In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Lenny haar beste vriendin Joëlla, die haar en haar kinderen op alle fronten steunde.
Geschreven door Lenny Gijzen ter nagedachtenis aan haar beste vriendin Joëlla Bianchi (23-03-1971 – 10-09-2014).
Ik leerde Joëlla kennen op de mavo. Samen gingen we naar de huishoudschool en vervolgens naar het mbo agogisch werk, een sociale opleiding. Dat paste bij Joëlla, want zij was een heel sociaal mens. Na deze opleiding ging ze werken in de kinderopvang. Haar droombaan. Daar stopte ze al haar liefde in.
We trouwden alle twee, maar jammer genoeg liep haar huwelijk niet goed af. Ik probeerde er voor haar te zijn, maar had zelf inmiddels een jong gezin. De combinatie tussen gezin en mijn beste vriendin steunen, viel daardoor niet altijd mee.
Een eigen gezin was haar helaas nooit gegund. Dat was haar grootste verdriet. Nooit nam ze mij iets kwalijk, ze respecteerde mijn keuzes en maakte alles bespreekbaar. En toen mijn huwelijk een paar jaar later ook mislukte, was ze er ook onvoorwaardelijk voor me. Ze steunde mij en mijn kinderen op alle fronten.
Maaike herdenkt haar oma Teuntje: 'Ieder mens was gelijk voor haar en iedereen was welkom'
Toen ik Joëlla leerde kennen, was ze al een lieve, open en spontane meid. Maar tegelijkertijd was ze ook heel onzeker. Vol bewondering heb ik haar door de jaren heen zien groeien en groeien. En van een onzekere meid werd ze een zelfverzekerde alleenstaande vrouw die haar mannetje stond.
Alles wat haar overkwam wist ze te relativeren. Zoals haar schildklieraandoening waar ze veel last van kreeg. Een zware tijd volgde, waarin ze zichzelf zowat kwijtraakte. Maar ze deed er alles aan om er weer bovenop te komen. Ze vond de beste artsen, las er veel over en zocht hulp in de alternatieve geneeswijze. En ja, ze kwam er bijna bovenop, leerde ermee leven. Zoals ze altijd zei: “Het is niet anders, we zullen het ermee moeten doen.”
Klagen deed ze niet en ze was enorm sterk. Ook toen ze pijn kreeg, een onverklaarbare pijn. Waar kwam die vandaan? In 2014 kwamen we na een heel weekend pijn en niet slapen bij de huisartsenpost terecht. Daarna ging het snel, heel snel.
Binnen een week kregen we te horen dat het maagkanker was. Dat verklaarde de pijn. De pijn en de slapeloosheid bleven, maar Joëlla herhaalde: “Het is niet anders, we zullen het ermee moeten doen.” En dat deed ze. Door de pijn was het niet meer mogelijk iedereen te ontvangen, maar haar drie vriendinnen en haar broer en moeder waren dagelijks bij haar.
Langzaam werd ze zieker, de chemo sloeg niet aan. Toch was ze sterk en bleef ze hopen dat ze alle mensen die ze lief had nog een keer kon zien en spreken. Acht weken nadat ze bij de huisartsenpost langsging, kwam Joëlla te overlijden. We bleven achter vol ongeloof en verdriet, heel veel verdriet.
Ik weet dat ze wil dat ik verder ga. En dat doe ik ook, voor haar. Het gemis is inmiddels draaglijk, omdat ik net als Joëlla geloof dat ze nog steeds heel dicht bij me is, zonder pijn.
Els herdenkt haar zus Koba: 'Wat een avonturen hebben we beleefd'
