Marijke woont in Shanghai, dat sinds 28 maart in lockdown zit vanwege corona. Wanneer die eindigt is totaal onduidelijk. Als het aan Marijke ligt is het wellicht tijd om te vertrekken, maar haar man piekert er niet over. Zelf is ze er intussen klaar mee: ‘Mag ik het even zeggen? Het is een teringzooi hier.’
Marijke Ransijn (60) vertelt aan LINDA. hoe het leven in het Chinese Shanghai is tijdens de lockdown en dat is bijzonder.
Marijke woont sinds 2010 in Shanghai, waar ze voor de baan van haar man naartoe verhuisde. Samen met hem en hun poes wonen ze in een villa in een compound met een omtrek van 1,2 kilometer. Er staan 99 villa’s en het is in een park. “Wij hebben veel geluk. Wij kunnen nog naar buiten, fietsen, wandelen, badmintonnen, basketballen et cetera.”
Maar die vrijheid beperkt zich tot de compound. “Je kunt het park niet af. Dat is het vervelende. Je kunt niet naar de supermarkt, zoals tijdens de lockdowns in Nederland.” Samen met de buren van de compound regel je je eten. Dat gaat allemaal digitaal. “We doen groepsaankopen via WeChat (het Chinese WhatsApp). Iemand neemt dus het initiatief, bijvoorbeeld: ‘Ik heb tofu of vlees nodig’ en die maakt een lijst aan en iedereen kan daarop intekenen. Bij voldoende orders kan het besteld worden.”
Maar heb je een delicatesse waar je zelf behoefte aan hebt, dan heb je pech. “Je kunt niks per stuk bestellen. En er zijn bijna geen koeriers hier, want de meesten zitten ook in lockdown. Degenen die mogen rijden, moeten elke dag zowel een PCR, als een antigeen-test doen.” Het is dus niet zo goed geregeld, vertelt Marijke.
Toch zijn er wel manieren om aan bepaalde producten te komen. Zo verkreeg ze boter via een restaurant. Via hen kocht ze vijftien stukken bevroren boter in. Veel te veel, dus een deel verkocht ze aan haar buren. “Het is een soort ruilhandel hier. ‘Goh, ik heb nog eieren, wat wil je ervoor teruggeven? Zes tonics? Prima, kan ik er weer gin-tonics van maken.”’
Als je tenminste gin hebt. Want luxe goederen, zoals alcohol, zijn moeilijk te krijgen, vertelt Marijke. Een buurtgenoot heeft dat toch nog ergens op de kop weten te tikken en de bestelling zou vandaag moeten binnenkomen. Desondanks is haar koelkast is nog nooit zo vol geweest, maar dat komt omdat ze niet weet wanneer ze weer eten binnenkrijgt.
Eens in de week wordt iedereen in de compound getest. “Dan zetten ze overkoepelende tentjes neer. Dan komen de mensen in witte pakken en iedereen wordt dan per straat opgetrommeld. We moeten dan in een rij gaan staan, staafje in de mond en dan èèèh zeggen.” Als iemand positief test, moet iedereen binnen de compound in quarantaine. Oftewel: binnen blijven. Als er na zeven dagen geen nieuwe besmetting is, ‘mag men weer buitenspelen’.
De afgelopen 23 dagen zijn Marijke en de andere bewoners zo’n tien keer getest. De afgelopen dagen waren zelftesten afdoende. “Dat zou een goed teken moeten zijn”, zegt Marijke. Maar nog steeds kan het gebeuren dat je zelf positief test. In China maken ze onderscheid tussen mensen die a-symptomatisch zijn (zonder koorts) en symptomatisch (met koorts). Heb je dus geen klachten, maar test je wel positief, dan moet je naar het quarantainecentrum. Heb je wel klachten, dan ga je meteen door naar het ziekenhuis.
Marijke: “Dan word je behandeld met alle antivirusmedicijnen. Maar zonder symptomen word je naar het quarantainecentrum afgevoerd. Dat is een soort kantoortuin, met lage schuttingen waar pakweg twee mensen op drie bij twee meter zitten met twee bedden. Voor zeshonderd mensen zijn daar vier toiletten en geen douche. Als je nog niet ziek bent, dan word je het daar wel.”
