Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In deze aflevering van Kroegpraat: ‘Parttime werken als je geen kind hebt. Doen of niet?’
Er zijn onderwerpen die tijdens Kroegpraat aan bod kunnen waarvan ik van tevoren al weet dat ze een eindeloze stroom aan reacties op gaan leveren en daar is deze vraag er één van. Arbeidsparticipatie is iets wat linksom of rechtsom veel tumult oproept, waar een hoop mensen een hoop van te vinden hebben. Zo ook ik. Ik vind het bijvoorbeeld vooral belangrijk dat je economisch zelfstandig bent, en dus niet afhankelijk van een partner of de overheid bent om te voorzien in je levensonderhoud.
In Nederland is iets meer dan 66 procent van de vrouwen economisch zelfstandig, tegenover 81 procent van de mannen. Bovendien, 70 procent van alle vrouwen werkte in 2021 in deeltijd, tegenover 28 procent van de mannen. Dit houdt simpelweg financiële ongelijkheid in stand en moet dus echt verbeterd worden. (Uiteraard tenzij je chronisch ziek bent of om andere valide redenen niet kúnt werken. Maar laten we voor het gemak even uitgaan van een situatie waarin het wel kan, maar wellicht niet hóéft, bijvoorbeeld omdat je partner ‘genoeg’ verdient.)
Hoe je prettig op de bank kunt zitten wetende dat het huis waar die bank in staat niet door jou betaald kan worden en dat je daarvoor afhankelijk bent van een relatie met een ander, is iets dat ik simpelweg niet kan begrijpen. De helft van de huwelijken strandt in een scheiding, van de ongetrouwde samenwonende stellen met kind gaat 40 procent uit elkaar. Dat zijn niet mis te verstane cijfers. Parttime of fulltime is wat mij betreft dan ook secundair aan de vraag of je jezelf kunt onderhouden. Als dat in twee dagen kan, good for you, maar de realiteit is vaak weerbarstiger. Bovendien is het nog maar de vraag of je een beetje carrière kunt maken als je parttime werkt.
Maar goed, dat leverde dus veel opmerkingen op. Om te beginnen omdat vier in plaats van vijf dagen werken blijkbaar ook al onder ‘parttime werken’ valt, en dát vind ik dan weer een ander verhaal. Die ene dag extra voor jezelf lijkt me een heel goede keus, net wat extra tijd voor jezelf kan het mentale welzijn erg goed doen. Wel moet je erop letten dat je dan niet ook voor vier dagen betaald gaat krijgen. Want reken maar dat je gewoon werk voor vijf dagen blijft doen.
Ook vond ik dat (genoeg) werken niet alleen belangrijk is voor je eigen zelfstandigheid, maar ook om zo via belastingen een bijdrage te doen aan het land waar je woont en waar je van voorzieningen gebruik maakt. Misschien klinkt dat wat ouderwets en ik sta er ook niet bij te juichen als ik een smak geld overmaak naar de Belastingdienst, maar het is nou eenmaal hoe we georganiseerd zijn en wie alleen profiteert en niet bijdraagt, die verneukt daarmee ook de rest van de groep.
Afijn, er werd een hoop over gezegd online. Hieronder een greep uit de reacties en adviezen voor hoe de keus te maken en waar je dan op moet letten en rekening mee moet houden.
‘Interessante vraag! Hier heb ik het regelmatig met vriendinnen over. Een vriendin zei toen het volgende, waar ik nog vaak aan terug moet denken. “Ik ben gezond en heb de energie om fulltime te werken, zo kan ik bijdragen aan de maatschappij” (dit geldt zowel financieel – belasting etc – als de sector waarin je werkt – in bijv. zorg, onderwijs en ggz zijn veel handen nodig). Dat vond ik wel een goeie eigenlijk! En het zou voor mij ook liggen aan wat je doet in je vrije tijd. Het is natuurlijk heel anders als je dan iets doet voor anderen, of vrijwilligerswerk of zo. Aan de andere kant zei iemand laatst tegen mij: “Ik werk 32 uur op een plek waar 40 normaal is, maar ik hoef me dan ook nooit ziek te melden” (dit is natuurlijk persoonsafhankelijk, maar iets met selfcare).’
‘Ik werk zelf als 23-jarige 4/5 per week. In het begin botste ik op zoveel onbegrip (‘nog zo jong en al minder werken? Kun je wel carrière maken?’). Ik blijf er bij dat dit de beste keuze is die ik ooit gemaakt heb en hopelijk voor de rest van mijn leven kan blijven maken. Ik verdien maandelijks 200-300 euro minder, maar ik krijg er zoveel tijd en mentale ruimte voor in de plaats! Onbetaalbaar. In die extra vrije dag lees ik, maak ik lange wandelingen, volg ik een yoga les, zie ik vriendinnen… Het is echt mijn me-time dag!’
‘Parttime ga je binnen corporate geen carrière maken. Daar is niets ouderwets aan, dat is gewoon een feit. Met parttime loop je namelijk vaak achter de feiten aan en word je, helaas, ook niet voor volwaardig aangezien. Ik denk overigens dat het ook niet realistisch is.’
‘Ik werk parttime, maar dat is bij ons dan 36 uur ipv 40. Dit kan ik doen in 4×9 uren. Daardoor heb ik 50 procent meer weekend tegen minder dan 10 procent salarisverlies. Ik ben volledig economisch zelfstandig (heb geen partner en ook geen kinderen) en zou niet meer anders willen zo lang dit kan. Let ook even goed op de indirecte effecten qua pensioen enzo. Maar als het financieel kan, dan zeker doen. Er is zoveel meer in het leven dan werk, zelfs al is je werk superleuk. Tijd is zo kostbaar.’
‘Nou, we mogen ook best wel eens met elkaar erkennen en uitspreken dat als je iets wilt bereiken (wat dat ook is, ceo van een groot bedrijf of van je borduurhobby je werk maken), dat dat gewoon tijd en inspanning kost, dat je dan keuzes moet maken en ergens voor moet gaan. Dat gepamper word ik dus echt moe en geïrriteerd van. Kom op dames!’
‘Ik ben wel parttime gaan werken (van 40 naar 36 uur) en heb nu eens in de twee weken de vrijdag vrij. Heeeeeerlijk! Je hebt dan nog net wat extra tijd om bijvoorbeeld op de vrijdag al de klusjes te doen. Daarna heb je echt het weekend voor jezelf. Ik heb het wel goed van te voren berekend inderdaad, i.v.m. ook een leaseauto en wat dan je eigen bijdrage wordt. Dat zijn wel factoren om rekening mee te houden naast minder salaris. Ik verdien nu net iets minder, maar het voelt net wat fijner om soms eerder de week af te sluiten dan de rest.’
Weg met die bh: 'Jarenlang moest ik mij ervoor schamen en nu is het opeens een privilege'
Liesbeth is schrijver en podcastmaker (van onder meer De Dienst en Dag voor Dag), en sinds een jaar digitale kroegbaas. Ze woont in Amsterdam met haar poes Disco, was in een vorig leven altijd op reis, en als ze later groot is hoopt ze de helft van het jaar op een Italiaanse heuveltop te wonen.
