In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Lonneke (51) haar ouders en haar beste vriendin.
“Ze hebben me ieder op hun eigen manier geleerd dat je het leven optimaal moet benutten, dus dat doe ik nu ook”, vertelt Lonneke aan LINDA.
“We waren al heel lang vriendinnen”, vertelt Lonneke over haar vriendschap met haar beste vriendin Paula. Ze kennen elkaar via werk. Daar leert Paula ook haar man Henk kennen. “Zij waren echt voorbestemd om samen te zijn. Ik ben overal bij geweest. Toen ze gingen trouwen en toen ze kinderen kregen.” Samen met hun kinderen zijn ze compleet. “Ze waren gewoon heel erg gelukkig en tevreden met hun leven.”
Op Bevrijdingsdag 2008 is het gezin op weg naar vakantie als ze in een auto-ongeluk terechtkomen. “Ze waren altijd samen met z’n vieren, dus het was een soort van voorbestemd dat ze allemaal in één klap gingen”, zo legt Lonneke verdrietig uit.
“Ineens waren ze weg”, blikt ze terug. Lonneke mist de prachtige lach van haar beste vriendin het meest. “We hadden altijd zoveel plezier met elkaar. Ook met Henk en de kinderen.” Voor Lonneke is het nog altijd een groot gemis, maar de dood van Paula en haar gezin heeft haar wel geleerd meer in het moment te leven. “Je weet nooit hoe het volgende moment eruitziet.”
In 2009 krijgt Lonneke’s vader een sepsis. Ze moeten dan eigenlijk al afscheid van hem nemen. “Maar wonder boven wonder kwam hij er bovenop”. Toch is hij vanaf dan niet meer de oude. “De twaalf jaar die hij nog heeft geleefd was hij heel kwetsbaar.” Lonneke ziet haar amicale, actieve vader veranderen in een man die door allerhande kwalen de deur van het ziekenhuis platliep. “Het ging elk jaar een beetje meer bergafwaarts.”
In 2020, middenin coronatijd, voelt hij zich heel slecht. Na onderzoek blijkt dat hij de ziekte van Kaler heeft, een vorm van kanker. Daardoor komt hij de laatste 1,5 jaar van zijn leven zijn bed niet meer uit. Hij sterft in februari 2021, thuis. “Mijn moeder, broer en ik waren erbij toen ons pap overleden is.” Dat vindt Lonneke een hele fijne gedachte. “Ik heb hem daarna ook zelf verzorgd.”
“Heel snel daarna zagen we bij ons mam bijzondere gedragingen”, zo vertelt Lonneke. Haar hart is gebroken door de dood van haar man. Lonneke’s moeder wordt ziek in november en in januari blijkt het uitgezaaide longkanker. Ze overlijdt in juni 2022. “Ze ging ons pap heel snel achterna.” Haar ouders konden niet zonder elkaar, dat vindt ze een troostende gedachte. “Het kon niet anders lopen dan dat ze ook mee zou gaan. Ik denk dat ze wisten dat wij het wel zouden redden samen.”
“We hadden een klein gezin en een kleine familie, daardoor waren we heel hecht”, zo legt Lonneke uit. “Ons pap zei altijd: ‘Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’, terwijl ons ma juist zei: ‘Pak je kansen en ga lekker reizen’. Niks was te gek voor haar.” Ze heeft warme herinneringen aan haar ouders, die elkaar perfect aanvulden. “Het klopte gewoon tussen hen. Ze konden kibbelen, maar ook zoveel plezier hebben. Ze konden heel goed genieten van de kleine dingen.”
Lonneke met haar moeder Annemie. Tekst gaat verder onder de foto.
“Ik mis ze enorm”, aldus Lonneke over het verlies van haar ouders, Paula, maar ook de andere verliezen die ze heeft meegemaakt. Door de overlijdens leeft ze lang op automatische piloot. Ze gaat een maand naar Bali om tot rust te komen. “Daar ben ik echt weer mezelf geworden, dat bedoel ik niet zweverig, maar het was gewoon even nodig om alles achter me te laten en tot mezelf te komen.”
Ze leert op het eiland om ook een andere kijk op de dood te hebben als ze een uitvaart mag bijwonen. “De dood is niet iets verschrikkelijks, maar ze begeleiden de ziel naar een nieuwe plek.” Dat vindt ze een mooie gedachte. “Het hoeft niet alleen iets heel verdrietigs te zijn.” Al kan het verdriet haar ook wel eens overmannen. “Ik heb ook wel eens dagen dat ik de gordijnen dicht wil laten, maar over het algemeen wil ik in het nu leven. Morgen is niet gegarandeerd.”
Ter nagedachtenis Piet Groothuis 27-03-1947 – 20-02-2021, Annemie Groothuis-Baggermans 22-04-1951 – 27-07-2022. En Ter nagedachtenis het prachtige gezin van Paula 05-05-2008.
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De broer van Saskia viel van 12 meter hoog: 'Mijn moeder en ik moesten hem identificeren'
