In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Marjolein van Weel (31). Haar zus Annelies overleed in 2007 door suïcide.
Trigger warning: dit artikel gaat over anorexia, depressie en zelfdoding.
“Annelies was lief, gezellig en grappig”, vertelt Marjolein. “Ze had echt gevoel voor humor. Ooit liet ze een scheet in de HEMA”, zegt ze lachend. “Eerst dacht ik: gadver, Annelies! Maar ze had de grootste lol, omdat de hele winkel stonk. In no-time lagen we samen in een deuk, omdat zij zo moest lachen. Ze maakte van alles een geintje, ondanks dat ze diep in de put zat.”
De twee hebben een goede band. “Ik ben knuffelig, dat was zij ook. We praatten veel met elkaar. We voerden luchtige, maar ook zware gesprekken. Een keer moesten we allebei huilen en vlogen we elkaar in de armen. Daar stonden we dan, huilend te knuffelen.”
Annelies heeft het syndroom van Asperger en worstelt al op jonge leeftijd met anorexia. “Doordeweeks woonde ze begeleid, in het weekend kwam ze thuis. Als ik dan tijdens het avondeten per ongeluk naast mijn moeder ging zitten – waar zij normaal gesproken zat – kon ik hoog of laag springen, maar dan moest ik ergens anders gaan zitten. Na het avondeten kregen we altijd een toetje. Mijn zus Corinne en ik kregen vla, mijn moeder gaf haar wat lekkerders, in de hoop dat ze daardoor wat zou eten. Voor ons was dat normaal en dat vonden we niet erg.”
Als Annelies ouder wordt, blijkt ze ook een depressie te hebben. “Dat balletje ging rollen na haar eerste zelfmoordpoging. Ik was toen 15. Mijn ouders hebben veel voor mij en mijn andere zus achtergehouden omdat we zo jong waren.” Maar de zorgen om de gezondheid van Annelies klinken in alles door. “Als we op vakantie gingen, dan gingen we nooit ver weg en onze tante ging altijd mee. Als er wat met mijn zus gebeurde, konden mijn ouders terug naar huis.”
Patricia verloor dochter Dalisay (15) aan anorexia: 'Grootste angst werd werkelijkheid'
Het is 27 december 2007 als Marjolein vraagt of ze bij haar toenmalige vriendje mag logeren. “Dat mocht nooit maar nu wel.” De volgende dag belt haar vader haar op. “Hij vroeg of ik naar huis wilde komen. Ik had dat soort telefoontjes vaker gehad, dus ik begon meteen te huilen. ‘Ik durf niet naar huis’, zei ik. Waarop mijn vader besloot me te komen halen.”
Normaal gesproken toetert hij als hij voor de deur staat, maar die dag is alles anders. “Hij parkeerde de auto en kwam binnen. ‘Annelies is sinds gisteren vermist’, zei hij. Ik begon hard te huilen, al wist ik dat deze dag misschien een keer zou komen. Ik was bang dat we haar niet levend terug zouden vinden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Marjolein, haar ouders en zus belanden in een slechte droom. “De vermissing kwam die avond op SBS6 en er kwamen politieagenten langs die haar kamer doorzochten en haar haarborstel meenamen.” Marjolein kan alleen maar lijdzaam afwachten en gaat de volgende dag naar haar werk. Ze heeft een bijbaantje in de Etos. “Toen ik ’s avonds thuiskwam zaten al onze dierbaren aan tafel en hoorde ik dat ze was gevonden in het bos. Annelies had een einde aan haar leven gemaakt, hoe wil ik niet vertellen. Op 31 december is ze in een gesloten kist thuisgekomen.”
“Ik mis haar verschrikkelijk. Annelies was 21 toen ze overleed. Het is een gek idee dat ze nu 38 zou zijn geweest. Ik mis haar aanwezigheid, haar grapjes en knuffels. In het begin hoorde ik haar stem nog in mijn hoofd, haar lach, maar dat verdwijnt. Dat vind ik pijnlijk. Ik wil niet dat ze vergeten wordt. Daarom heb ik het vaak over haar. Ik wil de herinneringen in leven houden.”
Ze praat vaak met haar ouders over Annelies. “Ik heb zoveel bewondering voor hen. Ze hebben heel wat shit mee moeten maken. Ze hebben het goed gedaan en na veertig jaar zijn ze nog steeds samen.”
Maar Annelies leeft niet alleen door in de verhalen. “Inmiddels heb ik kinderen. Ik had zo graag gewild dat ze hen had leren kennen. Ik heb mijn dochter naar Annelies vernoemd.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Angeliques man maakte een einde aan zijn leven: 'Het huis was opgeruimd en hij had muziek voor mij opgezet'
