De dagen erna gaat het niet veel beter. Ze slaapt de hele dag, valt flauw en verliest veel bloed, afkomstig uit haar darmen. Lia’s man besluit de huisarts te bellen. “Toen rinkelden alle alarmbellen, we moesten meteen naar het ziekenhuis.”

Lia ondergaat daar verschillende onderzoeken om te achterhalen wat er aan de hand is, want ze gaat hard achteruit. Vlak na het weekend valt ze nog een keer flauw, waardoor ze aan het infuus moet en een scopie ondergaat. “De dikke darm was erg ontstoken en het was nog de vraag of ik deze kon behouden.”

Uitslag

Een dag later krijgt ze de uitslag van het bloedonderzoek: Lia heeft een STEC-bacterie opgelopen. Deze bacterie komt voor in de darmen van dieren en kun je oplopen door besmet voedsel te eten, zoals vlees en groenten.

Deze bacterie ontwikkelt zich bij Lia door tot een HUS. Ze krijgt plotseling nierfalen en ernstige bloedarmoede. “Eten en plassen ging niet meer en ik was erg benauwd. Om mijn bloeddruk op peil te houden, kreeg ik veel vocht toegediend. Ik werd hierdoor vijftien kilo zwaarder.” Lia krijgt een katheter, zuurstoftoevoer en eten via een sonde.

Intensive Care

Ze gaat steeds meer achteruit en wordt naar de intensive care verplaatst. Op dat moment is ze zo ziek, dat ze nog maar weinig meekrijgt van wat er gebeurt.

Haar zoon is op dat moment op vakantie in Nicaragua. Hem wordt geadviseerd om gelijk naar huis te komen, omdat de artsen niet weten welke kant het met Lia op zal gaan. “De artsen wisten niet of ik het wel ging halen. Met man en macht hebben zijn vrienden daarom geregeld dat hij zo snel mogelijk naar Nederland kon komen.”

“Veel is langs mij heen gegaan”, vertelt ze. “Ik had vertrouwen in God, en dat gaf mij toen een enorme rust in die heftige periode. Het geloof gaf mij houvast.” De artsen zijn voorzichtig met het geven van een antibioticakuur, omdat haar lichaam dit eigenlijk zelf moet oplossen. Maar omdat Lia’s situatie kritiek is, doen ze het uiteindelijk toch.

Na drie dagen mag Lia van de ic af. Haar nierwaarden zijn gestabiliseerd en na twee bloedtransfusies gaat het de goede kant op. Samen met een verpleegster luistert ze bij terugkomst op de zaal naar een opwekkingsnummer. “Ik heb ervaren hoe dicht ik bij de dood en God was. Dat lied beschreef precies hoe ik de afgelopen tijd heb ervaren. Dat gaf me troost.”

Naar huis

Na drie weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, mag Lia begin augustus naar huis. Daar kan ze verder herstellen. Wonder boven wonder gaat het vrij snel. “Ik kon toen nog heel weinig, maar gelukkig zag ik dat ik iedere dag een beetje sterker werd. Op de zaal hing een grote poster van het strand. Ik zei tegen de verpleegster: als ik hier uit kom, wil ik daar naartoe.” En zo gezegd, zo gedaan. “Aan de kust kwam alles eruit. Ik realiseerde me toen hoeveel ik had meegemaakt. Het was zo onwerkelijk.”

Inmiddels is Lia helemaal genezen van de HUS, maar haar heuppijn heeft ze nog steeds. “Ik zal er helaas mee moeten leren leven.” De periode in het ziekenhuis gaat nog regelmatig door haar hoofd: “Ik heb deze tijd als heel onwerkelijk, zwaar maar ook bijzonder ervaren. Je groeit ook dichter naar de mensen om je heen toe, omdat je samen iets intens mee maakt.” 

Van 'Ave Maria' tot 'Hij Gelooft in Mij': Meike zingt voor zieke mensenLees ook