De adoptie van Martine Millet (50) was in haar jeugd een goed bewaard geheim. Nadat ze bijna 25 jaar geleden haar biologische ouders in Zuid-Afrika en Amerika terugvond, brak ze uiteindelijk met haar adoptiemoeder.
“Ik zat klem en kon niet anders”, vertelt ze.
Martine kwam vlak na haar geboorte in een kindertehuis in Zuid-Afrika terecht. Haar toen zeventienjarige moeder Lois had haar onder druk van haar eigen ouders afgestaan. “Na een kortstondige relatie met mijn biologische vader Allen (toen 25 jaar) was mijn moeder zwanger geworden van mij”, zegt Martine. “Daarna mocht ze geen contact meer met hem hebben.”
Ze was drie maanden oud toen ze in 1971 werd geadopteerd. Haar adoptieouders waren een Nederlandse vrouw en een Zuid-Afrikaanse man die in Kaapstad woonden. “Ze wilden graag een kind adopteren en kozen mij. Hoewel mijn biologische moeder me Lowanda had genoemd, noemde mijn adoptiemoeder mij Martine, naar de bekende Martinitoren in haar geboorteplaats Groningen. Al snel scheidde ze van haar man en met z’n tweeën verhuisden we op mijn vierde naar Nederland. Met mijn adoptievader had ik daarna geen contact meer.”
“Een tijdje was het alleen mijn adoptiemoeder en ik, totdat ze een andere man leerde kennen”, gaat Martine verder. “Hij werd mijn nieuwe adoptievader en twee jaar later kregen ze samen een zoon. Ik vond het leuk dat ik een broertje had, maar ook ingewikkeld. Opeens moest ik de aandacht van mijn moeder delen.”
Lees ook
Commissie eist voorlopige stop op adopties uit het buitenland vanwege misstanden
Hoewel ze er niet graag over sprak, was de adoptiemoeder van Martine altijd eerlijk over het feit dat ze geadopteerd was. “Ik wist dat ik niet uit haar buik kwam, maar dat vond ik niet raar. Ik was een kind en accepteerde het gewoon. Pas toen ik ouder werd, begon ik vragen te krijgen. Wie waren bijvoorbeeld mijn biologische ouders? Leek ik op hen? En waarom hadden ze mij afgestaan? Volgens mijn moeder had ze geen informatie.
Ondertussen voelde ik dat ik anders was dan het gezin waar ik in opgroeide. Het liefst praatte ik urenlang en was ik heel uitbundig, mijn adoptieouders en broertje waren juist introvert. Het lastigste vond ik dat ik van mijn moeder niet over mijn adoptie mocht praten. Niemand in ons dorp wist het. Waarom weet ik niet. Ik denk dat het de tijdsgeest was, maar ook de angst om wat anderen ervan zouden vinden.”
Ondanks alles was Martine vastberaden om haar biologische ouders op te sporen. Toen ze op haar 23ste de kans kreeg om met een studiereis naar Zuid-Afrika te gaan, bedacht Martine zich geen moment. “Ik meldde me aan en begon mijn zoektocht. Eenmaal in Zuid-Afrika bleek dat een adoptiebureau een uitgebreid dossier van mij had. Enthousiast vroeg ik het op, maar helaas bleek dat niet zo makkelijk. Ik moest eerst een officiële aanvraag doen en daar ging even wat tijd overheen.”
Tegelijkertijd startte het Zuid-Afrikaanse adoptiebureau een zoektocht naar de biologische moeder van Martine. Een half jaar later werd zij gevonden. “Ze was heel blij dat ik naar haar gezocht had, ze had mij nooit willen afstaan. Sinds mijn geboorte had ze elke dag aan mij gedacht. Het was haar helaas nooit gelukt om mij te vinden.”
“Na al die jaren woonde ze nog steeds in Zuid-Afrika, samen met haar man en hun dochter, mijn halfzus, die ze op haar veertigste nog kreeg. Ze had geen idee dat ik naar Nederland was verhuisd. Het was geweldig om te horen. Ik kon niet wachten om haar te ontmoeten. Gelukkig hoefde dat ook niet, want binnen drie maanden stond ze bij mij op de stoep. Speciaal voor mij was ze helemaal naar Nederland gekomen. Ik was dolgelukkig. Zodra ze mij omhelsde, voelde ik direct een onvoorwaardelijke liefde. Het was zo warm, dat herkende ik niet van mijn adoptieouders.”
Martine (rechts) met haar moeder Lois (links)
Ook haar biologische vader vond Martine terug. Hij woonde inmiddels in de Verenigde Staten en via een kennis kwam ze met hem in contact. “Hij lag op dat moment in scheiding. Zijn hele leven stond op z’n kop en daarom had hij eerst wat tijd nodig voor hij mij wilde ontmoeten. Drie jaar later vroeg hij of ik nog steeds contact wilde. Het bleek dat hij na mijn geboorte heel veel moeite had gedaan om zelf voor mij te zorgen, maar dat hij overal buitenspel was gezet. Het was onvoorstelbaar tragisch. Mijn beide ouders hadden mij nooit niet willen afstaan, ze hadden alleen geen keus.”
Martine met haar vader Allen
Inmiddels is het ruim 25 jaar geleden dat Martine haar biologische moeder terugvond. Ze hebben elkaar sindsdien elk jaar gezien. Ook haar biologische vader ziet ze elk jaar. “Door mij hebben mijn biologische ouders ook weer contact. Toen mijn zoon Joep in 2005 geboren werd, ging mijn vader zelfs tijdens zijn vakantie in Zuid-Afrika bij mijn moeder op bezoek om het te vieren. Dat vond ik zo mooi. Hoewel ze niet heel lang samen zijn geweest, zijn ze alsnog goede vrienden geworden. Daar ben ik dankbaar voor.”
Met haar adoptiemoeder heeft Martine geen contact meer. “Sommige dingen zijn anders gegaan dan gewild. Ik wil daar verder niet te veel op ingaan, maar laten we zeggen dat ik klem zat en voor mijn gevoel niet anders kon dan het contact verbreken. Ik heb mijn achternaam ook weer gewijzigd in Millet, mijn geboortenaam. De cirkel is voor mij nu rond. Ik woon in de stad van ‘mijn Martinitoren’ Groningen, heb goed contact met mijn biologische ouders en ik kan oprecht zeggen dat ik dankbaar en gelukkig ben.”
Lees ook
Dinja veranderde van mening over haar adoptie: ‘Ik weet niet of wat mij altijd verteld is, klopt’
