Nog nooit stonden zo veel mensen een orgaan af als in 2022, berekende de Nederlandse Transplantatie Stichting. En de impact daarvan is groot. Lotte (36) kreeg in 2019 een donornier en is nog elke dag dankbaar.
Hoe is het bijna vier jaar na de operatie? LINDA. vroeg het haar.
In 2018 krijgt Lotte een acute hersenvliesontsteking. Als ze na acht dagen in coma wakker wordt, blijkt dat haar nieren de bloedvergiftiging niet hebben overleefd. Daardoor moet ze dagelijks dialyseren om in leven te blijven. Ook is ze constant moe. Als ze normaal wil kunnen leven, moet ze op zoek naar een donornier.
En dat blijkt zo makkelijk nog niet. De donor moet bloedgroep O hebben voor een goede match, maar al haar familieleden hebben bloedgroep A. In een ‘vlaag van lichte verstandsverbijstering’ plaatst ze een oproep op sociale media, die duizenden keren wordt gedeeld. Lotte krijgt honderden reacties van mensen die overwegen een nier aan haar af te staan. Die nier krijgt ze uiteindelijk van Anneloes.
“In het begin durfde ik het niet te geloven. Het voelde als een sprookje”, vertelt Lotte aan de telefoon. Dat gevoel houdt lang aan, ook als ze haar donornier al heeft. “De overgang van denken dat het bijna afgelopen is, naar weer volle bak energie hebben, is heel groot. Het duurde lang totdat dat geland was en ik het durfde te geloven. Nog steeds denk ik af en toe: is dit nou echt gebeurd? Het is natuurlijk een once in a lifetime opportunity.”
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ze noemt haar donornier Kees. “Hij doet het fantastisch: ik heb meer dan 90 procent nierfunctie. Dat is misschien wel beter dan vóór ik ziek werd. Om Kees te beschermen, zorg ik heel goed voor mezelf. Ik let op mijn voeding en de rest van mijn gezondheid.”
Lotte (32) kreeg acute hersenvliesontsteking: 'Ik dacht een griepje, maar ging bijna dood'
Toch is de positieve verandering niet alleen fysiek. Omdat ze haar grenzen nog steeds goed moet afbakenen, leeft ze heel bewust. En dat doet haar goed. “Op papier was mijn leven jaren geleden veel vetter. Ik woonde in Amsterdam, ging naar feestjes en maakte gekke reizen. Nu doe ik dat niet meer. Maar als ik foto’s van mezelf vergelijk van toen met nu, zie ik dat ik nu veel gelukkiger ben. Ik maak keuzes die bij me passen en leef het leven dat ik echt wil leven. Als hypnotherapeut help ik daar nu ook anderen mee. Want het kan zomaar ineens over zijn.”
Ze is nog altijd blij met de oproep voor een donornier die ze toen heeft geplaatst, vertelt ze. “De drempel om dat te doen is enorm. Het is moeilijk om je zo kwetsbaar op te stellen, maar je hebt niks te verliezen. En wat er aan liefdevolle, mooie reacties uit is gekomen, is fantastisch. Zelfs als je geen donororgaan vindt, maar wel positieve reacties krijgt, is dat al een enorme boost.”
Lotte en Anneloes hebben nog steeds contact. “Ze is niet alleen een fijn en mooi persoon, maar ik ben haar ook dankbaar op een manier die niet in woorden te vatten is. Alles wat ik doe en wie ik ben, heb ik aan haar te danken. Af en toe realiseer ik me dat er een deel van Anneloes in mij zit. Dat geeft een bijzondere connectie. We zijn voor eeuwig verbonden.”
Niels (66) ontmoette zijn donorkind na veertig jaar: 'Een verrijking'
