Mariëlla verliest vijftien jaar geleden haar zoon Niels tijdens haar zwangerschap. In een droom voelt ze hoe het leven uit haar drijft. Die droom bleek helaas meer dan een voorgevoel. Maar ook na zijn overlijden blijkt de moeder-kind connectie sterker dan ooit.
Mariëlla (50) voelt nog altijd de aanwezigheid van haar overleden zoon. “De een ziet het als een teken van boven en de ander vindt het toeval.”
Het is 2007 als Mariëlla ongepland zwanger raakt. “Ondanks dat het ongepland was, was het zeker welkom. Het waren de mooiste maanden van mijn leven”, vertelt Mariëlla. Ze heeft diabetes en wordt daarom extra goed in de gaten gehouden, maar alles gaat prima en er lijkt geen wolkje aan de lucht. Toch heeft ze dan al een niet te plaatsen onheilspellend gevoel, maar ze denkt dat het misschien iets met haar partner te maken heeft. “Ik kon het niet koppelen aan de zwangerschap, maar met hem gebeurde niks gelukkig.”
Maar dan krijgt ze een droom. “Ik droomde dat ik zo genoot van de zwangerschap, maar ineens zag ik hoe het licht door een bepaald wezen uit mijn buik werd meegenomen. Ik deed er alles aan om het wezen tegen te houden. En toen werd ik wakker. Ik voelde aan alles dat dit geen droom was. Ik had er zo’n akelig gevoel bij.” Ze vertelt het haar partner, maar ze vertelt hem alleen dat ze een nare droom heeft gehad, niet wát ze heeft gedroomd. Ze wil meteen naar het ziekenhuis en dat doen ze.
Toevallig heeft haar gynaecoloog nachtdienst en ze is enigszins verbaasd om Mariëlla in het ziekenhuis te zien. “Ik zei dat ik een nare droom had gehad, maar dat het als meer dan een nare droom aanvoelde.” Op dit moment is Mariëlla bijna acht maanden zwanger. En waar ze haar kindje altijd druk voelde trappelen is dat nu niet zo. Haar gynaecoloog maakt zich op dit moment nog geen zorgen en stelt voor om een echo te doen, maar puur ter geruststelling voor Mariëlla.
Ze doen de echo: “Op mijn dikke buik, de echo erop en toen de bevestiging. De stilte. Er was geen hartslag. Ik kan niet anders zeggen dat ik in een zwart gat viel. Ik keek naar mijn partner en in zijn ogen zag ik wat ik voelde: ‘Duistere ellende’. Alsof mijn hart brak.” Voor Mariëlla en haar partner zou het hun eerste kindje zijn.
Renate beviel van een stilgeboren baby: 'Niemand vraagt om een foto, terwijl hij voor ons de mooiste is'
Niels zou hun kindje gaan heten. Voor de rouwverwerking moet Mariëlla haar zoon nog twee dagen in haar buik dragen voordat ze op de natuurlijke wijze moet bevallen. Maar tijdens die paar dagen zit die nare droom haar flink dwars. Ze besluit de huisarts, met wie ze een goede band heeft, te bellen. “Die droom hield me zo in de greep. Ik wist niet hoe ik daar mee moest dealen.”
De huisarts komt bij Mariëlla langs. “Ik nam haar in vertrouwen en vertelde haar over mijn droom. En zij deed toen iets wat voor mij heel belangrijk was. Zij benaderde me als mens en niet als arts. Ze zei: ‘Dit heb ik vaker meegemaakt dat moeders een bepaalde ervaring hebben na het verlies van hun kind. Wat ik jou hoor vertellen is dat het hier gaat om een sterke moeder-kind-zielsconnectie. Niels heeft een manier gevonden om afscheid van jou te nemen. En jouw brein heeft daar beelden bij gehaald.
Ik voelde dat dit klopte. Ik ben helemaal niet bezig met spiritualiteit. Maar het duistere gevoel dat ik overhield aan de droom werd vervangen door een liefdevol gevoel en dat gebeurde tijdens dit gesprek. Het zorgde ervoor dat ik op een andere manier met de situatie kon omgaan ook al bleef het intens verdrietig.”
