Influencer Leonie ter Veld (34) draait haar hand niet om voor een heerlijk recept of een doe-het-zelf-tip in haar Haarlemse klushuis, maar zwanger worden? Dat gaat helaas niet vanzelf.
Vanaf deze week schrijft Leonie tweewekelijks over haar vruchtbaarheidstraject op LINDA.nl. Hoe ga je om met teleurstellingen, de lange wachttijden, maar ook de zwangerschapsaankondigingen van anderen?
Het belangrijkste doel van deze columns: het taboe doorbreken rond fertiliteitsproblemen. “Laten we er gewoon wat meer over praten met elkaar”, aldus Leonie in gesprek met LINDA.
Nieuwe columnist Leonie (34) schrijft over ICSI-traject: 'Jan en ik zijn hartstikke onvruchtbaar'
Ik zou mijn eerste column over mijn fertiliteitstraject graag willen beginnen met de quote ‘Well, that escalated quickly’, want… ik ben zwanger. Op het moment van schrijven nu vier weken, ik weet het pas net. Toch heb ik het al met de buitenwereld gedeeld en mag jij het ook weten. Je moet ook weten dat ik me meteen een soort fraudeur voel. Dat ík een column schrijf over moeilijk zwanger worden, terwijl ik net op de roze wolk ben geklommen van een tweede zwangerschap. Een plek waar jij misschien van droomt.
Geloof me, ik begrijp hoe die droom voelt. Voor ons eerste kindje hebben we drie jaar doorgebracht in een achtbaan van vruchtbaarheidstests, ziekenhuisbezoeken en wachtweken. Van hormooninjecties tot dichter naar elkaar toe groeien. En na negen dagen bloedverlies kwam eindelijk dat ongelooflijke nieuws: ik was zwanger. Maar de weg daarheen? A hell of a ride.
Het traject voor baby 2 ging sneller, maar was niet minder intens. Nooit eerder voelde ik me zo kwetsbaar in de gynaecologenstoel met m’n benen gespreid voor een inwendige echo. Ik bedoel, ik doe met liefde de benen wijd om bezwangerd te worden, maar deze minder romantische setting dan die van alle stellen die het wél gegund is in de slaapkamer bevrucht te raken, went nooit.
Een van de dingen die ons tweede traject toch makkelijker maakte, was het meenemen van onze omgeving in de achtbaan van zo’n traject. De ene dag brachten we goed nieuws: “De uitslag van het onderzoek naar mijn baarmoeder is goed!” De volgende dag stond opeens alles op losse schroeven omdat mijn eitjes niet hard genoeg groeiden. Juist door zo open te zijn, was er begrip voor alle loopings en scherpe bochten die we doormaakten. Helaas voelen veel mensen helemaal niet die vrijheid om te delen dat het niet makkelijk lukt om kinderen te krijgen.
Er hangt nog een heleboel schaamte rondom het idee dat het niet lukt om zwanger te worden. En ik voel die schaamte ook. Ondanks dat ik er zo open over ben en er zo makkelijk over praat, voel ik toch altijd een terughoudendheid als ik bijvoorbeeld vertel over fysieke obstakels die ervoor gezorgd hebben dat mijn partner en ik in een fertiliteitstraject terechtkwamen. Alsof het te veel informatie is, je dit beter binnenskamers kunt houden. Maar eerlijk? Ik had graag willen weten dat het kennelijk ook een mogelijkheid is dat je partner geen zaadleiders heeft. Kan je nog zo tekeergaan als konijnen in de slaapkamer, zonder zaad valt er weinig wortel te schieten.
Waarom zijn dit soort onderwerpen taboe? Natuurlijk, het is moeilijk en soms zelfs pijnlijk om dit soort zaken te bespreken. Maar zwijgen over je problemen of onzekerheden maakt het ook eenzaam. Ik herinner me nog goed, die eerste tien weken van de zwangerschap van mijn zoontje Morris. Elke dag bloedverlies, elke dag onzekerheid en niemand die wist wat er gaande was. Ik hield het voor me, want de ‘veilige’ twaalf weken waren nog niet voorbij. De regel is dat we wachten om teleurstelling te vermijden, maar wie helpen we daar écht mee?
De cijfers liegen niet: ongeveer één op de zes stellen krijgt te maken met vruchtbaarheidsproblemen en zo’n 15 procent van bevestigde zwangerschappen eindigt in een miskraam. Hoeveel gemakkelijker zou het zijn als we daar gewoon met elkaar over konden praten? Als stilte en schaamte werden vervangen door begrip en steun. Ja, het is pijnlijk, maar het kan ook helend zijn.
Als ik terugdenk aan de eenzaamheid, voel ik ook de verhalen van velen die hetzelfde doormaken. De leraar voor de klas, vol hormooninjecties, terwijl de kinderen om haar aandacht vragen. De kantoormedewerker die steeds een smoes moet bedenken om naar de kliniek te gaan. De HR-medewerker die tussen de bedrijven door piekert over haar volgende stap. Allemaal mensen die dagelijks te maken hebben met de ups en downs van hun kinderwens, zonder dat iemand in hun omgeving het weet.
Ik hoop dat ik met mijn columns het gesprek een beetje open kan breken. Het wordt tijd dat we veel opener met elkaar praten over kinderen krijgen en zonder oordeel klaar staan voor elkaar.
Ik begon deze column met het gevoel een fraudeur te zijn, dat ik je kom vertellen hoe ingewikkeld een fertiliteitstraject kan zijn, terwijl ik een baby in mijn buik heb. Maar ik hoop dat het nieuws van mijn zwangerschap ook uitzicht brengt voor zoveel stellen die in hetzelfde traject zitten of ermee te maken krijgen. En misschien gaat het bij mij alsnog mis en heb ik het te vroeg van de daken geschreeuwd, maar wat dan nog? Dan heb ik een miskraam en is dat echt heel kut, maar daar moeten we óók gewoon met elkaar over kunnen praten, als je het mij vraagt.
Anne-Mar Zwart open over uitdagingen fertiliteitstraject: 'We moeten niet vergeten dat we ook partners zijn'
Leonie ter Veld (34) is influencer en foodblogger en werd voornamelijk bekend door haar blog ‘Gewoon wat een studentje ’s avonds eet’. Inmiddels heeft Leonie vier kookboeken op haar naam staan en schrijft ze over veel meer dan eten, zo ook over haar vruchtbaarheidstraject.
Leonie heeft PCOS en haar partner Jan geen zaadleiders, waardoor ze op natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen. Met behulp van een ICSI-traject worden Leonie en Jan in 2023 ouders van Morris. Nu schrijft Leonie voor LINDA. over haar weg naar een tweede kind, en alles wat er bij een vruchtbaarheidstraject komt kijken.
