Op 1 januari 1998 worden in een Siciliaans ziekenhuis vlak achter elkaar twee meisjes geboren, Caterina Alagna en Melissa Foderà. Na een paar dagen nemen de moeders hun dochters mee naar huis. Drie jaar later ontdekt één moeder dat ze het verkeerde meisje heeft.
Dat is het begin van een langdurig drama met een mooi einde.
Het is de nieuwe juf van de crèche die de eerste twijfel zaait. Na schooltijd wil ze Caterina meegeven aan Marinella Alagna, maar zij komt voor Melissa. De juf verontschuldigt zich met: “Ze lijkt heel erg op u, mevrouw.” En inderdaad, het meisje is bijna een kopie van Marinella’s oudste dochter.
“Toen keek ik naar de vrouw die Caterina kwam ophalen en herkende ik haar uit het ziekenhuis”, vertelt Marinella. Het slepende Siciliaanse accent laat geen twijfel over haar woonplaats, Mazara del Vallo, een vissersstadje op het zuidwestpunt van het eiland. “Toen wist ik het zeker: ze hebben ze verwisseld.”
Tot dat moment heeft Marinella nooit getwijfeld. “Zoiets gebeurt niet, dacht ik. En als je wil, dan vind je altijd wel een gelijkenis met een tante of overgrootmoeder.” Maar die ochtend voor de deur van de crèche wist Marinella het zeker: Melissa is niet haar dochter. “Mijn man, mijn moeder, de kinderarts, iedereen dacht dat ik gek geworden was.” Ze besluit een bloedtest te doen, die alle twijfel uitsluit; de bloedgroepen matchen niet, Melissa kán Marinella’s dochter niet zijn.
“Mijn eerste reactie was: wat wil dat gekke mens van mij?” Gisella Foderà doet twintig jaar later een beetje lacherig over het moment dat ze te horen kreeg dat Caterina waarschijnlijk niet haar dochter was. Maar ook zij begon te twijfelen. Dat meisje op het schoolplein leek toch wel heel erg op haar en haar man. Het zal toch niet?
Sam was slachtoffer van adoptiefraude: 'Ik voel me smokkelwaar'
“Maar ik dacht wel: of het mijn kind nu wel of niet is, ik hou haar gewoon.” Ook Gisella heeft tot het moment op het schoolplein nooit gedacht dat Caterina niet haar dochter was, maar herinnert zich, later toen duidelijk was wat er was gebeurd, wel een incident in het ziekenhuis.
“Er werd een baby binnengebracht in mijn kamer met de verkeerde kleren aan”, vertelt ze. “Dus mijn reactie was: hé, dat zijn niet mijn kleren. Maar in plaats van te kijken of er misschien een fout was gemaakt met de baby’s, hebben ze ze simpelweg omgekleed.”
Een DNA-test maakt aan elke onzekerheid een einde: Melissa en Caterina zijn in het ziekenhuis aan de verkeerde ouders toevertrouwd. Maar wat nu? Een leger van psychologen, advocaten en artsen wordt ingeschakeld om deze bizarre situatie tot een goed einde te brengen. Maar ja, ís er wel een goed einde?
De vier ouders worden voor een onmogelijke keuze geplaatst: het kind dat ze al drie jaar als hun eigen beschouwen overdragen aan andere ouders en daarvoor hun eigen, biologische, kind terugkrijgen dat eigenlijk een vreemde is? Of toch dat kind houden, wetende dat je eigen vlees en bloed elders opgroeit?
De ouders, en acht opa’s en oma’s, worden verscheurd door twijfel en verdriet. Dat immense dilemma wordt goed in beeld gebracht in Sorelle Per Sempre (Voor altijd zussen), de tranentrekkende film die afgelopen september op de Italiaanse televisie te zien was. Later deze maand verschijnt ook het gelijknamige boek, van auteur Mauro Caporiccio.
Tekst gaat verder onder de foto
Melissa met haar moeder Gisella
“Ik heb weleens gedacht: had ik het maar voor mezelf gehouden, dan had ik veel mensen een hoop ellende bespaard”, zegt Marinella Alagna terugkijkend. Uiteindelijk wordt op aanraden van de psycholoog besloten een periode met z’n allen onder één dak te gaan wonen om aan elkaar te wennen en een eventuele uitwisseling van de kinderen gemakkelijker te maken. Melissa en Caterina wordt voorlopig niets verteld. “We wilden ze vooral beschermen.”
Na lang wikken en wegen besluiten de families Alagna en Foderà de dochters te ‘ruilen’. Melissa en Caterina krijgen van hun ouders te horen dat de ooievaar zich vergist heeft en gaan terug naar hun biologische ouders. “Zeggen dat het de moeilijkste dag van mijn leven was, is zacht uitgedrukt.” Marinella krijgt hoorbaar een brok in haar keel. “Ik hoor nog haar stem: ‘Mama, kom je me morgen weer ophalen?’ Het schuldgevoel gaat nooit meer weg.”
Vader Rob over impact adoptie op zijn zoons én hemzelf: 'Had dit niet anders gekund?'
Ook aan Gisella knaagt de twijfel altijd. “Een kind is van wie het opvoedt en niet altijd van wie het baart. Ik heb drie jaar gemist van Melissa, die krijg ik nooit meer terug.”
Door het bizarre verhaal blijven de twee families nauw met elkaar verbonden; ze wonen dicht bij elkaar. Melissa en Caterina groeien samen op en zien elkaar elke dag, zelfs nu nog. De twee studeren aan dezelfde universiteit en wonen in hetzelfde studentenhuis. Eind goed, al goed, zo lijkt het. “We moeten alert blijven, hebben psychologen ons gezegd”, vertelt Gisella Foderà. “Ze zijn bij hun moeder weggehaald en dat trauma kan zomaar weer naar buiten komen. Ook na zoveel jaar.”
Dit artikel is een update van een verhaal dat op 10 oktober 2021 is gepubliceerd.
Thijs (30) ontmoette zijn biologische moeder: 'Ik heb nu drie geweldige ouders'
