In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Louise haar beste vriendin Jacqueline, die overleed aan baarmoederhalskanker.
Verteld door Louise Hogenboom ter nagedachtenis aan haar beste vriendin Jacqueline Raaijmakers (05-08-1966 – 23-08-2017).
Jacqueline was recht door zee, eerlijk, nuchter, gezellig en ze koos haar vrienden altijd zorgvuldig. Ze nam geen blad voor de mond en stond echt voor haar mening. Als je dicht bij haar stond, deed ze alles voor je. Stuk voor stuk eigenschappen die ik erg van haar waardeerde en nog elke dag mis.
Ik merkte dat onze vriendschap extra speciaal was toen haar dochter Lola werd geboren. Dat was een lastige periode voor mij, omdat kinderen krijgen voor mij niet vanzelfsprekend was. Jacqueline omhelsde me toen en zei: “Mijn dochter is ook een beetje jouw dochter.” Ik heb haar altijd gezien als mijn zelfgekozen zus.
Jacqueline en ik konden dan ook alles met elkaar bespreken. Maar het allermooiste was dat we elkaar begrepen zonder een woord te zeggen. We zeiden voor de grap weleens: “Als we geen mannen meer hebben, gaan we samenwonen.”
Lenny herdenkt haar beste vriendin Joëlla: 'Ze was er onvoorwaardelijk voor me'
Tijdens een barbecue in 2016 bij ons thuis ging het mis. Jacqueline voelde zich ineens helemaal niet goed, waarna we gelijk naar het ziekenhuis zijn gegaan. Na een hoop onderzoeken werd vastgesteld dat zij baarmoederhalskanker had. Ik dacht op dat moment: “No way. Dat gaat niet gebeuren.” Jacqueline en ik waren beiden erg strijdvaardig.
Toen we het nieuws kregen, ging ik dan ook gelijk in de praktische stand. Ik wilde er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zij zich zo goed mogelijk kon concentreren op beter worden.
Haar ziekteperiode was moeilijk. Het heftigste – en tegelijkertijd het mooiste – moment was op de vakantie naar Griekenland met haar gezin. Dat was haar laatste wens. Ik ontving toen een appje van haar met de woorden: “Ik weet niet of ik je ooit nog ga zien lieverd, maar ik houd van jou”.
Dat kwam zo hard binnen, dat ik gelijk naar Griekenland vloog. Daar zat ik naast haar bed en zeiden we tegen elkaar: “We zijn 25 jaar maatjes geweest, maar hebben er voor 50 jaar uitgehaald.” Ze werd kort daarna naar Nederland overgevlogen. Het idee dat ik haar misschien nooit meer levend zou terugzien, was heel moeilijk.
Ik denk vaak terug aan onze typische Louise-en-Jacqueline-uitstapjes. We konden onze dag beginnen bij de IKEA en eindigen in de negen straatjes in hartje Amsterdam. Of de hele dag bij onze favoriete strandtent liggen kletsen met veel bitterballen, kaasstengels en rosé.
Ik mis Jacqueline nog elke dag. Ik mis onze vriendschap. Zo iemand als zij ga ik nooit meer tegenkomen, maar dat hoeft ook niet. Ze was namelijk echt uniek.
Esther herdenkt haar moeder Margriet: 'Ik ga nog lang niet dood, zei ze'
