Sophia Koetsier raakte vijf jaar geleden vermist in Oeganda. Ze zou naar een verderop gelegen toilet zijn gelopen en is daarna nooit meer gezien.
Marije Slijkerman (63) zoekt sindsdien actief naar haar dochter en is niet van plan te stoppen. “Zolang het kan en nodig is, blijf ik dit doen.”
De toen 21-jarige geneeskundestudent liep stage in een Oegandees ziekenhuis en was van plan daarna het land door te trekken. Ze verdween op 28 oktober 2015. Sindsdien zijn stukjes stof, een schoen en haar slipje teruggevonden, maar geen teken van Sophia zelf. Overheidsinstanties houden het vrijwel direct op een noodlottig ongeval, maar de familie legt zich hier niet bij neer.
“Het spijt me, I don’t buy it. Dat is te simplistisch bekeken en een makkelijke uitweg om verder onderzoek uit de weg te gaan.” Marije voelt zich in de steek gelaten door de Nederlandse politie en het OM, en is na de verdwijning van Sophia dertien keer naar Oeganda gereisd. Daar heeft ze inmiddels contacten met mensen die ertoe doen, tot aan de president aan toe.
In januari en maart 2020 reist Marije nog naar Oeganda, maar de pandemie legt het onderzoek daar stil. “Corona had niet op een slechter moment kunnen komen. Door mijn gesprek met president Museveni kwam er eindelijk wat schot in de zaak, maar het land ging op slot en alles stond maandenlang op pauze. Ik houd contact met mensen per mail en WhatsApp en vraag aandacht voor Sophia’s vermissing in kranten. Maar persoonlijk contact is essentieel in een land als Oeganda, het maakt echt verschil als ik daar zelf ben.”
Het plan om eind november weer terug te gaan ligt daarom al op tafel. Momenteel is ze daar nog niet helemaal klaar voor. “Zodra ik het gevoel heb dat ik een nieuwe reis aankan, bel ik KLM voor een ticket. Ik voel weinig liefde voor dat land en sta niet te juichen bij het vooruitzicht om terug te gaan, maar het is belangrijk dat ik weer op deuren ga kloppen. Mensen moeten weten dat dit nog steeds speelt.”
Sophia Koetsier tijdens haar stage in Oeganda:
Marije woont met haar man en twee zoons in Amsterdam. Ze vertelt dat de rest van haar gezin allemaal hun eigen manier heeft om hiermee om te gaan. “Iedereen probeert ermee te leven, maar het is soms moeilijk. Ze lezen alles wat in de media verschijnt en dat is soms confronterend. Het komt dan weer heel dichtbij. Ze steunen me gelukkig in alles wat ik doe.”
Ze vertelt dat ze haar zoons zo min mogelijk wil belasten. “Ze hebben deze zomer allebei hun bachelor gehaald, ontzettend knap. Die jongens staan aan het begin van hun leven en verdienen een zo normaal mogelijke start. Mijn man en ik doen alles om hen daarbij te helpen.”
De vermissing van haar dochter trekt een zware wissel op Marije’s leven. Ze slaapt slecht en heeft last van psychosomatische klachten. “Mijn lijf staat voortdurend onder hoogspanning en het is alsof er een mist over mijn leven is neergedaald. Geen kind is zo aanwezig als een vermist kind. Sophia is er altijd en overal.”
“Eigenlijk is ons leven ontploft. Het voelt alsof iemand een bom op je leven gooit, de boel explodeert en we nog steeds tussen de brokstukken zitten.” Haar stem breekt: “Ik kan zo ontzettend verlangen naar het leven dat we ooit hadden, met ons vijven.”
Marije is een liefhebber van kunst en cultuur, maar daar kan ze de afgelopen vijf jaar ook niet meer echt van genieten. “De glans is eraf. Ik zie wel dat bepaalde schilderijen mooi zijn, maar ik voel het niet meer. Naar muziek luister ik ook niet meer, dat is te emotioneel. Zeker pianomuziek, Sophia kan zó mooi spelen. De piano staat nu onbespeeld thuis, ik mis haar muziek ontzettend.”
Twee weken geleden was het vijf jaar geleden dat Sophia verdween. Een afschuwelijke dag, vertelt ze. “Het was heel moeilijk, in meerdere opzichten. Vijf jaar klinkt als een eeuwigheid en toch voelt het alsof we Sophia vorige week pas naar Schiphol brachten. Ik heb geen idee hoe ik die vijf jaar ben doorgekomen. Een vermissing is nergens mee te vergelijken. Je weet niets en je hebt niets om te verwerken. Je kunt geen afscheid nemen.”
Toch was er een lichtpuntje aan deze datum, aldus Marije. “Er is zo veel aan Sophia gedacht. Mensen stuurden kaarten, bloemen en e-mails, lieten weten dat ze aan ons denken. Donaties kwamen binnen bij onze stichting, Find Sophia. Dat ontroert enorm, zeker ook als het van onbekende mensen komt. Het sterkt om door te gaan, want het betekent dat zij óók denken dat het zinvol is. Het raakt ons heel erg.”
“We zijn niet gek, we weten dat het heel goed mogelijk is dat we nooit zullen weten wat er met ons meisje gebeurd is”, vervolgt ze. “Het kan zijn dat we haar nooit meer terug zullen zien, maar dat is niet ons uitgangspunt. Wij zullen alles blijven doen wat menselijk mogelijk is om Sophia te vinden. Als niets zeker is, is alles mogelijk.”
Marije Slijkerman (Foto: Robin de Puy)
Lees ook
Marije zoekt al drie jaar naar vermiste dochter in Oeganda
