In de rubriek ‘Monumentje’ brengen mensen een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Madelijne haar vader Hans, bij wie ze letterlijk aan zijn neus kon zien hoe hij zich voelde.
Geschreven ter nagedachtenis aan Hans Daub (01-01-1952 – 11-03-2021).
Hans Daub. Mijn vader. Vandaag, 1 januari, zou hij zeventig worden. Hij was een geestige, joviale familieman. Niets was voor hem belangrijker dan zijn gezin: mijn moeder, zus en ik. We waren hecht. Eigenlijk was mijn hele leven mijn grootste angst dat één van hen zou wegvallen, en nu is het gebeurd.
Toen mijn vader op 3 februari ineens werd opgenomen in het ziekenhuis, was ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. Toen hij twee dagen later belde dat hij slecht nieuws had, kanker, dacht ik: dat is niet goed, maar we lossen het op. Toen hij snel doodziek werd, bleef ik hopen tegen beter weten in.
Mijn familie en ik houden niet zo van de term ‘achtbaan’, maar het vat die vijf weken wel samen. Na dat afschuwelijke ‘ik heb slecht nieuws’-telefoontje op 5 februari reden mijn verloofde Ben en ik met gierende banden naar mijn ouderlijk huis. Diezelfde avond besloten we snel te trouwen: dan maar een ‘coronabruiloft’, ik wilde mijn vader daar zo graag bij hebben. 12 maart zou onze dag worden, maar er was geen houden aan met die ziekte, dus vervroegden we het één week. Het was een race tegen de klok, maar 5 maart 2021 werd intens mooi en bijzonder.
Mijn vader was een briljant speecher. Altijd alles uit zijn hoofd, en hoe groter zijn publiek, hoe beter hij was. Hoewel hij al precies wist wat hij op onze bruiloft wilde zeggen, gaf hij dagen van tevoren aan dat het hem misschien niet ging lukken. Maar tot ieders verbazing, en die van mij al helemaal, pakte hij tijdens de ceremonie de microfoon en las zijn toespraak voor. Met grapjes en alles, het was ongelofelijk. Dat hij dit voor ons deed, is een cadeau voor de rest van mijn leven. Zes dagen later overleed hij.
Mijn ouders waren bijna 44 jaar getrouwd. Ze konden knetteren, maar hun basis was oersterk. Toevallig vertelde mijn moeder in 2019 op LINDA.nl over hun relatie. “Ik geloof niet dat er één geheim is voor een goed huwelijk”, zei ze in het artikel. “Het belangrijkst is dat je belangstelling voor elkaar hebt en elkaar af en toe verrast. […] Ik trouwde met Hans omdat het klikte tussen ons. Nu is hij ook gewoon mijn allerbeste vriend.” Ik hield mijn hart vast toen hij ineens zo ziek werd. Hoe moest dat in hemelsnaam als hij er niet meer zou zijn? Maar mijn moeder is een tough cookie. Hoe zij hiermee omgaat maakt me ongelofelijk trots.
Ik mis mijn vader elke dag. De knuffels, de grapjes. Dat je aan zijn neusvleugels kon zien als hij geëmotioneerd was. Zijn verhalen. Hij kon zo goed vertellen, ik hing altijd aan zijn lippen. Met zijn vrienden had hij na 40 jaar nog even veel lol als aan het begin. Gingen ze met elkaar mountainbiken, ontdekte hij na uren fietsen dat zijn helm ‘anders’ zat dan bij de rest. Achterstevoren, noemen we dat. Gierend van het lachen vertelde hij hoe ze hem voor de gek hadden gehouden. Op zijn sterfbed!
Op zijn begrafenis zei ik: ‘De dood past niet bij jou.’ We zijn nu negen maanden verder, en nog stééds vind ik dood zijn niets voor hem. Bizar om dat oprecht zo te voelen. Ik begrijp heus dat we allemaal een keer sterven, en tóch denk ik: nee, bij jou werkt dat anders. Ik weet niet of dat ooit over gaat.
Margo herdenkt haar zoon Thomas: 'Geen festivals, dat zou hij zich niet kunnen voorstellen'
