Lotte Mertens moest, na een acute hersenvliesontsteking, op zoek naar een nieuwe nier. Haar oproep ging onverwacht viral, en een halfjaar later is er mooi nieuws: Lotte (32) hééft haar nieuwe nier.
De donor is de Arnhemse Anneloes (41, foto rechts). Wij spraken met hen beiden.
Eén dag nadat Lotte haar video online zette, kreeg ze al een bericht van Anneloes. Een impulsieve handeling was dat niet: “Ik was in februari al begonnen met het keurtraject om nierdonor te worden. Ik ben altijd erg voor donatie geweest, en besefte nadat ik het nieuws eromheen volgde dat ik ook bij leven een orgaan kon afstaan. Nadat ik me verder had ingelezen, heb ik het ziekenhuis gecontact.”
Anneloes:
Mals is die keuring niet: “Ik kreeg heel veel onderzoeken, van thoraxfoto’s tot hartfilmpjes. Ook heb ik twee keer een urinecontrole van 24 uur gehad en moest ik zestien buisjes bloed afstaan. Allemaal logisch: je moet in goede gezondheid zijn en na een operatie snel kunnen opknappen, én je nier moet volledig naar behoren functioneren.”
Anneloes’ operatiedatum voor het doneren van haar nier stond al vast; daarom moest ze bij het ziekenhuis checken of men daar al mensen benaderd had, voor zij toezegde Lotte haar nier te geven. “Dat was nog niet zo. Ze lieten de keus aan mij of ik Lotte wilde helpen of iemand uit hun patiëntenbestand. Dat vond ik lastig: wie ben ik om te beslissen over leven en dood? Maar nadat ik het met Lotte had besproken, was het duidelijk: ik zou mijn nier aan haar doneren als we samen meer donoren zouden werven.”
Dat doen Lotte en Anneloes nu, middels een video die zij hebben opgenomen (zie bovenaan). Lotte: “Ik heb bijna vijfhonderd reacties gehad op mijn eerste oproep. Dat biedt hoop voor andere mensen die hulp nodig hebben.” Anneloes: “Wij hopen allebei dat mensen die bij Lotte overwogen hun nier te doneren, die stap nu alsnog willen zetten ondanks het feit dat Lotte de nier niet meer nodig heeft. Want er zijn talloze anderen die wanhopig thuis zitten te wachten op een donornier.”
“Ineens was er een kans”, zegt Lotte over het moment waarop zij het bericht van Anneloes las. “Ik was heel blij, maar durfde ook niet té blij te zijn. Het moest nog blijken of onze nieren matchten.” Dat Lottes oproep zo viral ging, had ze niet verwacht – “hooguit dat het de vrienden van mijn vrienden zou bereiken” – maar heel bewust heeft ze alle media-aandacht niet meegekregen. “Ik was ontzettend moe.” Met de gevangene die zijn nier af wilde staan, heeft Lotte geen contact gehad. “Er kwamen zoveel dingen op me af. Ik had toen bovendien al contact met Anneloes. Maar ik ben heel blij met álle berichten: het was een onverwachte stroom aan liefde.”
Lotte:
Voor Lotte was dat een positief keerpunt. “Ervoor kreeg ik klap na klap: van mijn hersenvliesontsteking tot aan nieren die niet werkten. En het is zó mooi om te weten dat mensen voor je opstaan als je om hulp vraagt.” Na weken naar de operatie toeleven, was het de dag na kerst zover: Anneloes en Lotte gingen beiden het ziekenhuis in. Anneloes’ operatie in de ochtend duurde drie uur; die van Lotte in de middag vijf. “Ik was er echt klaar voor”, vertelt Lotte over die dag. “Ik dacht: bring it on.”
De operatie ging goed: Anneloes’ nier functioneerde op de operatietafel al in Lottes lichaam. “Ik merkte toen ik wakker werd metéén het verschil. Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen. Voor ik de operatiekamer inging was mijn nierfunctie drie procent, vlak erna was dat vijftig.” Lotte moest hierna nog een week in het ziekenhuis blijven. “Elke dag werd ik getest, en natuurlijk had ik een grote buikwond waar ik van moest herstellen.”
In die week kwam Anneloes – zelf ook nog in haar ziekbed – bij Lotte op bezoek. Haar ouders waren er toen ook. “Heel emotioneel was dat”, vertelt ze. “In eerste instantie was ik van plan geweest om anoniem een nier te doneren, dan krijg je die emoties niet mee. De emoties van Lottes ouders raakten me, het was mooi om hen te ontmoeten. Ik ben ook moeder; ik kan me hun opluchting goed voorstellen.”
Lees ook
Lotte (32) kreeg acute hersenvliesontsteking: ‘Ik dacht een griepje, maar ging bijna dood’
Inmiddels zijn beide vrouwen helemaal opgeknapt. Dat duurde wel even: een niertransplantatie is een ingrijpende procedure, die onder meer vermoeidheid als gevolg heeft. Lotte: “Ik moet de rest van mijn leven dagelijks medicijnen blijven slikken, maar ik ben het leven echt weer op aan het pakken. Zoals vroeger wordt het niet meer. Dat hoeft ook niet, want ik heb nu veel te verliezen als ik over mijn eigen grenzen heen ga. Ik moet goed voor mezelf zorgen. En voor Kees. Zo noem ik de nier”, vertelt ze lachend. Tevreden: “Kees is een goeie, betrouwbare jongen. Die doet wat hij moet doen.”
