Lydia (24) verhuisde voor vakantieliefde Emrah (25) naar Turkije en beviel daar van hun eerste kindje. En dat ging niet helemaal zoals dat we in Nederland gewend zijn.
Voor elke fase heeft Lydia, kassamedewerker in een supermarkt, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Anne werd zwanger op haar veertiende: ‘Ik heb geen spijt, maar zou het niemand aanraden’
“Ik leerde in 2012 op vakantie in Turkije de Turkse Emrah kennen. Hij werkte in het hotel en we maakten een praatje. Toen ik hem vertelde dat ik de volgende dag met mijn vader en zus naar de markt zou gaan, dacht hij dat ik hém meevroeg – en dat vond ik helemaal niet erg. Die dag op de markt was erg leuk en vanaf dat moment hielden we contact. We zijn een aantal keer naar elkaar toe gevlogen en in de zomer van 2013 besloot ik in Turkije te gaan wonen.”
Lydia en Emrah op hun eerste date in 2012.
“Emrah en zijn familie geloven in de Islam, maar ze laten mij daarin heel vrij. Ik heb me in hun mooie geloof verdiept, maar ik hoef me van de familie niet te bekeren. Wel zijn ze wat ouderwetser ingesteld: samen slapen voor het huwelijk kon bijvoorbeeld niet. In oktober 2013 trouwden we. In de familie is het normaal dat je daarna snel zwanger bent, maar daarvoor vond mezelf echt nog te jong (19).”
Lydia en Emrah op hun huwelijk.
“Na een paar jaar verlangden we samen naar Nederland – waar veel meer te doen en te bereiken is dan in de woonplaats van Emrahs familie. Een Nederlandse verblijfsvergunning krijgen was echter lastig en duur, dus verhuisden we in 2016 naar België – waar de regels soepeler waren. Daar raakte ik – gepland – zwanger.”
“We waren heel blij met de zwangerschap, maar het ging niet goed met Emrah. België viel tegen. We hadden er allebei niet veel en vooral Emrah had daar moeite mee. Toen hij zelfs paniekaanvallen kreeg, besloten we terug te gaan naar Turkije.”
Lydia tien weken zwanger in België.
“Je kunt in Turkije naar een goedkoop staatsziekenhuis, waar behandelingen heel onpersoonlijk zijn – of een duurder privéziekenhuis. Gelukkig konden wij voor het tweede kiezen. Hier werden we goed behandeld en heb ik geen moment aan de zorg getwijfeld.”
“In Turkije wordt een zwangerschap minder mooi gemaakt dan in Nederland. Het is daar normaler – de gezinnen zijn vaak ook groter. Er werd weinig aandacht besteed aan mijn zwangerschap. Dat miste ik wel. Gelukkig had ik dagelijks contact met mijn moeder en zussen die het wel speciaal maakten.”
Lydia 38 weken zwanger.
“Ik zag om me heen dat vrouwen veel meer bang werden gemaakt voor de bevalling dan in Nederland. Een groot deel van de Turkse moeders kiest dan ook voor een geplande keizersnede, want ‘je moet zo snel mogelijk van dat kind in je buik ‘af”. Ik koos echter voor de natuurlijke manier.”
“Na 38 weken en vijf dagen voelde ik kramp, braken mijn vliezen en ging ik naar het ziekenhuis. Emrah en mijn schoonmoeder bleven bij me. Toen de heftige weeën kwamen, werd ik duizelig en werd het zwart voor mijn ogen. Daarvoor legden ze een infuus aan met daarin een zoutoplossing, wat gelukkig hielp.”
“Toen ik persweeën kreeg, werd ik naar een andere kamer gebracht, apart van mijn schoonmoeder én Emrah. In Turkije is het niet gebruikelijk dat de vader bij de geboorte is. Emrah wilde dat ook niet en vond het juist een raar idee. Ik vond dat wel jammer, maar heb het gewoon geaccepteerd. Na drie keer persen werd op 16 december 2016 onze dochter Eliz geboren.”
“Ze lieten Eliz even aan me zien en haalde haar daarna weg. Ook dat is daar normaal. Ik vind het heel jammer dat ik dat eerste moment op de borst gemist heb. Toen ik in een rolstoel naar Emrah en zijn moeder gebracht werd, huilde ik van geluk. Die emotie waren zij niet gewend. Mijn schoonmoeder dacht dat ik huilde omdat mijn familie er niet was.”
Lydia en Eliz na de bevalling.
“In Turkije krijg je geen kraamhulp, dus moesten we alles zelf uitvogelen. Dit was soms lastig, omdat mijn schoonmoeder – met al haar goede bedoelingen – andere gewoontes had dan die ik uit Nederland kende. Zo waste ze Eliz nogal hardhandig in een teil, in plaats van voorzichtig in een babybadje. Het was gewoon zielig om te zien. Ook wikkelde ze Eliz altijd strak in doeken, die ik losmaakte als ze weg was. En als het aan haar lag, was Eliz de eerste veertig dagen niet buiten gekomen.”
“Turkse mannen (die ik ken) zijn het niet gewend veel met het kind te doen. Emrah doet Eliz niet in bad, geeft haar geen hapjes, maar verschoont na wat aandringen wel haar luier. Het is soms zwaar, maar we accepteren elkaars gewoontes en zoeken daar een middenweg in.”
Lydia: ‘Het verschonen gebeurde vaak zo, in plaats van op een commode.’
“Ik ging me snel weer vervelen in Turkije en wilde Eliz de fijne jeugd – waarin alles kan – geven die ik heb gehad. Ook Emrah zag meer kansen in Nederland en inmiddels was de verblijfsvergunningregeling versoepeld. In oktober 2017 gingen Eliz en ik naar Nederland, waar we vier maanden gescheiden van Emrah leefde.”
“Afgelopen februari kwam Emrah hierheen. Zijn verblijfsvergunning is aangevraagd en tot de uitslag – in augustus – mag hij sowieso blijven. We denken dat het goed komt, maar het blijft spannend.”
“Het gaat heel goed met ons. Ook Eliz doet het super. We sluiten niet uit dat we ooit terug gaan naar Turkije, maar voorlopig niet. Voor een tweede kindje moeten we eerst een stabiele situatie hebben. Het is niet zo dat ik dan per se in Nederland wil bevallen, maar als ik hier ben, zal ik dat zeker wel doen.”
Emrah, Lydia en Eliz nu.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
