Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op‘ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan Liza (33), die door haar eigen onoplettendheid de hond van haar ouders bijna kwijtraakte.
“Mijn ouders waren een weekend weg, dus paste ik op hun hond Moos. Een klein Boomertje, met zijn 13 jaar echt al goed bejaard. Ik had lekker een rondje met ‘m gewandeld en meteen voor mezelf een pizza afgehaald. Toen we bijna thuis waren, kwam ik een kennis tegen op straat waar ik even mee wilde kletsen. Terwijl ik dat deed, liet ik Moos lekker rondlopen: dat beestje is hartstikke braaf en in zijn leven denk ik nog nooit weggelopen.
Dat deed hij deze keer ook niet, maar er ging wél iets mis. Terwijl ik onoplettend stond te kletsen, was Moos met zijn riem verstrikt geraakt in de trekhaak van een stationair draaiende auto. Op het moment dat ik dat zag, begon de auto precies te rijden. Met die hond dus nog vast aan de trekhaak. Ik ben denk ik nog nooit zó hard geschrokken.”
3 x Niet Trots Op: 'Het was zó zielig, ik heb al 45 jaar spijt van die rotstreek'
“Omdat we midden in een woonwijk waren, trok de auto gelukkig vrij langzaam op. Ik ben er natuurlijk meteen achteraan gerend, gillend en wel. Een stel fietsers zagen het probleem en probeerden ook de aandacht van de bestuurder te krijgen, terwijl Moos ondertussen echt voor zijn leven moest rennen met die kleine pootjes. Na een meter of twintig stopte de auto gelukkig, en kon ik Moos lostrekken.
Dat hij een harnas droeg en niet alleen een halsband, is zijn redding geweest. Ik moet er niet aan denken als al die kracht op zijn nekje had gezeten. Ter plekke heb ik heel die hond nagelopen: had hij pijn? Konden we zien of er iets mis was? Ik haalde de ergste scenario’s in mijn hoofd, maar heel veel meer schade dan een kleine scheur in zijn voetzooltje kwam er gelukkig niet uit.
Ik heb nog nooit zo strak gestaan van de adrenaline. En ik voelde me ontzettend schuldig richting mijn ouders, die heb ik meteen opgebeld om het te vertellen. Toen kwam de schrik los en heb ik ontzettend zitten huilen aan de telefoon. Gelukkig is Moos helemaal okay en heeft hij er niks aan overgehouden. Ik zelf wel: elke keer als ik in de buurt van een hond ben, grapt mijn vader dat ik wel effe op aanwezige trekhaken moet letten. Fair enough.”
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent, net als een van deze vrouwen? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.
Feline's avondje stappen liep uit in een maandenlange ruzie: 'Ze maakte me zó boos'
