Van kijkdozen maken tot eindeloos boekjes lezen: journalist Margot C. Pol (37) had grote verwachtingen van haar jaar als thuisblijfmoeder. Vooral omdat ze het moederschap tot dusver stiekem wat saai vond.
In haar nieuwe boek deelt Pol haar ervaringen. Wat ze precies van al dat thuisblijven vond, blijkt eigenlijk al uit de titel: Is het al zeven uur?
Bijna niemand was positief toen Pol vertelde dat ze een jaar lang bij haar zoons van 1 en 3 wilde blijven. Ze had een succesvolle freelance praktijk en was dól op haar werk. “Ook mijn moeder niet, terwijl ze zelf thuisblijfmoeder is geweest. Sommige mensen werden een beetje boos, zo van: ‘waarom in hemelsnaam, je hebt nu toch het beste van twee werelden?’ Het idee dat ik niet mijn eigen geld zou verdienen, stuitte ook veel mensen tegen de borst.”
Veel vrouwen leek het “afschuwelijk” om al hun tijd met de kinderen door te brengen. Dat begreep Pol wel. “Ik vond het moederschap niet altijd zo leuk als gehoopt. Het was best saai en vermoeiend, en ik zag vaak op tegen mijn mamadag. Daar voelde ik me dan schuldig over, naar mijn kinderen toe. Was ik wel een goede moeder als ik het niet altijd geweldig vond? Ik dacht dat ik het thuisblijven voor hen moest proberen. Misschien miste ik wel iets, en zou de glorie van het moederschap zich aan mij openbaren.”
Ook vroeg Pol zich af of haar kinderen wel gelukkig waren op de opvang. “Ik had ze daar jarenlang vrij achteloos naar toegebracht, drie dagen in de week, want ik wilde graag werken en mijn man ook. Maar toen ze steeds vaker begonnen te huilen bij het wegbrengen, was het zaadje gepland. Ik vroeg me af of thuis niet de plek was waar ze zich het gelukkigst zouden voelen.”
Dus zei Pol gedag tegen haar collega’s en schrijfklussen en ruilde die in voor dagen van koekjes bakken, speeltuinen bezoeken en door de plassen springen. Alleen op vrijdag bleef ze schrijven, aan dit boek. “Ik hoopte dat ik écht zou gaan genieten van het spelen met mijn kinderen. Dat ik zo’n leuke moeder zou worden die genoot van hutten bouwen en theedrinken met de knuffels.”
Maar twee weken later wist ze al: dit is niets voor mij. “De eerste week zat ik op een roze wolk van knutselprojectjes en super verantwoorde maaltijden. We gingen naar de speeltuin en daarna naar de glasbak. Ze vonden het helemaal leuk om het glas erin te gooien, en dan was ik misselijkmakend tevreden met mezelf. Vervolgens begon ik me al snel weer te vervelen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
In maart 2020 belandde het gezin in de eerste lockdown. “Zo zaten we ineens 24 uur op elkaars lip. Ik was jaloers wanneer mijn man naar zolder ging om lekker te gaan werken, terwijl ik achterbleef in de kinderchaos. Ik dacht dan alleen maar: ‘hoe moet ik deze dag weer doorkomen?'”
Zonder werk wist Pol niet meer wat ze bijdroeg aan het gezin. “Mijn inkomen bleek niet echt noodzakelijk, boodschappen kun je ook laten bezorgen en al dat schoonmaken is ook wel een keer klaar. Als thuisblijfmoeder ben je misschien nuttig voor je kinderen, maar het resultaat zie je pas 18 of 30 jaar later. Ik was echt op zoek naar de bevestiging dat ik iets goed deed.”
Soms kreeg ze die ook. “Mijn jongste zoontje begon net te praten, en zei uit het niets: ‘Jij.. mijn beste vriend.’ Dat vond ik zo lief, daar kon ik drie weken op verder. Maar op andere momenten wilde ik ook een standbeeld en een bonus. En die krijg je niet.”
De woedeaanvallen van haar oudste zoon zorgden voor een dieptepunt. “Zijn boze buien kon ik nu niet meer vermijden. Hij was dan niet voor rede vatbaar en ik kon daar niet goed mee omgaan. Soms werd ik zelf kwaad, en ik heb hem ook een paar keer een tik gegeven. Achteraf schaamde ik me dan enorm. Ik dacht: doet dit experiment ons wel goed als dit het gevolg is?”
Ze stapt naar het consultatiebureau voor hulp. “Ik dacht dat de gezinscoach mij zou uitleggen hoe ik met mijn woede om moest gaan, maar ze gaf me praktische tips voor mijn zoontje. Ik moest hem even op een krukje in de keuken zetten en weglopen. Dat werkt: hij stopt dan met schreeuwen en mijn boosheid zakt ook onmiddellijk. Als ik niet thuis was gebleven, hadden we misschien nooit een oplossing gezocht en was dit altijd blijven sluimeren.”
Als eind 2020 de tweede lockdown wordt aangekondigd, is Pol wanhopig. “Zit ik straks weer zes weken met de kinderen, zonder afleiding. Ik moest heel hard huilen, want ik miste mijn vrijheid zo. Vervolgens moest ik nóg harder huilen omdat ik besefte dat ik niet al mijn geluk uit het moederschap kon halen. Ik kon niet nog een jaar thuisblijfmoeder blijven – ik moest stoppen.”
Het geluk van de ouder is heel belangrijk voor het geluk van het kind, weet Pol nu. “Als ik een goede dag op werk heb gehad, kan ik een betere moeder zijn. Tegelijkertijd is het ouderschap gewoon niet altijd leuk. Door te denken dat alles altijd maar liefde en #keihardgenieten moet zijn, kun je niet ontspannen. Dat had ik misschien al kunnen weten, maar soms moet je het zelf doorleven voordat je daarachter komt.”
Toch is Pol niet teruggekeerd naar de oude situatie. Ze werkt in de ochtenden, en haalt de kinderen ’s middags weer op van school. “Ik wilde ze niet een heel jaar weghalen van de opvang en dan zeggen: was gezellig, ga maar weer terug. Ik werk nu om de kinderen heen.”
En de kinderen zelf? Ze hebben er weinig van meegekregen, denkt Pol. “Ik ben heel blij dat ik ze dit jaar beter heb leren kennen, maar ik denk dat ze nog te jong zijn om alles te beseffen. Ik vertelde mijn oudste zoon: ‘wist je dat ik een jaar lang ben thuisgebleven bij jou en je broertje?’ Hij zei alleen maar: ‘huh?'”
‘Is het al zeven uur? Mijn jaar als thuisblijfmoeder’ is vanaf nu verkrijgbaar.
Vrouwen in de pandemie: brengt al dat thuisblijven de emancipatie in gevaar?
