We appen de hele dag door, maar soms komen dingen daar ook plotseling ten einde. In deze rubriek delen LINDA. lezers het laatste appje dat ze met iemand uitwisselden: van vrienden tot lovers, van exen tot ouders.
Vandaag de beurt aan Astrid (35), die het laatste appje aan haar beste vriendin Linda deelt.
“We waren een jaar of twee toen we elkaar leerden kennen op de peuterspeelzaal. We konden het goed vinden en woonden bij elkaar in de buurt, dus die kindervriendschap was snel geboren. Samen naar de basisschool, steeds vaker buiten spelen na schooltijd: van bloemen plukken tot hondjes uitlaten. Uiteindelijk gingen we ook naar dezelfde middelbare school, dus veel van onze ‘eerste keren’ hebben we samen beleefd: samen stappen, stiekem zwartrijden in de trein… En jaren later gingen onze eigen gezinnen ook met elkaar om. Linda en ik zijn elkaar gewoon nooit meer uit het oog verloren, het was echt een hechte vriendschap.
Het kwam dus ook heel hard aan toen ze ziek bleek te zijn. Ze had na een heftige griep buikpijn die aanbleef houden, maar een echo liet niets zien. Een paar weken later ging ze terug voor bloedonderzoek en een endoscopie. Toen bleek het volledig mis te zijn: buik/maagkanker. Uitgezaaid ook, in meerdere organen. Ze heeft meerdere chemotherapieën geprobeerd, maar het hielp gewoon niet. Toen ze de tumor ontdekten was-ie even groot als een tennisbal, maar het groeide in slechts een paar maanden uit tot bijna een watermeloen.”
Miranda (53) verloor haar zus en beste vriendin: 'Die allerlaatste dag was heel bijzonder'
“Linda vond het heel moeilijk om hierover te praten. Ze had drie kinderen en wilde er niet te veel bij stilstaan, omdat ze graag een goede moeder wilde blijven voor hen. Daar wilde ze álles aan doen. Als ze emoties zou toelaten, zou ze breken en dat wilde ze absoluut niet. Soms praatten we erover, rond ziekenhuisbezoeken, maar verder stopte ze het k-woord het liefst heel diep weg.
Toen bleek dat ze echt in de allerlaatste fase zat, wilde Linda weg uit het ziekenhuis. Thuis sterven was haar wens, dus alle zeilen werden bijgezet om dat te kunnen regelen voor haar. Op een gegeven moment was ze zo verzwakt dat ze zelf niet meer kon typen, maar toen heb ik haar tóch een berichtje gestuurd. Gewoon omdat ik het even kwijt wilde. Ik stuurde: ‘Moppie, ik denk iedere dag aan je. Mis je nu al zo hard, maar je maakt me trots. Niemand is zo’n bikkel als jij, je hebt er alles aan gedaan. Ik zal er altijd zijn voor jouw kindjes, en zal ze altijd over je vertellen wanneer ze dit willen.’
Daarna ben ik nog meermaals ‘in het echt’ bij haar geweest en hebben we nog gesproken, ook vlak voordat ze in slaap werd gebracht. Er kwam niet veel meer uit haar, maar wel dat ze van me hield. Een mooi afscheid, ook al hadden we eigenlijk nog honderd jaar samen moeten hebben.”
Heb jij ook een bericht waar een bijzonder verhaal achter schuilt? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een screenshot van dat laatste appje, een korte samenvatting van de situatie, je naam en leeftijd. Misschien nemen we dan contact met je op voor deze rubriek.
Susie (51): 'Foto's van de bruiloft kwamen binnen tijdens haar laatste dagen'
