Was haar zwangerschap anders verlopen als we in Nederland zwangere vrouwen standaard zouden testen op de streptokokken b bacterie? Had haar kleine mannetje Nino dan nog geleefd?
Lisanne van de Baan heeft het antwoord niet op deze vragen. Wel weet ze dat ze niemand dezelfde ervaring toewenst. Daarom strijdt ze voor een standaardtest onder zwangere vrouwen in Nederland.
Lisanne wil graag haar verhaal vertellen aan LINDA.nl om andere zwangere vrouwen én de gezondheidszorg te attenderen op GBS (Groep B Streptokokken). Een levensgevaarlijke infectieziekte voor pasgeborenen. “Hadden ze in Nederland, net zoals in België gebruikelijk is, mij hierop gescreend dan was het wellicht anders afgelopen. Dan hadden wij misschien wel een gezonde baby gehad”, vertelt ze.
Zwangere vrouwen krijgen in België met 35 weken zwangerschap standaard een test om te kijken of ze drager zijn van de bacterie. In Nederland gebeurt dat alleen wanneer de zwangere vrouw klachten heeft zoals koorts, blaasontsteking of langdurig gebroken vliezen. Maar Lisanne had geen merkbare klachten. Dus kreeg ze ook geen test.
In juni 2020 is ze hoogzwanger van baby Nino. De baby groeit, Lisanne voelt zich goed en omdat ze richting de 41 weken gaat hoort ze voor het weekend dat ze maandag een gesprek krijgt over inleiden. Die zaterdagavond 6 juni beweegt de baby heel druk. “Ik dacht nog: ‘jeetje, kan dat niet wat rustiger’? Achteraf denk ik dat hij eruit wilde, dat hij vocht voor zijn leven”, vertelt ze emotioneel.
Wanneer ze zondagochtend wakker wordt voelt ze de baby niet bewegen. Aan het begin van de middag belt ze toch maar even de verloskundige en die komt kijken. “De verloskundige zei dat ze het lastig vond om het hartje te vinden. Zij had het toen eigenlijk al in de gaten, wij nog niet. We moesten direct naar het ziekenhuis voor een echo en in de auto appte ik mijn familie: ze kunnen het hartje niet vinden. Ik typte het, maar het drong niet tot mij door. Mijn moeder belde mij direct en ik moest heel erg huilen omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Het was zo’n rollercoaster en zo spannend allemaal. Wel dacht ik toen nog dat alles goed zou komen.”
De verloskundige die de echo maakt vertelt Lisanne en haar partner dat ze het hartje ziet, maar ook dat het niet meer klopt. “Ik schreeuwde alles bij elkaar. Wilde dat ze de baby direct gingen halen en reanimeren.” Helaas kan de verpleging niets meer doen. Baby Nino is overleden. “De gynaecoloog kwam het bevestigen. Ik begreep het niet. Mijn kindje was helemaal af en perfect. Alles was toch goed? Wat was er aan de hand?”
Omdat ze in het ziekenhuis niets voor Lisanne kunnen doen, wordt ze naar huis gestuurd. “Ik moest de dag erop terug komen, maar ik was helemaal flabbergasted. Mijn kindje was overleden en nu dan? Ik had alles klaar. De kleertjes, het kamertje, de voeding, beschuitjes met muisjes. En dan de geboortekaartjes, dat moesten rouwkaartjes worden. Ik snapte het niet.”
Aimees ongeboren baby liep weken achter in de groei: '36 keer extra naar het ziekenhuis'
Hoewel ze in het ziekenhuis hoort dat de kans op een spontane bevalling nihil is, gebeurt het toch die avond. Ze krijgt weeën en moet naar het ziekenhuis om te bevallen van Nino. “Ik weet nog dat het vreselijk lang duurde voordat hij er was. Al weet ik er nog maar weinig van, ik werd vol gestopt met verdovingsmiddelen.”
Wanneer ze na lang wachten eindelijk volledige ontsluiting heeft wil Lisanne niet persen. “Ik wilde Nino bij mij houden en dat iedereen wegging en mij met rust zou laten.” Uiteindelijk wordt Nino met behulp van een knip, een tang, zuignap en weeënopwekkers gehaald. “Hij was 48 uur geleden al in mijn buik overleden en moest er echt uit.”
Nino wordt geboren op 8 juni 2020 en is een prachtige jongen met een volle bos haar, een mooi gewicht van 3890 gram en een lengte van 54 centimeter.
Nino mag mee naar huis voor een wateropbaring. “Hij zat in een soort glazen schaal en die stond op het dressoir. Iedere zes uur moest het water worden verschoond en konden we hem een uurtje vasthouden. Op de dag van de crematie hebben we hem in bad gedaan, een luiertje omgedaan en zijn mooiste kleertjes aangetrokken. Ook hadden we een lief knuffeltje uitgezocht, je kunt hem niet alleen laten gaan. We hebben dit allemaal heel bewust kunnen doen en zijn hier uren mee bezig geweest”, blikt ze terug op het heftige afscheid.
Lisanne en haar man weten in eerste instantie niets over de reden van het overlijden. “We konden kiezen voor autopsie, maar dat wilden wij niet. Gelukkig konden ze ook de navelstreng en placenta bestuderen en daaruit kwam de oorzaak naar voren.”
“Vanaf dat moment ben ik mij gaan verdiepen in streptokokken b bacterie, wat het is en hoe gevaarlijk het is. Ik had er nooit van gehoord. Het blijkt ook echt heel zeldzaam te zijn dat kinderen er aan overlijden. Ik leerde ook dat vrouwen in België wel standaard onderzocht worden om te kijken of ze drager zijn van deze bacterie. Want als je dat weet, is er antibiotica en kun je er dus iets aan doen. Met mijn verhaal wil ik graag aandacht vragen voor de potentiële vreselijke gevolgen. Ik hoop echt dat niemand mee hoeft te maken wat ons is overkomen.
Caressa en Liesbeth maken knuffels van (overleden) dierbaren die gemist worden
