Ze is op 13 augustus uitgerekend, maar eind maart voelt ze de baby nauwelijks meer bewegen. “Op 20 maart had ik een afspraak bij de verloskundige. Toen we daar aankwamen wilde ik meteen het hartje van de baby horen. De verloskundige kon mijn hartslag wel vinden, maar die van de baby niet. Op de echo zagen we dat onze zoon helemaal in elkaar was gedoken en er was geen hartactie. Het was duidelijk dat hij was overleden.”

Gynaecoloog

Marike en haar man zijn in shock. “We hadden zo veel vragen. Wat moesten we nu doen? Waar kwamen we in terecht? Tijdens de vorige bevallingen was mijn mantra: straks heb ik mijn baby vast. Nu kreeg ik wel een kindje, maar hij was dood. We wisten niet hoe hij eruit zou komen, hoe hij eruit zou zien en hoe klein hij precies was. Die onduidelijkheid maakte ons bang en verdrietig.”

Veel tijd om na te denken hebben ze niet. Marike moet door naar het ziekenhuis zodat een gynaecoloog kan bevestigen of de baby daadwerkelijk niet meer leeft. “Ik dacht: als we straks in het ziekenhuis aankomen, wordt ons verteld dat hij gewoon nog leeft, dat het allemaal goedkomt.” Maar dat gebeurt niet. “De gynaecoloog bevestigde dat ons zoontje echt was overleden.”

Bevalling plannen

Frank en Marike moeten besluiten wanneer ze wil bevallen. “Onze oudste zoon is 24 maart jarig. We wilden zijn verjaardag vieren. Maar wanneer plan je zoiets dan? Uiteindelijk hebben we – met hulp van verschillende instanties – besloten om de bevalling op 22 maart te doen. Hoe langer we zouden wachten, hoe slechter het kindje eruit zou kunnen gaan zien.”

De dag voor de bevalling neemt Marike twee tabletten in die de bevalling op gang moeten brengen. Eenmaal in het ziekenhuis krijgt ze nog twee tabletten. “Rond 14.00 uur kreeg ik weeën, om 14.45 uur braken mijn vliezen en om 15.50 uur werd Noan geboren, deels in mijn vliezen. Die hebben ze weggehaald. Daarna hebben ze hem op mijn borst gelegd. Ik moest ontzettend hard huilen, maar daarna kwam er een soort rust over ons. We waren opgelucht dat hij er was.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Leonie verloor twee kinderen, nu is ze rouwcoach: 'Als ik nu aan ze denk, denk ik aan liefde, niet meer aan verdriet'Lees ook

Stilgeboren baby

Marike maakt zich nog wel zorgen over de placenta. Mogelijk moet die operatief worden verwijderd. “Drie kwartier later kwam die er gewoon uit – in zijn geheel uit. Toen vloeide het laatste stukje angst weg en overheerste de opluchting.”

“Het was heel gek”, zegt Marike. “Het was verdrietig, maar we waren ook blij en trots. We wilden alleen maar naar Noan kijken. Ik voelde sterk de behoefte om voor hem te zorgen, hem warm te houden en hem dichtbij mij te houden. Drie uur lang lag hij op mijn borst, dat was zo fijn.”

Watermethode

Het stel kiest voor de watermethode om Noan mooi te houden. “Hij werd in een soort badje met koud water gelegd, dat ging in een rieten mandje en zo namen we hem – met de papieren waarin stond dat we een levenloze baby vervoerden – mee naar huis.”

Zes dagen is Noan thuis. “Eventjes was hij onderdeel van ons gezin. Steunpunt Nova voor ouders die hun baby verliezen heeft ons goed geholpen met tips over wat we wel en niet moesten doen. Zij zeiden: betrek de kinderen er zo goed mogelijk bij. Ze geven het zelf wel aan als het niet gaat. Onze kinderen wilden hem ook verzorgen, deden ijsblokjes in het water en lazen boekjes aan hem voor.”

De crematie

Vrienden en familie hebben drie dagen om afscheid van Noan te komen nemen. “Dinsdagochtend zijn we met de kinderen en mijn ouders naar het crematorium gegaan. Daar werd muziek gespeeld. Daarna namen mijn ouders onze tweede en derde zoon mee en alleen met onze oudste zijn we naar de oven gegaan. Het rieten mandje werd in de oven gezet en toen was het klaar.”

De periode die daarna volgt is zwaar. “Ik wist niet dat ik echt een kraamperiode zou hebben. Vier weken lang heb ik gevloeid en had ik stuwing.” Ze draagt de zorg voor drie kinderen en zit middenin de rouw en dat is veel. Te veel. “Het ging zo slecht dat ik een psychose kreeg. Ik dacht dat Noan tussen hemel en aarde zweefde en niet verder kwam. Ik moest hem verder helpen en dat kon alleen door zelf uit het leven te stappen.”

Langzaam terug op aarde

Het is een worsteling. “Ik was verscheurd. Ik wilde Noan helpen, maar ik wilde er ook voor mijn andere kinderen zijn. De crisisdienst is hier tientallen keren geweest. Ik kreeg medicatie en hulp. Inmiddels ben ik de medicatie weer aan het afbouwen en kom ik langzaam weer terug op aarde. Al heb ik nog wel weer veel flashbacks naar ruim een jaar geleden, toen Noan nog leefde.”

Ze besluit haar verhaal: “Ik ben nog aan het herstellen van wat er is gebeurd en daar krijg ik gelukkig veel hulp bij. Noan zit in ons hart en ik wil hem ook graag onderdeel laten zijn van mijn leven. Ik hou van al mijn kinderen evenveel, maar voor mijn andere kinderen kan ik wel zorgen – boterhammen smeren, verhaaltjes voorlezen, ze in bed stoppen – maar voor hem kan ik dat niet doen. Daar worstel ik mee. Het is zoeken naar wat werkt.”

Worstel je met depressieve- en/of suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.

Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl. 

Ann (34) zette fertiliteitstraject stop vanwege long covid, maar bleek al zwanger te zijnLees ook