Straks, gebaar ik, nu nog even niet. Sommige mensen die ons na achttien jaar huwelijk zo zien, zeggen: “Jullie hebben het vast leuk samen.” En het is waar, die strelingen zijn ook heel oprecht. Vanavond, denk ik, elke keer weer. Vanavond gebeurt het echt.

Misleiden

Maar hij heeft de hoop allang opgegeven. Hij laat zich niet meer misleiden door geil gedrag onder de afwas. Hij weet net zo goed als ik dat er, als we om half twaalf naar boven gaan, niets gebeurt. Hij zal tegen me aan gaan liggen, een beetje in mijn billen knijpen, dat vind ik heerlijk, ook als hij aan mijn borsten zit, vind ik dat fijn. Ik zal voelen dat hij opgewonden is, maar ik draai me niet naar hem om, want dan verwacht hij actie en ik wil geen actie, ik wil slapen.

“Alweer heb ik valse verwachtingen geschapen, denk ik. Ik voel me gemeen”

Snel zal ik mijn ogen sluiten, uit luiheid, uit schaamte, omdat ik wil dat dit moment van verwachting, teleurstelling snel voorbij is. Alweer heb ik valse verwachtingen geschapen, denk ik. Ik voel me gemeen, en denk: wat heeft hij aan me? Ik maak me ongerust. Straks komt er een leuke jonge vrouw langs en is hij verdwenen. En ik kan hem niet eens ongelijk geven. Hij is zo lief, zo belangeloos in de liefde. Hij heeft dit niet verdiend.

Als ik maar snel slaap, denk ik, dan is het allemaal snel voorbij. Hij voelt mijn billen, merkt dat ik geen initiatieven neem, zijn strelingen verliezen hun urgentie, worden trager, slaperiger en na een paar minuten is het rustig achter me. Nooit maakt hij er een punt van. Ik weet dat hij teleurgesteld is, dat hij het jammer vindt, maar verwijten maakt hij me nooit. Ik heb weleens gedacht: Als hij dwingender was, wat dan? Maar als ik er iets over zeg, antwoordt hij: “Ik wil niet dat jij tegen je zin in met me vrijt.”

Zo’n gedoe

Een kwartier voordat we in bed liggen is mijn opwinding van de afwas al verslapt. Met iedere traptrede naar de slaapkamer is mijn belangstelling voor seks afgenomen. Het is niet de vermoeidheid die me parten speelt. Was het maar vermoeidheid, daar kun je wat aan doen. Het is meer: ik vind het zo’n gedoe. Niet dat ik niet van seks houd. Achttien jaar geleden, toen we elkaar net kenden, vreeën we een paar keer per dag. Nu is dat drie, vier keer per jaar.

Er zijn geen problemen. Mijn man vindt het prettig om me te beffen. Ik kom moeiteloos binnen een paar minuten klaar. Na het eerste orgasme krijg ik er vaak nog een en nog een. Hij neemt graag uren de tijd voor me. Misschien is dat het wel. Dat het zo uitgebreid moet. Dat het niet snel even tussendoor kan, maar dat het altijd zo’n project wordt. Ik heb wel eens gezegd: “We kunnen het ook vlugger doen. Misschien verlaagt dat de druk. En lukt het dan wat vaker.”

Vicieuze cirkel

Het is een vicieuze cirkel waarin we terechtgekomen zijn: omdat we maar eens in de vier maanden seks hebben, moet het die keren dat we het doen, spetteren. En die gedachte verhindert dat ik me er onbekommerd aan kan overgeven, waardoor ik het weer uitstel en we nog minder vaak seks hebben. Het is die verdomde norm. Ik zou zo graag gewoon tevreden zijn, maar alles moet bij mij altijd goed en perfect. Een of twee keer per week, zit in mijn hoofd geprent. Dat is de frequentie waarmee een gezonde Nederlandse vrouw haar man bemint. Ik vind het moeilijk me daaraan te onttrekken.

Vriendinnen zeggen: “Als het in bed niet lukt, doe het dan in de keuken of op de bank.” Of: “Begin gewoon, dan komt de zin vanzelf.” Maar ook dat helpt niet.

“Faalangst, wie weet heeft het daarmee te maken”

Het is niet eens een issue, we hebben een goed huwelijk waarin we verder volledig onszelf kunnen zijn. Hij gunt me alles. Dat is misschien nog het vreemdste: ik heb geen reden om hem af te wijzen. Faalangst, wie weet heeft het daarmee te maken. En drukte. Ik kan het alleen als mijn hoofd leeg is. Ik kan moeilijk de knop omzetten van werk naar seks. Hoewel: ook als we ontspannen televisie hebben gekeken, verandert er niet veel. Ik neem me steeds voor nu eens minder lang te wachten, maar dan denk ik weer: oh, nee, dat gedoe. Vanavond even niet. Vanavond wil ik alleen maar lekker tegen hem aanliggen en in slaap kachelen.

Verrassing

Soms, als het er weer eens van gekomen is, meestal in een vakantie, denk ik: hmmm, dat was lekker, dat zou ik vaker moeten doen. Afgelopen kerst hadden we een huisje in de Ardennen. Er zat een sauna bij. Na een lange wandeling zei ik: “Kom, misschien wacht je een verrassing.”

Hij lag ontspannen op zijn rug, ik streelde hem, en hij begon mij te strelen en te beffen. Binnen een minuut had ik mijn eerste orgasme. Daarna deden we het op z’n hondjes. Langer dan een kwartier heeft het niet geduurd, het kan dus best, en ik was na afloop zó blij en ontspannen. We knuffelden nog wat, zeiden: “Wat was dat fijn.” En ik nam me voor alles anders te doen in 2023. Maar het jaar is nu alweer maanden oud en we hebben pas twee keer gevreeën.

Elke maand interviewt journaliste Corine Koole een vrouw over haar seksleven.

Tekst: Corine Koole

'Ik had haar niet naar mijn slaapkamer meegenomen, want ik was mijn man aan het belazeren'Lees ook