En ineens was het 10 augustus 2019. Een prachtige dag voor een geweldig festival. Normaal gesproken ga ik daar altijd heen op de fiets, maar deze keer bracht mijn zoon, Thomas, mij naar Lakedance met de auto. Onderweg luisterden we naar muziek van Sefa en Partyraiser. Daarna zette hij mij af op het parkeerterrein vlakbij McDonald’s met de woorden: “Mam, ga veel plezier maken, drink een paar biertjes. Ik heb toch geen plannen. Je hoeft nu niet op de fiets naar huis, want ik haal je vannacht om één uur op.”

Dit was wel fijn, aangezien het een uurtje fietsen was vanuit Veldhoven. De dag was fantastisch, het weer werkte goed mee en ik had veel plezier met vrienden. Ik dronk bier en stond keurig om één uur op de afgesproken plek. Ik rookte mijn laatste drie sigaretten en wachtte op Thomas.

Na een lange tijd wachten was hij er nog steeds niet. Ik dacht nog bij mezelf: die lamme tak is natuurlijk weer in slaap gevallen. Maar na een paar keer bellen kreeg ik nog steeds geen reactie.

Mijn vrienden waren al richting huis, dus belde ik uiteindelijk mijn zus. Die ligt nooit vroeg in bed en haalde mij op. Onderweg naar huis had ik de grootste lol en vertelde luidruchtig over het geslaagde feest. Eenmaal thuis, rond half drie, liep ze mee naar de voordeur. Gek genoeg stond de tv nog aan en het licht op de slaapkamer en badkamer ook. Toen er geen reactie was op de deurbel, duwde mijn zus met geweld het kiepraam van zijn slaapkamer open. Ik klom lachend via het raam naar binnen.

Maar opeens stond mijn hart stil: ik vond Thomas onder water in bad. Ik heb blijkbaar de longen uit mijn lijf geschreeuwd en mijn zus naar binnen gelaten. Die heeft uiteindelijk de politie gebeld en de rest van de familie. Volgens de schouwarts was Thomas al acht uur geleden overleden. Zijn hart was er zomaar mee gestopt.

Mijn wereld stortte in. Mijn zorgenkind, ik had zo veel voor hem gedaan en nu dít. De week van de crematie was er een vol verdriet. De vraag ‘hóe dan?’ spookte alsmaar door mijn hoofd. We liepen een stille tocht voor hem, samen met honderd mensen. Wensballonnen werden opgelaten en de sfeer was lacherig. Het leek wel alsof Thomas gewoon meedeed en er nog was.

Thomas stond op het punt om een schoonmaakbedrijf op te starten en had zicht op een eigen appartement. Dit zou een nieuw hoofdstuk voor hem zijn, na een traumatische val van vijftien meter hoog.

Mijn zoon was een vrolijk mannetje met een bos witte krullen en grote blauwe ogen. Een jongen die het niet makkelijk had op school en graag duidelijkheid wilde. Hij kletste iedereen de oren van de kop. Hij heeft plezier, maar ook verdriet gekend, want zijn leven was ook niet altijd even makkelijk.

De laatste paar jaar bezochten de we grootste festivals samen. Hij stelde mij dan voor aan zijn vrienden en zorgde de hele dag voor mij. Op het Intents Festival beloofde hij zijn ‘Moederke’ om elk jaar samen te gaan en in 2020 zelfs drie dagen.

Aan de ene kant ben ik blij dat hij 2020 niet heeft meegemaakt. Geen festivals, dat zou hij zich niet kunnen voorstellen.

Het verdriet blijft groot. Het is vooral ‘raar’ om te zien dat het leven van zijn vrienden doorgaat, met hun kinderen. Want diep in mijn hart voel ik het verdriet dat hij nooit zijn eigen kinderen heeft kunnen opvoeden.

Wie Thomas was? Hij was behulpzaam, zorgzaam en geliefd. Ik mis de man in huis die na de scheiding bij mij is komen wonen. Ik mis mijn tweede zoon die niet ouder dan 27 mocht worden. Ik wil het over hem blijven hebben, ook al lopen de tranen over mijn gezicht. Ik wil dat iedereen hem herinnert hoe ik hem herinner. En hoe zijn broer en zus hem herinneren, die voor mij een enorme steun zijn geweest in deze periode.

Sanne herdenkt haar zus Meike: 'Ze ging ons in veel voor als voorbeeld en durfal'Lees ook