Dat verandert zeven jaar later als Marloes last krijgt met lopen. Ze is dan net gescheiden van haar man. De pijn wordt erger en ze vraagt om een röntgenfoto. “Ik ging naar het ziekenhuis en moest mij daarna melden bij de orthopeed. Toen hij de gemaakte foto wilde bespreken, begon hij te huilen. Hij draaide het scherm om en daar was een grote, zwarte vlek te zien op mijn heupbot. Hij kon er nog niet veel over zeggen, maar gezien mijn geschiedenis was het erg aannemelijk dat het niet goed was. Toen zakte de grond wel onder mijn voeten vandaan.”

Het blijken inderdaad borstkankercellen te zijn. “De oncoloog zei dat het een uitzaaiing is die nog te behandelen valt. De kanker is hormoongevoelig, dus wilden ze mijn eierstokken er voor de zekerheid uithalen. Toen kwamen ze erachter dat het ook daar zat. De kans was groot dat het ook op andere plekken zou zitten. De arts zei: ‘Ga maar herinneringen maken.’ Ik hoopte op dat moment vooral dat ik mijn kinderen 18 zou zien worden.”

Dochters

Pas later wordt ze bang dat ze dat niet haalt. “Maar dan weten ze helemaal niet wie ik ben, dacht ik. Ze hebben wel herinneringen aan mij, maar als ze groot worden en tegen dingen aanlopen, kan ik ze daar niet bij helpen. Ik wilde opschrijven hoe ik met dingen omging. Dan weten ze wie ik was.”

Dus dat is wat Marloes doet. In haar boek geeft ze alle stemmen en emoties in haar hoofd een eigen personage. ‘Mijn lichaam werd ziek. En mijn hoofd was eenzaam’, begint ze haar boek. ‘Ik weet zomaar ineens heel zeker dat ik het nu ook heb. Gek genoeg schrik ik niet. Het is alsof ik al wist dat dit zou gaan gebeuren.’ 

Ongeneeslijk ziek door een fout van het ziekenhuis: 'Gevoel is niet te beschrijven'Lees ook

Tot dit jaar wisten haar dochters niet dat zij ongeneeslijk ziek is. Inmiddels hebben haar dochter, die nu dertien en veertien jaar zijn, al een paar stukken gelezen. Ook hebben zij de kaft van het boek gemaakt. “Ik dacht: pas als er een slechte scan is, vertel ik het. Dan zou het alsnog vroeg genoeg zijn. Ze hadden er begrip voor. Ik durf wel te zeggen dat de afgelopen jaren een hel waren. Het is een soort toneelspel. Je doet de dagelijkse dingen, maar hebt thuis niemand om bij uit te huilen.”

Onwetendheid

Nadat haar eierstokken eruit zijn gehaald en haar heup is bestraald, is de kanker nog niet op andere plekken gaan zitten. “Misschien is het toch weg, maar daar kunnen de artsen niks over zeggen.” Dat vindt Marloes ingewikkeld. “Ik wil duidelijkheid om weer op te kunnen krabbelen en te leven, in plaats van te wachten. Het is een enorme mindfuck. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet.”

Haar boek Wie is de held? is niet alleen voor haarzelf en haar dochters, maar ook voor anderen. “We zijn eigenlijk allemaal lotgenoten”, vertelt Marloes. “Iedereen kent tegenslag, ook al is die niet hetzelfde als die van mij. Toch herken je dingen bij elkaar.”

Marloe’ boek ‘Wie is de held?’ is nu verkrijgbaar. 

Loes (58) ontdekt affaire van haar man en blijkt ook nog borstkanker te hebbenLees ook