Talitha (36) begroef haar stilgeboren kindje in de tuin: 'We hadden geen keuze'
En dat helpt Mariëlla ook bij de bevalling. Ze is verlost van het nare gevoel van de droom. Toch komt de bevalling alsnog langzaam op gang en is het pas na een SMS van haar moeder dat ze haar zoon ‘mag laten gaan’, dat ze haar zoon ook daadwerkelijk kan laten gaan. Maar als dan uiteindelijk haar zoon er ook is en het doodstil blijft, doet dat enorm veel pijn. “Vanuit de andere kamer hoorde ik de eerste huiltjes en bij ons was er stilte.” Gelukkig krijgt ze de mogelijkheid om afscheid te nemen van Niels. Ze laten foto’s maken en een geestelijk begeleider komt langs en dat geeft veel steun.
Al vanaf haar zwangerschap heeft Mariëlla een connectie met haar zoon. Niet alleen via zijn droom zocht hij haar op en nam hij afscheid van zijn moeder, zoals de huisarts dat aangaf. Maar ook daarna liet hij op verschillende manieren blijken dat hij ‘altijd bij haar was’.
Dat begon al op de heenweg naar het ziekenhuis voordat de echo haar die vreselijke waarheid gaf dat er geen hartslag meer was. Dan hoort ze het liedje Relax van de zanger Mika. “Het liedje gaf me kippenvel. Ik dacht toen al: ‘Er is iets met die tekst.'” Ook op de terugweg, weer datzelfde liedje. “En weer kreeg ik kippenvel.”
“En toen stuurde een meelevende collega een bericht met dit nummer. Ik hoorde die tekst. Het gaat over een intense liefde. Vrij vertaald staat er: ‘De trein die stopt, het einde is genaderd, er is niks meer dat we kunnen doen, maar ontspan, want het is niet jouw schuld.’ Je moet de tekst lezen en dan snap je waarom die tekst zo binnenkwam.
De een ziet het als een teken en de ander als toeval. Uiteindelijk werd het nummer een grote hit en elke keer dat ik het hoorde, voelde het alsof Niels bij me was. Vijftien jaar later toen ik ging sporten op zijn geboortedag en dit nummer allang geen hit meer was, hoorde ik het weer. Het was na mijn burn-out en het was net alsof ik van Niels een steuntje in de rug kreeg van: ‘Je bent goed bezig’.
Maar een van de meest bijzondere en onverklaarbare momenten is toch wel toen ze van Niels een schouderklopje kreeg nadat Mariëlla de sportschool verliet. Ze liep, precies een maand voor de geboortedag van Niels de sportschool uit. Daar tegenover zit een garage. “De sportjuf deed de grote roldeuren van de sportschool open en daar stond ‘ie: de favoriete auto van Niels’ vader.” Een Porsche 911 Carrera van een wildvreemde stond daar voor onderhoud. “Op het nummerbord stond ‘Niels-1’. Mijn Niels en nog altijd mijn nummer 1. Tranen over mijn wangen. Mijn hart gloeide van binnen. Ik liep er zó tegenaan.
En mocht je twijfels bij mijn verhaal hebben, dan mag je ook mijn moeder bellen. Want een maand later, ditmaal op zijn geboortedag, zat ik met mijn moeder op het terras aan een heerlijk meer. We dronken samen een bakje cappuccino, naast ons zaten vier zakenlieden. We zaten gezellig te kletsen over van alles en nog wat. Op dat moment nemen we tegelijk een slokje van onze koffie als de meneer naast ons tegen één van zijn zakenpartners zegt: ‘Jullie moeten de groeten van Niels uit Breda hebben. Hij vindt het jammer dat hij er vandaag niet bij kan zijn.’ Niels is ook in Breda geboren. En dan pas besef ik dat we het nog helemaal niet over Niels hebben gehad. Nou dat noem ik geen toeval meer hoor.”
Inmiddels is bij Mariëlla de twijfel weg of er meer is tussen hemel en aarde. Hoe het komt dat Niels uiteindelijk in de buik is overleden is nooit duidelijk geworden. “We hebben zijn lichaam laten onderzoeken, maar ze hebben helaas nooit een oorzaak gevonden.” Toch kijkt Mariëlla terug op vijftien mooie jaren. “Anders dan ik wilde, maar minstens zo liefdevol.”
Ruth voelt minder connectie met derde kind: 'Waren we maar bij twee gebleven, dacht ik even’
