Daar was je dan op 1 november 2005, vandaag precies 15 jaar geleden. Het prachtigste en liefste meisje dat ik ooit heb gezien en van wie ik meteen onvoorwaardelijk hield. Zo mooi, zo puur, zo perfect. Aan je kraambed fantaseerde ik al over de kleertjes en gympjes ik voor je zou kopen. En hoopte ik, dat als je wat ouder was, we samen leuke ‘meidendingen’ gingen doen.

Al die dromen zijn uitgekomen: samen naar de kapper, tutten met make-up, uitgebreid shoppen en kletsen over jongens die je leuk of stom vond. Ik knalde uit elkaar van trots als we samen door Amsterdam liepen en mensen soms vroegen: ‘Is dat je dochter? Jullie lijken zo op elkaar.’ Meer dan eens heb ik daar volledig schaamteloos ‘ja!’ op gezegd, omdat je voor mij veel meer was dan alleen mijn kleine nichtje.

In oktober 2018 gingen we met z’n tweetjes vanuit mijn huidige woonplaats Washington DC een paar dagen naar New York. De stad waar je zo graag naar toe wilde. Jouw enthousiasme was niet te temperen, je keek je ogen uit en was vooral zeer zorgvuldig met het uitzoeken van een paar gympen die je van ons, oom Kemal en mij, voor je dertiende verjaardag zou krijgen. Na lang wikken en wegen ging je voor een paar Vans.

Natuurlijk wilde je naar Times Square om selfies te maken voor je Instagram. Terwijl mijn oren suisden van de loeiende sirenes, ik gek werd van de hordes toeristen en eigenlijk zo snel mogelijk weg wilde uit die hysterie, wachtte ik geduldig totdat je klaar was met je fotosessie. Al nam ik mezelf toen wel voor om niet meer naar naar Times Square te gaan bij volgende bezoekjes aan New York. ‘Been there, done that’.

Maar toch stond ik er weer in oktober, toen oom Kemal en ik een weekend naar New York gingen. Vanwege het coronavirus en de internationale reisrestricties was Times Square leeg en verlaten. De onwerkelijke aanblik van het, normaal gesproken bomvolle en energieke, plein voelde aan als het gat dat op 27 december 2019 in mijn hart geslagen is. Leeg en verlaten.

Nooit meer vergeet ik het moment dat mijn moeder, jouw lieve Omi, mij op 24 december 2019 belde met het afschuwelijke bericht dat er brand was uitgebroken in het huis waar jij met papa, mama en Luca woonde. Je werd met spoed naar het Emma Kinderziekenhuis gebracht, waar je vier dagen lang vocht voor je leven, maar dat gevecht helaas niet kon winnen. Op vrijdag 27 december hebben we je, met de allergrootste pijn in ons hart, moeten laten gaan.

En nu ben je jarig, allerliefste Max. Vandaag zou je vijftien jaar zijn geworden. Maar in plaats van een huis vol mensen die je toezingen en cadeautjes geven, worden er bloemen bij je graf gezet. Niet te bevatten en intens verdrietig.

Ondanks dit enorme verdriet denk ik op jouw vijftiende verjaardag ook aan de vijf mensen die je, dankzij jouw orgaandonatie, een kans hebt gegeven om hopelijk nog heel veel gelukkige en gezonde verjaardagen te kunnen vieren. Ik ben altijd waanzinnig trots geweest op alles dat je deed, maar dat je postuum nog zo’n prestatie hebt neergezet, maakt mij de meest trotse tante ter wereld.

Lees ook
Merle herdenkt haar oma Mies: ‘Ik zal haar geweldige humor nooit vergeten’