Marloes’ kind was een huilbaby. Haar dochter Milly huilde dag in, dag uit non-stop. ‘Alleen als ze een fles in haar mond had, was het even stil. We maakten ons veel zorgen. Maar ik had ineens ook zo’n spijt.’
“We probeerden van alles: van speciale voeding tot alternatieve geneeskunde tot een vrouw met een magneet in onze woonkamer. Stukje bij beetje ging het beter.”
Marloes (34) en haar partner Mattijs (37) konden niet wachten tot hun kindje er was, vertelt ze. “Het was een geplande zwangerschap. Mattijs en ik keken heel erg uit naar de komst van ons kindje. We waren het snel eens over de naam. En ook het babykamertje was ingericht. We waren er helemaal klaar voor.”
Maar helaas loopt de zwangerschap niet zo soepel. Ze valt acht kilo af door extreme misselijkheid. En als dat na 17 weken minder wordt, krijgt ze te kampen met zware bekkeninstabiliteit. Des te meer kijkt Marloes uit naar de bevalling. Gelukkig verloopt deze heel vlot. Hun meisje, Milly, is wel wat kleiner dan gemiddeld. Maar het gaat goed met haar dochter en nadat alle controles goed zijn, mogen ze allebei naar huis.
Bekkeninstabiliteit: deze fysiotherapeut legt uit hoe het zit
De eerste dagen thuis verlopen normaal. “Ze huilde wel ’s nachts, maar we dachten niet meteen aan een huilbaby. Ook al duurde het soms wel uren. Milly is onze eerste baby en we hadden nog nul kennis van kinderen. Dat ze ’s nachts huilde, vonden we dan ook niet zo bijzonder.”
Maar dat verandert als na anderhalve week het huilen non-stop doorgaat. Tot frustratie van Milly’s ouders. “De momenten dat ze niet huilde, was als ze de fles in haar mond had. Ze sliep ook weinig. Als ze dan wel zichzelf in slaap huilde, was het eindelijk even stil. Maar niet voor lang.” Na drie weken continu gehuil belt ze haar moeder op. “Ik zei: ‘Ik kan niet meer’. Haar moeder neemt Milly een nachtje over en voor het eerst kunnen Mattijs en Marloes eindelijk wat uren slaap pakken.
Het is zelfs zo erg dat Marloes geen manier ziet om dit te combineren met haar werk. Ze gaat dan ook niet terug na haar zwangerschapsverlof. Maar Mattijs moet wel blijven werken. Voor hem is dit bijna niet te doen, vertelt Marloes. “We slapen naast haar kamer, dus ’s nachts kon hij er ook niet omheen. Hij liep echt op zijn tandvlees. En als hij op zijn werk zat, dacht hij aan mij, dat ik thuis met een huilende baby zat. Direct uit zijn werk nam hij haar van mij over. Dat was zo lief. Dan zei hij: ‘Ga maar even liggen. Ik hou haar wel vast’.”
De kersverse ouders doen er alles aan om erachter te komen waarom Milly zoveel huilt. Zo gaat Marloes langs het consultatiebureau. Maar daar kan ze op weinig begrip rekenen. “De mevrouw zei: ‘Wat vervelend. Geef haar maar een aai over d’r bol’. Ik was zo boos, maar te moe om tegengas te geven. Dit had ik echt niet verwacht.”
Via de huisarts belanden ze in het ziekenhuis. Daar testen ze Milly op allerlei allergieën en ook op lactose intolerantie. Maar de testen wijzen uit dat er niets aan de hand is. Toch krijgt Marloes de voeding voor lactose intolerantie wel mee. “De arts zei dat kindjes die veel huilen het beter doen op deze voeding.” Dat werkt een beetje. En ineens begint Milly ’s nachts van 12 tot 6 uur ’s ochtends door te slapen. “Dat was onze redding. Toen trokken we overdag beter. Ook al huilde ze nog steeds van half 7 totdat ze s’avonds weer naar bed ging. Alles daartussen was huilen, huilen, huilen.”
Gefrustreerd verkennen Marloes en Mattijs ook het alternatieve gezondheidscircuit. Er komt een kennis langs met salie om slechte geesten te verjagen. “En we hebben zelfs iemand gehad met een magneetje om de straling van wateraders op te vangen. Baby’s zouden dat voelen en dat zorgt ervoor dat ze gaan huilen.”
Uiteindelijk belanden ze bij de osteopaat. Daar komen ze erachter dat Milly’s houding niet klopt. “Hij zei: ‘Zie je dat niet? Ze heeft geen nek. Het hoofd loopt meteen over in het lijfje.’ Het duurde even voordat wij het ook zagen.” De osteopaat neemt hun dochter een uur lang onder handen, met als resultaat dat ze daarna een à twee uur per dag iets rustiger is.
Maar het zijn vooral de zorgen en het vele verdriet waardoor Marloes het soms niet meer weet. “Ik hou ook heel veel van haar. Vanaf het moment dat ze op mijn borst werd gelegd dacht ik, wow, ze is van mij. En dat is nooit meer opgehouden. Maar op een gegeven moment zaten we op de bank. Huilend. En toen zei ik, ik heb er zo’n spijt van. En toen zei Mattijs: ‘Ik ook’. We dachten, waar zijn we in godsnaam aan begonnen? En ik wil dat ook vertellen, want veel moeders ervaren dit.”
Spijt van het moederschap: 'Voelt als een levenslange gevangenisstraf zonder kans op vrijlating'
“En je weet heus wel dat het ooit stopt. Dat perspectief hield ik mezelf voor.” Marloes’ moeder is daar ook van overtuigd. “Ze zei: ‘Na vier à vijf maanden stoppen ze allemaal met huilen. Dat is gewoon zo’.” En inderdaad: Milly stopt na vijf maanden van de een op de andere dag met huilen. En dat is even wennen. “Ik was continu aan het wachten tot het weer zou beginnen. Maar dat gebeurde niet.”
Inmiddels is Milly twee jaar en vier maanden en is ze een gelukkig en lief meisje. “Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik spijt van mijn kind had. Dat geldt ook voor Mattijs. Ze is zo makkelijk en ze kletst de hele dag. Ik kan me niet meer voorstellen dat zij die huilbaby was.”
Maar een broertje of zusje komt er niet meer. “Daarvoor is er te veel gebeurd. We blijven lekker met zijn drietjes.” En om dat te bezegelen zijn Marloes en Mattijs afgelopen april zelfs getrouwd. “We hebben echt wel moeilijke momenten gehad, maar het heeft ons ook sterker gemaakt. We dachten: als we dit aan kunnen, kunnen we heel veel aan.”
PTSS-klachten door je huilbaby: 'Ik durf niet meer alleen te zijn met mijn kinderen'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring, en is geen medisch advies. Overleg altijd met je (huis)arts.
