Makelaar Alex van Keulen, bekend van het TV-programma Kopen zonder Kijken, vangt al jaren samen met zijn vrouw pleegkinderen op. En dat is hoognodig. Want nog steeds is er een groot tekort aan pleeggezinnen, vertelt hij. ‘Mensen staan er niet bij stil hoe groot het probleem is’.
Aan LINDA. vertelt Alex over zijn rol als pleegouder: “Het enige wat je nodig hebt is wat ruimte in je hart en je huis.”
Al vanaf dat de kinderen, inmiddels een zoon van bijna 16 jaar en een dochter van 26 jaar, klein zijn, vangen Alex en zijn vrouw Saskia kinderen in nood op. Dat begon allemaal met een neefje van hen. “Mijn vrouw was zijn peettante. Het was uit noodzaak. De thuissituatie bij hen was gecompliceerd. Hij werd eerst tijdelijk bij zijn opa in Spanje opgevangen, maar dat ging niet goed en toen kwam hij bij ons wonen.”
Maar binnen de familie van zijn vrouw gaf dat wat problemen. Na enige tijd kloppen ze bij Pleegzorg Nederland aan, waarvoor Alex inmiddels ambassadeur is. Van hen krijgen ze de nodige steun en begeleiding en dat helpt. Twee jaar lang woont het neefje bij hen in. Wanneer hij weer terug kan naar zijn ouders, besluiten Alex en zijn vrouw dat het hier niet bij blijft. “Als we het voor ons neefje kunnen doen, dan kunnen we dit ook voor een ander kind.”
In de jaren daarna vangen Alex en zijn vrouw verschillende kinderen op. Het eerste kind dat na hun neefje komt is een jongen van rond de negen jaar. Zijn zoon is dan ongeveer zeven. “Het was een vrijwillige plaatsing; de zoon wilde uit huis en de ouders werkten mee. Dat is een stuk makkelijker, want er is dan geen sprake van verzet.
Eva Jinek schiet vol in talkshow na horen van pleegzorgverhalen: 'Omdat ik zelf een baby heb'
Hij kwam heel schuchter en bedeesd binnen, met drie shirts en een broek. Bij ons bloeide hij helemaal op. Hij ging sporten, hij ging naar de kapper. Het werd echt een knap kereltje. Hij ging beter in zijn vel zitten. Je zag hem weer helemaal kind worden. Dat is waar je het voor doet.” Na een jaar of twee gaat de jongen weer terug naar zijn vader.
Alex samen met zijn vrouw Saskia. Tekst loopt door onder de foto.
Alex: “Uiteindelijk is dat het doel. Dat het kind weer terug naar zijn ouders kan en in de tussentijd bied je ze een veilige thuisbasis.” Wat later vangen Alex en zijn vrouw opnieuw een jongen op. Alleen verloopt het nu iets lastiger. “Mijn zoon was vijftien en hij was pas zes jaar. De jongen vond dat wat mijn zoon mocht, dat hij dat ook mocht. Hij ging het gedrag spiegelen. Dat frustreerde hem.”
Als de jongen weggaat, omdat hij bij zijn zusje in het pleeghuis kan wonen, is dat toch niet makkelijk voor Alex. “Ik was kapot verdrietig. Maar voor de familieband is het beter dat ze nu samen herinneringen kunnen maken.” Het contact is nooit verbroken en nog steeds komt de jongen in de weekenden of tijdens de vakanties langs.
“Dat is de prijs van liefde. Pleegzorgen doe je uiteindelijk niet voor jezelf, maar voor het kind. Het zijn niet jouw kinderen. Het is geen verkapt adoptieproces.” En dat wordt extra duidelijk als ze een kind opvangen met veel problematiek. “De jongen was zwaar beschadigd en getraumatiseerd. Zo erg dat hij niet meer kon functioneren in een gezin. Wij waren de laatste optie alvorens hij naar een instelling zou gaan. Maar het ging niet. We hebben het zes of zeven maanden geprobeerd.”
Klaartje is pleegouder: 'Dit is het allermooiste dat me ooit is overkomen'
Volgens Alex blijven kinderen altijd terugverlangen naar hun eigen ouders. “Ze willen niet altijd bij je zijn. Maar je bouwt wel een band op.” Het gaat om de kleine winsten die je boekt, vertelt hij. “Het kan zijn dat een kind wekenlang bij je komt met nachtmerries. Maar als dat na een paar weken niet meer het geval is, dan is dat al winst.
Het kan ook zijn dat een kind tijdens het spelen stompend om zich heen slaat, omdat hij dat is gewend van thuis. Maar als je hem na een paar weken ‘normaal’ ziet spelen en vriendjes ziet maken, dan is dat mooi. Het zijn kleine stapjes die ze maken en daar moet je van genieten.”
Regelmatig verneemt de makelaar dat er voor een kind naar een pleeggezin wordt gezocht, maar dat er geen plek is. “Zo’n kind gaat vervolgens van instelling naar instelling. Hoe denk je dat dat voor een kind van vier jaar is? Een jaar lang van plek naar plek. Die raakt beschadigd en dat staat nog los van wat ze thuis hebben meegemaakt. Zodra ze in een pleeggezin worden geplaatst hebben ze last van hechtingsproblematiek, maar als ze meteen in een pleeggezin kunnen, dan beperk je de schade voor zo’n kind.”
“Mensen staan er niet bij stil dat het zo’n groot probleem is. Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, stelden veel Nederlanders hun huizen open om mensen op te vangen. En dat was ook nodig. Maar als we dat voor zoveel Oekraïners kunnen doen, dan kunnen we dat toch ook voor onze eigen kinderen?”
“Ik hoop met name dat de aandacht die er nu voor pleegzorg is, geen piek is, maar dat er constante aandacht hiervoor blijft. Het zou zo mooi zijn als we met elkaar ervoor zorgen dat we het tekort aan pleeggezinnen opvangen. Want dit probleem valt op te lossen. Het heeft echt niks met geld te maken.”
Ook nu nog vangen Alex en zijn vrouw een jongen van 17 jaar in de weekenden op. Wel gaat de makelaar het de komende tijd wat rustiger aan doen. Zo heeft hij zijn bedrijf in de makelaardij verkocht en willen zijn vrouw en hij wat meer gaan reizen. Maar op het scherm hoeven we Alex voorlopig nog niet te missen. Er komt een nieuw programma, namelijk Kopen of Slopen. En bij Kopen zonder Kijken is hij voorlopig ook nog te zien. “Nee, ik ga niet stoppen. Daar is nog geen sprake van. Want, zeg nou zelf, wat moeten ze zonder mij?”, grapt hij.
Deni en Rens zijn pleegouders: 'Op mijn twintigste wist ik al dat ik dit wilde doen'
