In 2019 bevalt Marjolein (39) van een gezonde dochter, Tess. Na drie weken krijgt de baby echter flinke hoestbuien: ze blijkt kinkhoest te hebben. Een intensieve behandeling volgt, maar zes dagen later overlijdt het meisje aan de bacterie.
“De weken na de uitvaart had ik zwangerschapsverlof, maar zonder baby. Wat moet je dan?”, vertelt Marjolein aan LINDA.
“Op 2 februari 2019 beviel ik thuis op de bank van Tess. Een gezond, mooi meisje. De bevalling ging goed en de zwangerschap was me meegevallen, maar na krap vier weken ging het ineens minder goed. Ze dronk minder, was onrustig en daarnaast huilde ze veel”, blikt Marjolein terug.
“Toevallig moest ik die week zelf naar de huisarts. Terwijl we daar waren kreeg Tess plots een hevige hoestaanval, ze werd helemaal blauw. Een kwartier later stond ik met haar op de spoedeisende hulp van het streekziekenhuis. Ze testten haar op het RS-virus, influenza en kinkhoest. Ik dacht nog: kinkhoest komt toch helemaal niet meer voor? De afname werd op kweek gezet en een paar dagen later kwam de uitslag: gecompliceerde kinkhoest.”
“Diezelfde avond werd Tess met een intensive care-ambulance naar het Emma Kinderziekenhuis gebracht. Ze kreeg een bloedtransfusie met mijn bloed en donorbloed. Om haar energie te sparen en haar lijfje te laten genezen, werd ze aan de beademingsmachine gelegd. Ze lag met slangetjes vast aan allerlei apparaten en woog weer evenveel als bij haar geboorte. Al mijn alarmbellen gingen af: Tess was doodziek.”
Gratis vaccinatie tegen kinkhoest voor zwangere vrouwen
“Ik ben constant in het ziekenhuis geweest. De artsen hebben alles geprobeerd. Maar ze ging achteruit. Op een gegeven moment reageerden haar pupillen niet meer en stopten haar nieren met werken, ze vergiftigde zichzelf. Toen moesten wij besluiten de beademing te stoppen.”
De tekst gaat verder onder de foto.
Tess in de auto.
“Ze werd losgekoppeld van alle slangetjes en draden en bij mij op schoot gelegd. We hebben nog tien minuten met haar kunnen knuffelen, daarna is ze rustig ingeslapen. Ze kon niet meer. Het was intens verdrietig. Uiteindelijk hebben we haar een mooi afscheid kunnen geven. Bij haar uitvaart was een afscheidsfotograaf, dit vond ik zo bijzonder en fijn. Het heeft me ook geïnspireerd: ik heb toen een opleiding afscheidsfotografie gevolgd en nu ben ik hierin werkzaam.”
“De weken na de uitvaart had ik zwangerschapsverlof, maar zonder baby. Wat moet je dan? Ik ben alles op gaan schrijven: van wat er gebeurd was tot wat kinkhoest precies is. Tess heeft de bacterie waarschijnlijk in de supermarkt of bij de zwemles opgelopen. We zullen nooit precies weten waar, maar iemand heeft het aan haar overgedragen.”
“Ik wist tijdens mijn zwangerschap niet van een kinkhoestvaccin. Ik ben daar niet op gewezen door de verloskundige. Het is niet dat ik pro-vaccineren ben, maar ook zeker niet anti. Ik vind dat je dat gewoon doet, omdat het bewezen is dat je daarmee niet alleen jezelf beschermt, maar ook de mensen om jou heen. Want deze bacterie is levensbedreigend voor pasgeboren baby’s, daar is Tess het bewijs van.
Mijn man Marco en ik hadden zo veel liefde voor elkaar dat we graag nog een kind wilden. Het was een moeilijk pad: ik heb drie miskramen gehad voordat ik in verwachting raakte van onze lieve, mooie dochter Emma. Vernoemd naar het Emma Kinderziekenhuis, waar Tess is overleden. Tess zou dit jaar 5 zijn geworden, maar dat zeg ik nooit op die manier. Nee, ze wórdt 5. Ook al is haar lijfje niet bij ons, ik voel dat ze er is. En dat zal ze altijd zijn.”
Hoogleraar over kinkhoestvaccinatie tijdens zwangerschap: 'Het geeft rust'
Dit artikel is eerder gepubliceerd op 16 december 2023.
