Ik heb de eerste afleveringen van het nieuwe seizoen ‘Maud & Babs’ al mogen zien en zag daarin de onlangs overleden Wimie Wilhelm voorbijkomen. Hoe kijk jij daarnaar?
“Ik moet je eerlijk zeggen, het grote uitzwaaien is sowieso in mijn groep al begonnen. Om het maar even aan te geven, ik stond bij de medeleven-kaarten vandaag en dacht maar meteen dat ik een stapeltje moest kopen. Klote natuurlijk, vooral voor haar geliefden, ik vond het een heel tof wijf. Maar er gaan er dus zo enorm veel, ik sta vaker op begrafenissen dan bruiloften tegenwoordig.”

Zelfs Angela de Jong was positief over het eerste seizoen ‘Maud & Babs’, het was een groot succes. Tijdens die opnames leefde je moeder nog, nu niet meer. Was dat anders?
“Wat er anders is geworden is dat ik me bij de tweede serie meer heb gerealiseerd hoe eenzaam mijn moeder moet zijn geweest. Dat werkte heel erg louterend voor mij. Dan zat ik ook opeens te spelen dat ik dement ben. Dat ik aan tafel zit met mijn familie en dat ik niet meer weet wie die mensen zijn. Dat mijn personage niet begrijpt waar ze het over hebben. Als ze dan allemaal lachen, ik denk dat ze het over mij hebben. Toen moest ik aan mijn moeder denken, dat zij dat ook zo heeft moeten voelen.”

Ruzies met je demente moeder, dat heb jij ervaren en dat zit ook in de serie verwerkt. Is dat dan ook pittig om weer opnieuw te beleven?
“Dat hoort helaas ook bij de ziekte. En dat heb ik juist extra goed kunnen spelen, omdat ik die ervaring van de andere kant had. Ik ben helaas echt ervaringsdeskundige op het gebied van dementie inmiddels.”

Waren er dan ook specifieke dingen die jij er graag in wilde hebben?
“Jazeker, ik heb met Patty, de schrijfster, uitgebreid gepraat van tevoren. Dus ik heb haar dingen verteld betreffende mijn moeder. Daar heeft ze een aantal dingen van in de serie verwerkt.”

Loes Luca schaamt zich voor weinig haar op hoofd: 'Dan denk ik: gadverdamme'Lees ook

Een belangrijke wijziging dit seizoen is Georgina Verbaan die de rol van Kim van Kooten heeft overgenomen. Dat vond ik even wennen.
“Dat was voor ons allemaal wennen. En heel jammer. Maar Georgina doet het werkelijk fantastisch. En dat wende voor ons heel snel, nadat Kim wegging. We wilden wel verder met deze serie waar we allemaal van houden. Daar leg je je uiteindelijk gewoon bij neer.”

Een tweede seizoen, waarbij jouw eigen moeder er dus niet meer is. Werken jullie dan naar een eindpunt toe ook of is dat nog niet bepaald?
“Dat weten we nog niet. Dat heeft zoals gewoonlijk met de kijkcijfers en de reacties te maken. Maar wij willen dolgraag nog wel een derde serie maken, hoor, want ik ben nog niet dood. Mijn personage niet en ik gelukkig ook nog niet.”

Ik zou me kunnen voorstellen dat je juist weg wil blijven van dementie qua werk, maar dat voel jij niet zo, hè?
“Nee hoor, dat wil ik helemaal niet. Maar ik word tegenwoordig voor zo’n beetje elk dementie-programma gevraagd en dat hoeft nou ook weer niet. Ik ben niet de ambassadeur van dementie.”

Het is wel mooi om die kant van je leven te blijven tonen, want het is ook voor de mensen om de patiënt heen echt heel pittig…
“Het is werkelijk verschrikkelijk. Wat een kutziekte is het. Een hele mensonterende en vervelende kutziekte. En voor mijn moeder was het ook vervelend, maar die had het niet in de gaten. Dat is het stomme ook bij die dementie, de mensen die het hebben, die hebben dat niet door. Niks aan de hand, gewoon een beetje vergeetachtig, hoort bij de leeftijd. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Dat komt in de serie ook veel terug, dat komt regelrecht bij m’n moeder vandaan. En het schrokken van een gebakje, dat komt ook bij mamma vandaan. Die had alleen nog maar oog voor zoetigheid. En dat propte ze dan werkelijk naar binnen, terwijl ze altijd zo’n keurige Rotterdamse dame was. Maar toen ze dementeerde was ze niet te houden als ze een gebakje zag.”

