“Ik vond het vanaf de eerste minuut geweldig, maar mijn partner trok wit weg. Het was een hele mooie verrassing.” Al met vijf weken weet Mandy dat ze zwanger is. “De hartjes klopten al en we werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis.”

Tijdens de zwangerschap van de tweeling, heeft Mandy veel last van harde buiken. Ze meldt zich een paar keer bij het ziekenhuis, maar na wat controles blijkt alles in orde en mag ze naar huis. Maar als ze 23 weken zwanger is, krijgt ze heel erge pijn. Ze gaat met de ambulance naar het ziekenhuis en dan begint de ellende.

Darmhernia

Mandy heeft een probleem met haar darmen. Maar dan is nog niet duidelijk wat ze heeft. Een kijkoperatie is te riskant vanwege de kindjes. De artsen wachten het nog even af, maar starten ondertussen al wel met het rijpen van de longen. Ze willen zo lang mogelijk voorkomen dat de kindjes al met 24 weken ter wereld komen. “Ze zeiden dat het wel heel riskant zou zijn. Dat zouden ze of niet overleven of ze zouden hier heel veel schade aan overhouden.”

Dan komen ze erachter dat Mandy een dubbele darmhernia (de darmen duwen dan door de darmwand heen) heeft. “Een stukje van mijn darm was zelfs al afgestorven.” Ze moeten opereren. Mandy is doodsbang dat ze haar kindjes kwijtraakt. “Het ging van het ene op het andere moment. Ineens kwamen ze met het blauwe hemd van de OK (operatiekamer).” De operatie slaagt, maar de kans dat haar kinderen eerder ter wereld zouden komen, werd groter doordat haar buik open heeft gelegen.

Geboortes

Toch weten de artsen het nog vier weken te rekken. Met 28 weken beginnen de weeën. Als haar partner Mike en haar moeder even buiten een luchtje scheppen, hoort Mandy een knak. “Toen had ik ineens een hoofdje tussen mijn benen. Op de natuurlijke manier werd ineens mijn eerste dochter geboren. Maar ze was blauw en huilde niet.”

Uiteindelijk gaat ze toch huilen en knipt Mandy’s moeder zelfs de navelstreng door. “Maar met de tweede ging het nog slechter. Haar hartje ging niet goed. Ze hebben haar zo snel mogelijk aan haar beentjes eruit getrokken.”

1.000 gram

Novy Jae en Mexy Loa zijn 1.100 en 1.000 gram als ze ter wereld komen. Beide meisjes hebben na de bevalling beademing nodig, maar naar omstandigheden gaat het redelijk goed met ze. Voor Mandy is het even schakelen. “Ineens was ik moeder. De tweeling was er opeens.”

Ze probeert te kolven, maar dat lukt door de stress niet. De eerste paar weken gaat het goed met de meisjes, maar daarna volgt een periode van veel infecties. “Beiden hebben huidinfecties gehad. En een kreeg zelfs NEC, een heel ernstige darmontsteking die voor prematuren fataal kan aflopen.” Uiteindelijk komt het allemaal goed en mogen de meisjes met tien weken naar huis.

Thuis

Eenmaal thuis gaat het met Mandy steeds slechter. Ze wordt in totaal negen keer geopereerd aan haar buik voor de darmhernia. En omdat er in korte tijd zoveel gebeurde, kan ze dat niet verwerken. “Ik wachtte op de klap, maar die kwam niet. We moesten maar doorgaan en doorgaan. En toen ze 1,5 jaar waren, kwam de klap.”

Mandy krijgt een burn-out en zoekt hulp. Maar net als ze aan de behandeling EMDR (traumaverwerking) wil beginnen, blijkt ze in verwachting. “We kwamen er pas achter toen ik al tien weken zwanger was.”

Tijdens Khitana's drielingzwangerschap gaf haar gynaecoloog de optie 1 baby weg te halenLees ook

Het is een complete verrassing voor Mandy en Mike. Ook omdat de vorige zwangerschap met hulp tot stand kwam. Maar ongeloof maakt vrij snel plaats voor angst. “We waren bang voor wat er weer kon gebeuren.” De verloskundige verwijst haar door naar het ziekenhuis en ze krijgt tabletten om vroeggeboorte te voorkomen. De artsen houden haar goed in de gaten, waar Mandy heel blij mee is. “Ik was zo bang dat ik haar zou verliezen.”

POP-poli

Mandy heeft inmiddels geleerd dat ze niet moet blijven rondlopen met haar angsten. Ze meldt zich aan bij de POP-poli voor hulp. Dit is een poli voor aanstaande moeders met psychiatrische problemen en een (toekomstige) zwangerschap). “Heel veel mensen weten niet dat dit bestaat. Maar bij de verloskundige kan je hiernaar vragen.” Mandy is heel blij dat ze bij een onbekend persoon haar ei kwijt kan. En ze is ook heel bang dat ze weer last zou krijgen van haar darmhernia.

