Wie ‘De Verhulstjes’ kijkt, kent het volgende beeld goed: Studio100-baas Gert Verhulst ligt nog in bed, hoofd net boven de dekens, straffe espresso op de borst. Als ik met dat niveau van nukkigheid de wereld bekijk, helpt mijn favoriete ‘sentimentele troep’ mij er bovenop.
Van Notting Hill tot Taylor Swift en Lucinda Riley – de boeken, films en muziek die vooral vrouwen verslinden, blijven de beste mentale oppeppers.
Ondanks hun slechte imago.
Jaren geleden schreef ik voor een studentenmagazine, en sleepte ik overal een versleten, overvolle Herschel-rugzak naartoe. Terwijl ik na een redactievergadering mijn spullen inpakte, probeerde ik tevergeefs de kaft van het boek wat er ingepropt zat te verbergen. Het was Santa Montefiore: de Britse schrijfster van zoetsappige, romantische familiegeschiedenissen die zich afspelen in een Toscaanse boerderij of Zuid-Frans landhuis.
Geen boek waarmee je als onzekere begin-twintiger bewijst hoe cool je bent.
Quasi-geschokt trok een collega-student het boek uit mijn tas. “Lees jij dit?”, klonk het verbaasd, gevolgd door een smalende lach. “Dat had ik nou nooit achter jou gezocht.”
Kennelijk kom ik dus over als iemand die alleen Hemingway leest. En inderdaad, ik heb best wat klassiekers in de kast staan. Maar er is een tijd voor pizza én voor het soort haute cuisine dat je moet leren waarderen. Het feit dat pizza een allemansvriend is, betekent daarbij niet dat een écht lekker exemplaar zomaar door iedereen te maken is. Ook dat is een kunst.
In die periode van het magazine zat ik niet zo lekker in mijn vel. Maar Montefiore nam me mee naar een wereld waarin de prosecco rijkelijk vloeit én alles weer goed komt. In tijden van (werk)stress of andere ellende bleken vrouwen zoals zij de positiviteitsguru’s die ik nodig had. Vrouwen die zonder filter – of angst – over hartverscheurende relaties zingen, en ervaringen met familieproblemen en trauma verpakken in iets wat heerlijk leesbaar is.
Dat hoeft niet altijd dertien-in-een-dozijn te zijn. ‘De helft van mij leeft in de realiteit, de rest in een gefantaseerde versie in mijn hoofd’, schrijft Dolly Alderton in kwaliteits-chicklit Everything I Know About Love. Ja, denk nog maar eens aan die woorden als je weer eens een datingapp downloadt.
Toch had ik dus de neiging om mijn guru van het moment te verstoppen. Terwijl niemand de populaire ‘mannenboeken’ van Tom Clancy of Robert Ludlum achter een krant leest. Ook zij staken hetzelfde concept – iets met een spion of overheidscomplot – steeds weer in een ander jasje, en wisten zo miljoenen lezers aan zich te binden. Maar ‘dude lit’ bestaat niet.
Bij deze: de chicklit is een boek zoals elk ander en niet altijd (alleen) een niemendalletje. Zeg het voort. Of beter nog – draag je favo ‘vrouwenboek’ onder je arm, kaft naar buiten.
'Is het egoïstisch om te verlangen naar een aparte ruimte voor je bed?'