Als het aan Marijke ligt, komt ze daar dan ook niet terecht. En de kans dat ze het krijgt op de compound is heel erg klein. Maar toch: “Ik ben banger voor het quarantainecentrum dan voor de ziekte zelf. In onze compound hebben we zelfs een petitie getekend dat als iemand positief test, diegene thuis mag blijven. Maar ik denk dat diegene alsnog wordt opgehaald.”
De meeste mensen die positief testen in China zijn a-symptomatisch. Maandag zijn er voor het eerst sinds tijden weer doden gemeld: drie ouderen tussen de 89 en 91 jaar, met onderliggend lijden en niet gevaccineerd. Vandaag, dinsdag, waren er weer vijf of zes, vertelt Marijke. Wederom ouderen met onderliggend lijden.
De steun voor het zerocovid-beleid van de overheid brokkelt dan ook af. Ook Marijke merkt dat. “Er komt steeds meer opstand. Zo’n vijf kilometer hiervandaan waren mensen een compound uitgebroken en de straat opgegaan. Ze hadden geen eten meer. Maar daar wordt dan op gemept, ze gaan bovenop ze zitten en ze worden gearresteerd. Dat wordt behoorlijk afgestraft.”
Wat dat betreft heeft Marijke het goed, maar ze weet dat het er buiten haar eigen compound anders aan toe gaat. “Sommige mensen wonen in een compound in een industriegebied. Daar hebben ze geen supermarkten. Hoe moeten ze dan aan hun eten komen? Als je geen eten krijgt, word je boos. Dat is echt verschrikkelijk. De Chinezen zijn normaal gesproken heel volgzaam, maar je kan niet anders.”
Afgelopen week mocht Marijke bij hoge uitzondering de compound verlaten. Ze heeft ‘chronisch kanker’. “Ik moest voor controle in het ziekenhuis het district uit. Ik moest daar speciaal een chauffeur voor inhuren. Dat kostte me een godsvermogen.” Maar gelukkig gaat het goed met Marijke. “Iemand zei laatst dat ik er zelfs 90 mee kan worden. Zolang mijn medicijnen het maar onder de duim houden, gaat het goed.”
Maar buiten dit ‘uitstapje’ kun je nergens heen. Soms is dat ook wel eenzaam en saai, vertelt ze. Normaal gesproken geeft Marijke Engelse les aan volwassenen, maar ook dat gaat nu niet door. Wel bouwt ze een goede band op met de buren, omdat ze samen het eten moeten regelen. “De dagen vullen zich wel. Ik bak een beetje, bijvoorbeeld bananenbrood, kijk Netflix, leer Chinees en doe aan breien en haken. Twee uur per week geef ik binnen de compound Engelse les. Dat is wat ik in de compound kan doen. Het is zoals het is. De eerste dagen was ik nog super opstandig, maar op een gegeven moment denk je: dit gaat wel een keer over. Je hebt er nul invloed op.”
Het plan is om nog zo’n vijf jaar in China te blijven. Haar man is de regionale directeur van een Europees bedrijf in verwarmingen. Maar ondanks dat Marijke China een prachtig land vindt, wil ze inmiddels toch graag weg. “Maar mijn echtgenoot piekert er niet over. Hij zegt: ‘Je mag gaan’, maar dat doe je natuurlijk niet.” Ze kijken naar een huis in Melbourne in Australië, daar woont haar oudste zoon. “Maar op het moment gebeurt er niks.”
Marijke denkt dat de lockdown nog twee weken duurt, tot ongeveer 1 mei. Maar dan zijn de restricties nog niet voorbij. “Zolang China een zerocovid-beleid hanteert, kan het nog wel de hele zomer duren. Komende zomer ga ik dus absoluut naar Nederland. Ik wil weg. Ik vind het mooi geweest met al die toestanden.”
China meldt drie coronadoden in Shanghai: voor het eerst sinds begin van de lockdown
