Sofie Senden (25) heeft een dierenopvang in haar achtertuin. Van kip tot schaap: elk dier dat speciale zorg nodig heeft, wordt door haar verzorgd. Net als lammetje Bowie.
Bowie heeft een vergroeide linker achterpoot, waardoor hij die niet kan gebruiken.
De opvang van Sofie zit in de tuin van haar ouders. Er staan twee huizen op het domein, waarvan er één voor haar wordt. “Ga ik verhuizen, dan moet het een plek worden waar de dieren mee naartoe kunnen.”
Het was altijd haar droom om dieren in nood op te vangen, maar haar ouders stonden er niet meteen om te springen. “Ik heb het slim aangepakt en alles stap voor stap gedaan. Het begon met een kippetje. Dat werd er nog één, tot ik opeens met een schaap kwam aanwandelen. We hadden geen omheining, maar ze was in nood. Toen konden ze niet anders dan snel wat palen de grond in klappen.”
En één schaap, dat is wel heel zielig. “Toen het tweede schaap kwam, wisten ze dat ze het niet meer konden tegenhouden. Mijn vader bouwt alle stalletjes, en mijn moeder helpt elke dag met de verzorging.”
De opvang – Lamana, in België – bestaat nu drie jaar en is inmiddels een non-profitorganisatie. Op het erf leven tachtig dieren. “Allemaal dieren met een verhaal, die ergens anders misschien geen kans krijgen.”
Daarnaast heeft Sofie nog een betaalde baan in de horeca. “Ik heb een flexibele baan nodig, want de dieren gaan altijd voor. Is er een noodgeval, dan ben ik weg. Ik ga niet op vakantie en ’s avonds ben ik zoveel mogelijk thuis. De kippen moeten dan in het hok, vanwege de roofdieren.”
Alle donaties die ze krijgt, gaan dan ook naar de opvang. “Soms gaat het geld sneller op, dan dat het binnenkomt. Maar we vinden áltijd een manier.”
Dat is dan ook haar motto: er is altijd iets wat je wél kunt doen. “Aan de dieren die binnenkomen merken we meteen of ze wel of niet willen vechten. Overleven. Die dieren willen we dan ook die kans bieden. Bowie is zo’n dier. Hij heeft zoveel levenslust.”
Lammetje Bowie is drie maanden geleden opgenomen in de opvang, nadat hij gehandicapt werd geboren. Zijn achterpootje stond volledig verkeerd, en de oorspronkelijke eigenaren konden de zorg voor hem niet opbrengen.
“Hij was één dag oud. We hebben hem met flesjes melk grootgebracht. We dachten eerst nog dat hij wel kon leven met dit probleem. Hij kon lopen, springen en was erg actief. Maar hoe groter en zwaarder hij werd, hoe meer zijn goede achterpoot belast werd. Die begon daardoor ook verkeerd te groeien.”
Bowie wordt geopereerd, zodat hij de poot in ieder geval nog kan gebruiken om op te steunen. “Een normaal pootje wordt het niet. De operatie is nu drie weken geleden, maandag komt hij weer naar huis. Hij krijgt een prothese en heeft fysiotherapie nodig, om opnieuw te leren lopen.”
De prothese is nodig, omdat zijn slechte poot -na het rechtzetten – net iets korter blijkt dan de rest. “Als dat lukt, blijft het daarbij. Maar als hij zijn poot dan nog steeds niet kan gebruiken, krijgt hij een rolstoel. Die wordt ook bij honden gebruikt.”
Het is een zorg voor het leven, want aan één prothese heeft Bowie niet genoeg. “Er moet om de zoveel tijd naar worden gekeken, het verband moet worden verschoond. De ondergrond moet altijd goed zijn, zodat zijn prothese niet blijft steken in de modder.”
“Voor sommige mensen is het maar gewoon een schaap, maar als je met ze samenleeft en elke dag bij ze bent, krijg je er een band mee. Dieren verdienen veel meer dan wat ze meestal krijgen.”