De tweede reeks is heel indrukwekkend en prachtig, maar er zitten ook echt onwijs grappige scènes in…
“Tuurlijk, en dat moet ook. Want het is voor de mensen eromheen af en toe echt bespottelijk wat er gebeurt. Het is in het echt ook om te lachen en dat zit ook in de serie. Daarom is het denk ik ook zo’n succes, want het is niet alleen maar droefenis wat je te zien krijgt. Ik heb om mamma ook af en toe enorm moeten lachen, maar het was vooral echt niet leuk. Als het je eigen moeder betreft en je zit er middenin, dan is er geen ruk aan. Die hel heeft 8,5 jaar geduurd.”

Het is druk op televisie, want je bent ook te zien in ‘Duidelijke Taal’ vanaf 8 november. Over mensen met laaggeletterdheid in Rotterdam. Hoe was dat?
“Dat was echt fantastisch, maar ook niet alleen maar leuk. Want het gaat ook over mensen die volkomen in een isolement zijn komen te zitten omdat ze niet kunnen lezen en schrijven. De wereld draait namelijk nogal om wel te kunnen lezen en schrijven, realiseer ik me nu steeds vaker. Ik kijk met heel andere ogen naar alles wat er gedrukt staat, omdat er echt veel mensen zijn die dat niet kunnen lezen. Het is een enorme handicap.

Maar dat programma maken was bijzonder, want ik ben geen interviewer. Ik denk wel dat ik mensen op hun gemak kan stellen en dat ze dan dingen gaan vertellen, dat hebben ze ook gedaan. En toen moest ik alleen af en toe op mijn tong bijten om niet te ongeduldig te zijn, want dat heb ik nogal snel. Ben ongeduldig qua karakter. Dan heb ik de neiging om ze te onderbreken om verder te gaan. En dan zei de regisseuse Fleur Amesz weer dat ik rustiger aan moest doen. Dat hoor ik gelukkig vaker.”

Maar een absoluut feestje om met die Rotterdammers op pad te gaan, niet?
“Dat was het echt, in heel veel gevallen was het ontzettend leuk. Maar ik wist niet dat laaggeletterdheid zo’n enorm probleem is. Ik ben in Rotterdamse wijken geweest waar het aantal 43 procent was, dat is echt enorm veel. Heb ik serieus nooit bij stilgestaan.”

Een ander agendapunt, net afgevinkt: je zeventigste verjaardag, ben jij daar nog mee bezig? Leeftijd?
“Ik heb het in ieder geval gehaald hè, mijn zeventigste. 70 is het nieuwe 50, ik ben het geworden en dat is al heel wat. Ik heb het in Spanje gevierd waar mijn dochter en haar man naartoe zijn gekomen. En Maria Goos ook, want wij hebben samen een workshop gegeven bij de inmiddels zeer beroemde Debbie uit B&B Vol Liefde. Dat had ik al lang afgesproken, hoor. Maria heeft een workshop scenarioschrijven gegeven en ik deed theater voor beginners. En haar cursisten gingen dan voor die van mij schrijven.”

Loes Luca's 'stevig robbertje bridgen' in Dikke van Dalen: 'Héél, héél leuk'Lees ook

Stoppen met werken zie ik óók nog niet aan de horizon verschijnen voor jou, heb ik het idee.
“Zeker niet, want daarvoor houd ik echt veel te veel van mijn werk. En daarnaast ben ik freelancer, dus ik heb ook geen pensioen. Maar ik ben al wel minder aan het werk, zodat ik meer tijd heb om te reizen om inspiratie op te doen. Het moet wel ergens vandaan komen.”

Wat staat er dan nog op je verlanglijstje wat je écht nog eens zou willen maken?
“Ik zou echt dolgraag een detective willen maken, zoals Vera. Ik vind Brenda Blethyn sowieso een groots actrice. Maar zij heeft die ontzettend leuke serie waarin ze dus als detective de vrouwelijke Colombo is in Engeland. Ik vind haar geweldig en zo’n rol zou ik echt heel graag nog wel een keertje willen. Het is alleen jammer dat het in Nederland vaak snel moet en voor weinig geld. Dat maakt een serie er niet beter op.”

Ik ga een lobby beginnen daarvoor, Loes. Maar eerst komt het nieuwe seizoen ‘Maud & Babs’ er nog aan. Word jij vaak aangeklampt door mensen over dementie door deze rol en je openheid over je moeder?
“Ik word er heel vaak over aangesproken en ben ook zeker niet te beroerd om ze dan advies te geven. Maar ja, dat is echt mijn advies. Je moet het zelf oplossen en iedereen doet dat anders. En ieder z’n moeder of vader is ook anders hè? De ene wordt boos en de ander juist weer lief. Je hebt ook dementerenden die vroeger heel boos waren en nu ineens heel aardig worden, maar ook andersom. Mijn moeder was boos, maar dat is zeker niet bij iedereen.”

Het tweede seizoen van de serie ‘Maud & Babs’ is vanaf vrijdag 3 november om 21.25 uur te zien bij MAX op NPO 1.

Frans Bauer: 'Kijkers willen De Bauers terug, wij hebben 't er nooit over'Lees ook