Als ik ooit zelf een vraag zou insturen in Kroegpraat, dan zou het deze zijn. Al mijn hele leven ben ik een solist, trek ik graag in mijn eentje op, en werk ik ook het liefst alleen. Tijdens mijn studie zakte de moed me direct in de schoenen als docenten begonnen over dat we een bepaalde opdracht in groepsverband moesten maken. Ik was altijd de student die dan het meeste werk alleen deed omdat ik niet kon delegeren, een onuitstaanbare perfectionist ben en ook wel wat probleempjes met controleverlies heb. Kortom, ik ben een vreselijk slechte teamspeler.

Ik heb ook nooit aan teamsporten gedaan, misschien is dat ook onderdeel van het kwaad. Als kind was ik een paardenmeisje, altijd in de weer op de manege, altijd verstrengeld in een innige band met m’n paard – maar dus niet met mensen. Ook mijn studiegedrag zie ik vaak nog terugkomen in mijn hedendaagse werk. Samenwerken zit simpelweg niet van nature in me lijkt het wel, het liefst doe ik eigenlijk alles alleen.

Dat is in veel gevallen prima, zoveel mensen zoveel wensen, maar soms is het ook buitengewoon onhandig. Omdat je nou eenmaal soms in teamverband móet werken; ook als je net net als ik als eenpitter werkt kom je af en toe terecht in opdrachten of projecten waarbij je samen optrekt. In die gevallen loop ik gigantisch tegen mijn eigen beperkingen op. Ik verkeer voortdurend in stress omdat ik niet kan overzien wat de anderen doen en ik dus steeds zit te panikeren over of het wel goedkomt, of dat de anderen wel inzien dat dit bepaalde onderdeel van het project echt heel belangrijk is en dus echt goed moet gaan. Weet je wat, ik doe het zelf wel, dan ben ik daar in ieder geval zeker van.

Dat is goedbeschouwd helemaal niet zo’n aardige houding, want het impliceert ook dat ik de ander niet vertrouw om het tot een goed einde te brengen. Waarom vind ik mezelf zoveel beter? Dat vind ik helemaal niet, maar toch kan ik die houding niet goed loslaten. De voorkeur voor dingen alleen doen zit zo diep in me, dat ik inmiddels heb geaccepteerd dat het vermoedelijk niet meer wezenlijk gaat veranderen.

Dus de taak is nu om er zo goed en zo kwaad als het gaat toch maar desnoods op geforceerde wijze er het beste van te maken. Mijn voorgenomen oplossing voor toekomstige gezamenlijke werkprojecten is bijvoorbeeld om vooraf goed te vragen hoe ándere mensen in dat project graag werken, zodat ik daar rekening mee kan houden (en zij met mij), en een heel duidelijke taakverdeling. Dat zijn wellicht dingen die anderen wellicht van nature aanvoelen, maar ik mis die signalen, dus ik ga ze nu maar expliciet bevragen. En verder ga ik me storten op onderstaande adviezen. Dank kroeg!

Hoe help je iemand met een eetstoornis? 'Vooral niet pushen, luister en zeg dat je je zorgen maakt'Lees ook

De adviezen

‘Boek en podcast ‘Ik team, wij teamen’!! Samenwerken is een vaardigheid die heeeel veel mensen niet zomaar kunnen, je bent niet alleen. Iedereen kan het wel leren en dit boek is super praktisch geschreven vanuit het idee dat iedereen regie kan pakken als teamlid, en staat vol handvatten waar te beginnen.’

‘Wees nieuwsgierig! App of vraag af en toe een vriend/vriendin collega hoe het gaat en stel hier vragen over. Train jezelf om de mensen (die jij het waard vindt) beter te begrijpen. Ik denk dat het dan beter lukt om aan hen te denken in momenten dat je meer een teamplayer zou willen zijn? Leg de lat in ieder geval niet te hoog en geef als je je comfortabel voelt aan dat je dit soms lastig vindt.’

‘Haha herkenbaar. “Complimenten geven” in m’n agenda gezet! Elke vergadering eerst bewust voornemen om eerst anderen hun zegje te laten doen.’

‘Vraag jezelf af wat daarachter zit. Vind je dat je het alleen beter of sneller doet? Zie je de toegevoegde waarde van anderen niet? Wat kom jij brengen en wat kun je halen? Denk daarbij niet alleen in termen van effectiviteit maar denk ook aan lol, creativiteit, andere inzichten etc. Goed dat je de vraag stelt trouwens en dat je je ervan bewust bent!!!’

‘Kijkend naar mezelf ook wel eens moeite mee gehad. Actief proberen genoegen te nemen met iets dat anders is dan wat je zelf het beste/leukste vindt. Actief jezelf zeggen: “Laat het maar escaleren. Wat kan er nou helemaal mis gaan.” En dan los je alleen op wat er mis kan gaan dat écht onacceptabel is voor jou. Wel ook actief tegen jezelf blijven zeggen dat als er iets is dat gedaan moet/zou moeten worden, jij dat niet altijd hoeft te zijn.’

‘Stoppen met zeggen dat je geen teamspeler bent, is een overtuiging. Begin met kleine stapjes, kan je een project of opdracht samen met een collega of collega ondernemer doen of ga een sportles of -activity met een vriend of vriendin doen.’

'Dat je pas meetelt als je een romantische partner hebt, zit helaas nog diep in onze maatschappij'Lees ook