Aan de bevalling van Lianne Heemskerk – Vonk (30) lijkt – ondanks dat ze wordt ingeleid, een ballonnetje én weeënopwekkers krijgt – maar geen einde te komen. Maar na vijf dagen wordt dochter Mesi dan eindelijk geboren.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Lianne is 39 weken en één dag zwanger als ze naar de verloskundige gaat voor controle. “Mijn bloeddruk was te hoog”, vertelt ze. “Voor normale mensen was-ie misschien niet zorgwekkend, maar ik heb normaal gesproken een lage bloeddruk en nu was zowel mijn boven- als onderdruk verdubbeld.”
De aanstaande moeder wordt op vrijdag doorgestuurd naar het ziekenhuis. “Ik werd daar gehouden en ingeleid. Het begon met een ballonnetje, dat heeft er de hele zaterdag in gezeten. Zondag kwam het eruit. Dat ging gepaard met veel misselijkheid, maar ik had nog maar twee centimeter ontsluiting. Ik werd om de paar uur getoucheerd.”
Ook krijgt ze weeënopwekkers. “Rond drie uur zat ik op het maximum. Ik had ondertussen drie centimeter ontsluiting. Er gebeurde niks, dus verlaagden ze de weeënopwekkers, om ze daarna weer te verhogen. Ik kreeg weeën, maar het zette niet door.”
De verpleegkundigen besluiten dat het tijd is om Lianne’s vliezen te breken. “De eerste keer mislukte, dus moest het nog een keer. Toch kwamen de weeën maar niet op gang. Rond 23.00 uur besloten de artsen dat we de pogingen zouden staken en de volgende dag verder zouden gaan. Ik baalde ontzettend. Ik lag er al sinds vrijdag en had nog steeds maar drie centimeter ontsluiting.”
De volgende ochtend rond zeven uur staan de verpleegkundigen opnieuw aan het bed van Lianne. “De verloskundige zei: ‘Vandaag wordt je dochter geboren’. Ik kreeg pillen om mijn baarmoedermond week te maken. Ze wilden geen halve maatregelen nemen, dus ik kreeg er twee. En ondanks dat ik dat eigenlijk niet wilde, zette ze een elektrode op het hoofd van Mesi. Ze moesten haar goed in de gaten houden. Ik vond het een eng idee – een naald in het hoofd van mijn baby – maar ik wilde ook de beste keuze maken voor mijn kind, dus besloot er toch mee in te stemmen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Toch gaat het nog steeds tergend langzaam. “Rond 13.00 uur zat ik op vijf centimeter. Ik kreeg een weeënstorm. Die duurde vijf uur. Ik verging van de pijn. Weer werd ik getoucheerd, maar nog steeds had ik vijf centimeter ontsluiting. De moed zakte me in mijn schoenen. Ik kon niet meer zitten, ik kon niet meer liggen, ik mocht niet meer in bad omdat mijn vliezen al te lang geleden gebroken waren. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest.”
Op aanraden van de verloskundige kiest Lianne voor een ruggenprik. “Ik had enorm pech: de eerste drie keer prikten ze mis, maar uiteindelijk ging het goed. Zowel mijn als Mesi’s bloeddruk daalde, dus moest ik aan de medicatie. Ineens lag ik als een zombie op bed.”
Als de verpleegkundige ’s avonds om 23.30 uur weer komt toucheren, blijkt ze acht centimeter ontsluiting te hebben. “Oké, dacht ik, nu komen we ergens. Ik kreeg moed en dacht: we gaan er weer voor, we gaan dit doen. Om 02.30 uur begonnen de persweeën.”
Ze is er bijna, maar dan lijkt het ineens fout te gaan. “Een stagiaire filmde de bevalling. Ineens hoorde ik alarmbellen afgaan. De stagiaire stopte met filmen. Iemand drukte keihard op mijn buik, ik zag een lichtflits en ineens stond de kamer vol met ziekenhuispersoneel. Niet veel later werd Mesi geboren.” Het is een enorme opluchting. “Het had geen drie minuten langer moeten duren, anders had ze het niet overleefd. Maar ik was zo blij: ze was er en ze was gezond.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Foto: Het Fotohuisje
Lianne vindt het een heftige ervaring. “Ik voelde me aangerand doordat ik zo ontzettend vaak ben getoucheerd, door zo veel verschillende mensen. Ik snap ook niet waarom niet eerder voor een keizersnede is gekozen. Het was intens, maar ik ben blij dat het goed is gegaan.”
“Dit was verschrikkelijk, maar ik ben toch weer zwanger”, lacht ze. “Ik zie op tegen de bevalling, maar ik denk ook: erger dan de vorige keer wordt het niet. Het is al mooi als het deze keer drie dagen duurt in plaats van vijf, haha.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