Dat blijkt terecht. Want met 21 weken krijgt ze opnieuw een aanval en moet ze mee met de ambulance. Nu willen de artsen haar niet opereren. “Het risico dat ik mijn kindje zou verliezen, was te groot.” Met een hele hoop pijnstillers mag ze naar huis. “Dat haalde de druk ervan af.”

Maar haar meisje groeit, en dat drukt steeds meer op haar darmen. Daardoor krijgt Mandy steeds meer pijn. “Elke keer als ze bewoog, voelde ik dat heel erg. Ik kon er niet van genieten.” Maar ondanks de pijn houdt ze vol.

Weeën

Totdat ze nattigheid voelt. Haar broek is nat. Ze gaan naar het ziekenhuis en daar breken haar vliezen volledig. “Ik raakte in paniek. Ik dacht: wat een kutlichaam. Waarom faal je nu weer? Hoe is het mogelijk? Dit keer met 26 weken. Ik raakte in shock. Ik kon niks meer zeggen.” Ze verliest nog meer vruchtwater. De artsen zetten meteen een longrijpingsprik in haar dijbeen. Maar dan beginnen ook de weeën.

Mandy moet meteen van het streekziekenhuis in Den Helder met de ambulance naar het Amsterdam Medisch Centrum (AMC). “Ik kon de weeën niet opvangen. Ik raakte nog meer in paniek. Ik was aan het klappertanden. Ze waren ook heel bang dat ik in de ambulance zou bevallen.” Maar ze redden het en Mandy moet meteen door naar de OK. “Het ging allemaal zo snel. Ik kon het niet geloven.” Om half 9 ’s avonds wordt Bowy Sue geboren. Ze weegt 905 gram.

Renée (33) kreeg D-TSR: 'Van borstvoeding geven werd ik depressief'Lees ook

Vroeggeboorte

Als de artsen Bowy Sue na de vroeggeboorte omhoog houden, kan Mandy het niet geloven. “Ik was vergeten hoe klein ze waren. Ik schrok enorm. En ik begon te trillen. Met spoed werd ze van me weggehaald. Weer geen kindje bij me op de borst. Weer geen kraamweek. Ik had zo gehoopt dat het deze keer anders zou zijn. Ik voelde me schuldig. Maar vooral mislukt in mijn lichaam. Ze huilde heel kort en toen stopte het weer. Daar schrok ik ook van. Ik was zo bang om haar te verliezen.”

Ook voelt het voor Mandy alsof ze voor iedereen tekortschiet. Ze blijft een tijdje na de geboorte van Bowy Sue bij haar ouders in Purmerend om zo dicht bij Bowy te zijn. Maar haar drie dochters en partner zijn thuis in Julianadorp.

Drie weken lang zijn ze van elkaar gescheiden. Tot gisteren. “Ik voel me niet compleet. Verscheurd. Het is onmenselijk. We hebben al zoveel meegemaakt, met ziek zijn en infecties van de tweeling. Aan deze achtbaan komt geen eind. Je hebt drie kindjes thuis waar je voor wil zorgen en eentje in het ziekenhuis waar je er voor wil zijn.”

Bowy Sue

Gelukkig gaat het met Bowy Sue redelijk. “Ze kan best van zich laten horen. Ze heeft wat longschade, maar het is kijken hoe dat zich gaat ontwikkelen.” Dit keer probeert Mandy wel wat meer stil te staan bij wat ze meemaken. Ook houdt ze een blog bij dat haar helpt om alles van haar af te schrijven.

Maar Mandy is ook bang voor een depressie. “Ik ga daarom snel meer hulp zoeken. Want als ik alle vier mijn meisjes thuis heb, dan wil ik gewoon genieten. Dan wil ik dat ze een moeder hebben die bij ze is. Bij de tweeling werd ik zo geleefd. Ik vond het toen moeilijk om mijn emoties te tonen. Maar door mijn blog doe ik dat nu wel.”

Mike en Mandy hadden het samen ook even moeilijk. “We raakten samen in een dipje. Maar nu halen we veel meer kracht uit elkaar dan we hadden kunnen denken. We weten nu ook beter wat we kunnen verwachten. We praten er veel over. En dat helpt.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door M A N D Y | Mom of 4 girls 🌙 (@mandysgirls)

Wat doet zwangerschap met parkinson? Gynaecoloog Annelien gebruikte zichzelf als proefkonijnLees ook