Marie-belle Munten (31) uit Den Bosch zit al drie maanden thuis met coronaklachten. Ze werkt aan haar revalidatie, maar dat blijkt een grotere kluif dan gedacht.
De eerste klachten arriveren halverwege maart: keelpijn, hoesten en intense hoofdpijn. Munten heeft een managementfunctie en werkt (thuis) door om haar bedrijf door de nieuwe coronamaatregelen heen te loodsen. Haar gezondheid sukkelt door, tot ze tussen vergaderingen door geen adem meer krijgt.
Orders van de huisarts: per direct stoppen met werken en absolute rust pakken. Munten: “Ik had goede hoop. Het RIVM verwachtte toen dat je (zonder ziekenhuisopname) na een week of drie waarschijnlijk wel weer klachtenvrij aan het werk zou kunnen. Nou, niet dus. Ook zonder opname kan corona bijzonder pittig zijn.”
Ze brengt drieënveertig dagen door in bed. Een goede vriend uit de buurt helpt haar met boodschappen, bezoeken aan de huisarts en het ziekenhuis en het bereiden van maaltijden. Qua eten heeft ‘ie niet veel werk aan haar: Munten heeft wekenlang geen reuk- en smaakvermogen, waardoor haar eetlust miniem is. Ze verliest zeven kilo aan gewicht en spiermassa.
Haar partner werkt als verpleegkundige bij de Landmacht en wordt tijdens het hoogtepunt van de crisis ingezet op de intensive care van het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Hij is veel afwezig. “Veel mensen vroegen me of dat wel mocht, of het wel veilig was om hem op de intensive care te laten werken. Omdat hij een essentieel beroep beoefende, mocht hij komen werken zolang hij geen koorts of klachten had. Gelukkig raakte hij niet besmet.”
Lees ook
Mariëlle (46) kreeg elf weken geleden corona: “Ik heb nu maar een scootmobiel gekocht”
In die periode draaide hij flink lange dagen en sprak Munten hem vooral ’s nachts, als hij terugkwam van zijn avonddienst. Hij wilde dan ook echt praten over de dingen die hij die dag had meegemaakt, voordat hij kon slapen. “Ik vond het toentertijd heftig dat hij zoveel weg was, maar ben blij dat hij zulk belangrijk werk heeft kunnen doen.”
Op dagen waarop ze zich iets beter voelt, probeert ze te werken. “Collega’s zeiden dat ik er best goed uitzag, terwijl ik me volledig het tegenovergestelde voelde. Het bleek best lastig om maat te houden met werk, ik kreeg al snel te veel op mijn bord. Je wilt zó graag, maar het gaat niet. Toen heb ik een bedrijfsarts ingeschakeld die me hierin kon begeleiden.”
Marie-belle op een slechte coronadag:
Munten is inmiddels begonnen met revalideren: ze krijgt hulp van een fysiotherapeut met verschillende spier- en ademhalingsoefeningen. “Een handboek voor corona-revalidatie bestaat helaas niet. Je moet zelf uitvogelen hoe je het moet doen. Mijn afweersysteem en conditie zijn naar de knoppen, die heb je niet zomaar terug. Via een Facebookgroep houd ik daarom contact met andere coronapatiënten. We delen tips en ervaringen met elkaar. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent die na weken nog met hartkloppingen en hoofdpijn in bed ligt.”
Sinds half mei is Munten thuis ook langzaam weer aan het werk. Onder begeleiding van de bedrijfsarts werkt ze nu vier dagen per week, drie uur per dag. “Normaal gesproken werk ik zonder moeite vijftig uur uur per week, omdat ik het zo leuk vind. Dit ritme is voor mij dus heel gek, maar als ik mijn herstel tegenwerk duurt het alleen maar langer. Nu krijg ik elke week een halfuur per dag erbij, zolang het goed gaat.”
Lees ook
Daisy herdenkt haar broer Jurriaan: “Hij kreeg een beroerte door corona”
Het kan nog maanden duren voordat ze weer normaal aan de slag kan, volgens de bedrijfsarts. Munten: “Ik heb gewoon echt geen idee wat het wordt. Ik hoop dat ik in september weer werk, maar de angst is dat het langer gaat duren. Word ik nog wel helemaal de oude? Krijg ik de energie terug om alle ballen weer hoog te houden? Die onwetendheid is een angst op zich.”
Ze is zich ervan bewust dat ze geluk heeft gehad: geen ziekenhuisopname, geen intensive care en de mensen om haar heen zijn niet besmet geraakt. Toch gaat de corona haar niet in de koude kleren zitten. “Ik ben nog nooit zo ziek geweest, een paar keer dacht ik echt dat ik de pijp uitging. Je krijgt geen lucht en denkt: oké, nu ga ik stikken. Dat is een heel bizarre ervaring, zeker als je grotendeels alleen thuis zit. Je mist iemand die bij je is en je verzorgt.”
Lees ook
Revalidatie na corona: ‘Als ik straks thuiskom, gaan we samen een potje janken’
Veel mensen willen wel beeldbellen, maar dat kan niet omdat je bijna niet kunt praten. Die eenzaamheid voelde ze. “De kaarten, berichten en bloemen van de mensen om me heen gaven me gelukkig de positieve energie die ik nodig had.”
Hoewel haar revalidatie nog een aantal maanden zal duren, kijkt Munten met smart uit naar het moment waarop ze zich weer goed voelt. “Ik ben super bourgondisch ingesteld, dus er staat een fles champagne klaar voor de dag waarop ik weer vol energie ben. Ik kan niet wachten tot die kurk eraf mag.”
