Onlangs stemde de Italiaanse senaat tegen een wet die homo-transfobie verbiedt. Rechtse partijen vierden klappend en joelend de overwinning.
Mara Grassi was verbijsterd over zoveel haat en domheid en schreef een brief naar de landelijke krant La Repubblica. Over haar homoseksuele zoon en de strijd tegen (haar eigen) homofobie.
“Ik schaam mij diep voor onze politici”, vertelt Mara Grassi. Haar man Agostino (68) zit naast haar. Of eigenlijk achter haar, want het is Mara die het woord voert. “Ze maakten electorale afwegingen over de rug van andere mensen, mensen die het in Italië regelmatig lastig hebben.”
Homofobie en geweld tegen homoseksuelen is in Italië nog steeds een groot probleem. Bijna dagelijks hebben homo’s, lesbiennes en trans-personen te maken met discriminatie, beledigingen en, soms ook, bedreigingen. Volgens onderzoek heeft één op de tien homo’s of lesbiennes de laatste vijf jaar te maken gehad met fysiek of seksueel geweld. “Ik heb van dichtbij meegemaakt wat het betekent om uitgesloten, gemarginaliseerd en gediscrimineerd te worden.”
Mara en Agostino’s oudste zoon Giovanni is homoseksueel. De twee zestigers wonen in een klein dorp in midden Italië en zijn actief lid van de lokale parochie. “Giovanni heeft het ons pas verteld toen hij afstudeerde, vanaf een veilige afstand van het benepen dorp.” En met reden, want na zijn coming-out raakte Giovanni bijna al zijn jeugdvrienden kwijt.
Eind oktober stemde de Italiaanse senaat over het zogenaamde wetsvoorstel ‘Zan’, genoemd naar het linkse parlementslid Alessandro Zan. Volgens het wetsvoorstel moet discriminatie tegen homoseksuelen en transseksuelen zwaarder gestraft worden. Een jaar geleden was het wetsvoorstel al door het parlement goedgekeurd. De wet haalde het niet, de rechtse meerderheid vierde feest. “Als ik geen homoseksuele zoon had gehad, was ik hetzelfde geweest als zij”, geeft Mara toe. “We zijn altijd actief geweest in de katholieke kerk. We geloofden sterk in de doctrine en vonden dat homoseksualiteit niet samen kon gaan met het geloof.”
Zelfs toen haar eigen zoon vertelde niet langer deel te willen uitmaken van een club die hem niet accepteert, bleef ze de katholieke doctrine aanhangen. “Ik ben zelfs nog naar Rome geweest om Family Day te vieren, om het traditionele gezin te beschermen.”
Nadat de linkse regering Prodi in 2007 voorstelde om geregistreerd partnerschap in te voeren, organiseerden rechtse politieke partijen, samen met kerkelijke organisaties, Family Day. Tienduizenden mensen waren op het Circus Maximus in Rome ter verdediging van de hoeksteen van de samenleving. “Berlusconi was daar ook. Die houdt zoveel van het gezin dat hij er meerdere heeft”, grapt Mara. Intussen kwam Giovanni niet meer thuis. “We hebben elkaar een aantal maanden niet gezien.”
Het is Agostino die Mara laat inzien dat zij moet veranderen. “Ik heb vroeger een jaar of zeven buiten de kerk doorgebracht. Toen heb ik geleerd anders naar dingen te kijken, andere vragen te stellen. Ik vroeg niet: ‘God, waarom heb je ons zo’n kind gegeven?’, maar: ‘Je hebt ons zo’n kind gegeven, wat kan ik doen?'”
Langzaam leert Mara haar zoon te accepteren. Maar dat komt wel met een prijs. “Binnen de gemeenschap werd niet meer over Giovanni gesproken. Alsof hij niet meer bestond, verschrikkelijk.” Uiteindelijk raken ze hun vrienden die ze al veertig jaar kennen kwijt.
Voor Mara is er geen weg terug. Ze stapt, samen met haar man, uit de gemeenschap en schrijft een boek over geloof, ouderschap en homoseksualiteit. Ze bood haar boek Gelukkige ouders: Als gelovigen omgaan met homoseksuele kinderen aan paus Franciscus aan. Mara: “‘Het zijn allemaal kinderen van God’, zei hij tegen me. Precies zoals ze zijn. Dat zijn belangrijke woorden: het is een opening.”
Familie Grassi met links, zittend, Giovanni.
Het is 'Coming Out Day': 'Zonder zichtbaarheid geen acceptatie'
