Vereniging Reuzegom in het Belgische Leuven werd in 2018 – terecht – opgeheven nadat een student bij de ontgroening het leven liet. Waarom heb je slechts toegang tot het old boys network als je als eerstejaars door slachtafval gekropen bent? Goed voor successen in de toekomst, misschien. Ook handig voor later, zo’n netwerk. Om je zoon het hand boven het hoofd te houden als-ie ‘per ongeluk’ iemand doodtrapt op een Spaans eiland.

Mijn ervaring is dat het er vaak het meest respectloos en ranzig aan toegaat op plekken waar decorum en status floreren. Grote ego’s met een bepaald fatsoen… totdat er tien bier in gaat. Dan schakelen ze groepsgewijs (alleen durven ze weinig) over op standje primaat.

Het enige hockeyfeest waar ik als puber naartoe ging (ik had een paar vriendinnen die hockeyden), was een cultuurshock. Van tien centimeter drank op de dansvloer, vechtpartijen en jongens die bier over meisjes gooiden tot ongegeneerd brommers stelen na afloop.  

Hoezo high class of beschaafde elite? Dat we van apen afstammen, daar is het gemiddelde corpslid het levende bewijs van. Je kunt wel in het Gooische reservaat of door de opperrechter van Nederland zijn opgevoed, maar je bent net zo’n mak schaap als de rest als je in een groep je oerdriften laat overheersen om erbij te horen.

Ik zat zelf ooit bij een vereniging die, destijds behoorlijk vooruitstrevend, gemengd was: Augustinus in Leiden. Geen officieel corps zoals Minerva, dus het ontgroenen bleef mild. Je werkte vier dagen in het magazijn van Blokker. Je sliep met zeventig man in een tent. En je at ondefinieerbare smerige pap. Er was niemand die door groepsdruk de behoefte voelde een ander iets aan te doen.

Na een half jaar verhuisde ik en vond een betere plek voor gelijkgestemden: de School voor Journalistiek. Ik snap het nut van studentenverenigingen en ze mogen wat mij betreft blijven. Je maakt er vrienden en treft eensgezinden. Maar ontgroenen is zó 1996.

“Wat weet jij er nu van?”, zei mijn broer toen ik m’n ongezouten mening op zijn club en het huidige ontgroenen gaf. Hij was in de jaren negentig lid van het Groningse Vindicat. Vorige week kwam die club voor de zoveelste keer negatief in het nieuws nadat leden stadsbussen vernielden en passagiers intimideerden.

De walgelijke wijze waarop de student Sanda Dia in 2018 in België om het leven kwam, zorgde voor zoveel ontsteltenis dat vereniging Reuzegom werd opgedoekt. Sanda werd gedwongen urenlang in een put met ijskoud water te zitten. Hij moest liters visolie en alcohol drinken en een levende vis doorslikken.

De zoon van een Senegalese fabrieksarbeider wilde zich maar wat graag aansluiten bij Reuzegom in Leuven, omdat het hem toegang zou verschaffen tot een belangrijk netwerk. Juist Sanda werd tijdens de ontgroening (zijn lichaamstemperatuur zakte tot 27 graden) extra hard aangepakt. Hij was én niet wit én z’n vader onbemiddeld. Sanda had blijkbaar meer te bewijzen dan de rest. De omstreden zaak is al tijden bezig en de daders staan nu pas voor de rechter.

Bij zo’n ernstige zaak duurt het jaren voordat de achttien (!) leden aangepakt worden. De vraag in deze is natuurlijk: wie heeft het laatste zetje gegeven en wie is hoofdverantwoordelijk? Dat wordt lastig, want: groep gaat altijd voor identiteit. Weer zo’n achterhaalde corps-kernwaarde die goed van pas komt in de rechtszaal. Die Groningse busvandalen, de over-mensen-heen-pissers en de dronken lullo’s die voor de lol een varken mishandelen, zijn wel de ministers en rechters van de toekomst.

Het zijn corpsleden die toegang hebben tot hét juiste netwerk. Dankzij de ontgroening weten ze precies wanneer ze moeten zwijgen om het gezamenlijke hachje te redden. En hoe ze een ander de hand boven het hoofd houden na een ‘gemeenschappelijke gewelddadigheid’.

Bravo, met je Io Vivat.

Aan mijn lijf geen curling-polonaise: ik ben de 'verzuimende' middelbare school-moederLees ook