Negen maanden zwanger

Marian kan zich het moment nog herinneren als de dag van gisteren. ”Het was een woensdag. Mijn dochter Marije was de dag ervoor nog langs geweest. Het was mooi weer, dus we hebben in de tuin gezeten en hebben nog flink gelachen. Zij met haar dikke buik, want ze was toen al negen maanden zwanger en zou elk moment kunnen gaan bevallen. Ze belde me die avond en bij het eerste woord hoorde ik het al gelijk. Het was te horen in haar stem dat er iets goed mis was. Het hartje van het kindje in haar buik klopte niet meer.” Marije had zwangerschapscholestase, zonder symptomen.

Verdriet

Tijd om te schakelen was er voor Marian niet. ”Je stapt in de auto en racet naar het ziekenhuis om je dochter bij te staan. Het is alsof je in een slechte film bent beland.” Vooral het gevoel van onmacht vond ze vreselijk. ”Natuurlijk kun je je dochter steunen door bij haar te zijn, maar verder kun je niets doen. Je kunt haar verdriet niet wegnemen en er is niets dat je kunt doen om Joep terug te krijgen. Mijn tranen slikte ik in, daar had Marije niets aan. Ik wilde een sterke moeder voor haar blijven.”

Kinderwagen in de hal

Haar dochter moest vervolgens eerst terug naar huis. Terwijl ze in afwachting was van een reactie van het ziekenhuis over haar bevalling, kwam deze vlak na haar thuiskomst al op natuurlijke wijze op gang. ”Dan kom je dus thuis en het eerste wat je ziet is een kinderwagen die in de hal staat. En dan moet je dus gaan bevallen, terwijl je weet dat het kindje niet meer leeft”, zegt Marian.

‘Mee’ in verwachting

Joeps overlijden is haar dochters verdriet, benadrukt Marian, maar ook voor haar was het een vreselijke ervaring. ”Ik had me er enorm op verheugd om oma te worden. Ik was ontzettend blij voor mijn dochter. Ze had een prachtige buik, ik ben mee geweest naar de echo’s en heb Joeps voetjes voelen trappelen. Je bent eigenlijk ‘mee’ in verwachting.” Marian had bovendien een moeilijke tijd achter de rug. ”Marijes zwangerschap was echt iets leuks, het begin van een nieuwe fase. En heel eerlijk: ik ben gewoon knettergek van baby’s.”

Condoleance

Joep was een mooie en lieve baby, vindt Marian. ”Heel veel mensen zullen dat waarschijnlijk niet begrijpen. Natuurlijk was het intens verdrietig. Je voelt aan zijn handjes en voetjes, maar die bewegen niet. Hij had wel kleertjes aan, maar lag stil in zijn wiegje. Maar het was ook heel mooi. We voelden allemaal direct zoveel liefde van Joep.” In de week na de bevalling werden er veel foto’s gemaakt van Joep en er was ook een condoleance. ”Veel mensen wisten niet wat ze moesten zeggen. Moet je iemand condoleren met het verlies? Feliciteren met de geboorte? Of gewoon maar zeggen dat je niet weet wát je moet zeggen?”

Taboe

Marians vriendinnen hebben altijd voor haar klaargestaan, maar ze denkt wel dat je dit moet meemaken om echt te begrijpen hoe het voelt om je kleinzoon of -dochter te verliezen. ”Sommige mensen draaien hun hoofd weg. Ik denk dat dit komt omdat het hen ook kan overkomen. Het is taboe.” Marije is inmiddels bevallen van een gezonde dochter: Linde. ”Linde is er en leeft. Joep hoort erbij en zal altijd in mijn en onze gedachten zijn. Joep heeft heel veel liefde gebracht en hij heeft mij oma gemaakt. Ik hoop dat hij altijd genoemd zal blijven worden.”

Lees ook
4 x hier sta je vaak niet bij stil als iemand in je omgeving een kindje verliest