naar het huis van mijn man. Mijn ouders, zijn ouders en de geestelijken uit het dorp kwamen met me praten, en toen mijn schoonouders beloofden dat hij het nooit meer zou doen, ben ik toch maar weer teruggegaan.
Twee maanden later begonnen de weeën. De bevalling duurde verschrikkelijk lang, de baby wilde er maar niet uitkomen. Uiteindelijk is mijn dochter na twee dagen geboren, het is het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. Vijf maanden heb ik op bed gelegen, mijn benen waren helemaal verlamd en van onderen was ik totaal kapot. Mijn man was razend dat ik daar maar lag en het huishouden liet verslonzen, maar ik kon het echt niet. Voor straf kreeg ik heel weinig eten.
Op een dag kwam hij met een wit vel papier aanzetten, waarop ik mijn handtekening moest zetten. Dat heb ik gedaan, maar ik heb het voorval met mijn ouders besproken en die zijn direct naar de politie gegaan. Die handtekening was namelijk bedoeld voor onder de scheidingspapieren, en dat is verboden.
Uiteindelijk hebben mijn ouders mij en mijn dochter weggehaald bij die verschrikkelijke man, ze vreesden voor mijn leven. De scheiding is uitgesproken. Langzaamaan ben ik weer opgeknapt, al loop ik nog steeds moeilijk en sleep ik met een been. Mijn dochtertje is intussen vier jaar en ik werk als oppas bij een lerares. Mijn dochter gaat soms mee of ze blijft bij mijn moeder.
Ik ben al een paar keer opnieuw ten huwelijk gevraagd, maar mijn ouders willen niet meer dat ik trouw. Door mijn handicap kan ik het huishouden niet goed doen. En mijn ouders willen niet dat ik weer zo geslagen word door een man. Hopelijk vinden we voor mijn dochter een betere echtgenoot.”
Lees ook
Afroza was dertien toen ze werd uitgehuwelijkt: ‘Ik hoopte dat ons kind het huwelijk kon redden’
Lees de verhalen van de zes andere kindbruiden uit LINDA.172 via Blendle (€).
Wereldwijd trouwt één op de vijf meisjes voor haar achttiende. Tien jaar geleden was dit één op de vier. Een op de negen meisjes is op haar huwelijksdag jonger dan vijftien jaar. Girls not Brides is een samenwerking van ruim duizend organisaties wereldwijd, waaronder Plan International, om kindhuwelijken te stoppen. Mabel van Oranje is voorzitter. In de strijd tegen kindhuwelijken werkt Plan op meerdere terreinen tegelijkertijd: het maakt meisjes bewust van hun rechten en geeft voorlichting aan ouders, leerkrachten, dorpshoofden en lokale organisaties over de schadelijke praktijk en het belang van onderwijs voor meisjes. Ook strijdt Plan voor betere wetgeving op de minimale huwelijksleeftijd en handhaving van deze wetten.
