Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 77: ‘Hebben nog meer mensen later (ik ben 37) de diagnose ADHD gekregen? Het voelt alsof mijn leven een leugen was.’
Een vroegere vriendin van mij stond erom bekend altijd alles kwijt te raken. Ze was ook altijd te laat, niet zozeer omdat ze te laat van huis ging, maar omdat ze eerst een kwartier moest zoeken naar haar sleutels, en als het niet haar sleutels waren, was het wel haar telefoon.
En over die telefoon gesproken, ze had zo ongeveer om de maand een nieuw toestel en vaak dus ook een nieuw nummer, omdat ze haar telefoon overal liet liggen. Of liet vallen. Of ze werd gerold.
Zij en ‘spullen’ waren simpelweg geen match, het lukte haar niet enig overzicht in haar chaos aan te brengen. Tien keer per dag liet ze haar tas groots op de grond vallen om er woest in te graven, omdat ze haar Labello/telefoon/sleutels/een pen/portemonnee zocht, en tijdens dat graven kieperde ze vaak iets overboord wat ze dan vervolgens dus kwijt was.
We hebben er altijd hard om gelachen, maar vermoeiend was het wel. En het werd ook maar niet beter. Zelf ben ik ook niet gestructureerd, maar m’n sleutels liggen thuis steevast op dezelfde plek, m’n telefoon weet ik altijd te vinden, en de reden dat ik vaak te laat kom, is dat ik simpelweg te laat van huis vertrek en niet goed kan plannen. Ik heb daar overigens ook wel last van, mijn omgeving ook, maar het voelt allemaal een stuk behapbaarder dan hoe het er bij haar aan toeging.
Die vriendin kreeg een paar jaar geleden de diagnose ADHD, en daarmee viel een hoop op z’n plek. Ze kon er simpelweg niet zoveel aan doen, de wereld werkte gewoon niet mee voor haar.
Ze kreeg medicatie, ging therapie proberen, en al met al vond ze een weg die wél werkte – en kreeg ze meer begrip en compassie voor zichzelf en haar zogenaamd ‘onuitroeibare rommelkonterigheid’. Een goede diagnose kan zo een hoop verlichting brengen.
Maar goed, er verandert natuurlijk ook een hoop. Opeens ‘heb’ je ‘iets’, opeens hoor je bij een ander clubje. En zijn er dingen die je nog zo graag zou wíllen veranderen, dat gaat gewoon niet. Het zal hoe dan ook even bijsturen zijn, zeker wanneer je die diagnose pas op latere leeftijd krijgt en terug gaat kijken op je leven met een andere blik. Daar hadden we het over deze week tijdens Kroegpraat, en dat leverde de volgende reacties op.
Hanneke werd op haar 42e gediagnosticeerd met ADHD: 'Ik heb gehuild van opluchting'
‘Ja, ik kreeg op mijn veertigste de diagnose. Ik was heel opgelucht omdat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen en ik de bevestiging voelde dat ik niet ‘raar’ ben, maar dat ik gewoon anders ben afgesteld.’
Bonnetje over ADHD ontdekken op latere leeftijd: ‘Ik op mijn 27ste! Het wordt volgens mij bij vrouwen vaak niet of heel ‘laat’ ontdekt. Ik moest vooral even heel hard huilen, omdat ik het zo rot vond voor m’n jongere zelf. Dat iedereen (inclusief ikzelf) veel te streng op dingen is geweest die me gewoon echt niet lukten of ik gewoon niet of anders zag. Nu vooral opgelucht en blij dat ik dit weet én heel leuk om mezelf opnieuw te ontdekken. Boeken van Francien Regeling hierover zijn trouwens een dikke aanrader.’
‘Yesss, ik kreeg de diagnose ADD toen ik 22/23 was (ik ben nu 34). Er viel opeens heel veel op z’n plek, ik heb er medicijnen voor geslikt. Ik kwam er achter dat ik met die medicijnen wel kon leren uit boeken, maar ook dat ik er een ander mens van werd. Dus slik ik die nu al heel veel jaren niet meer en probeer er niet meer het label ADD aan te hangen, maar ik ben zoals ik ben en dat is helemaal goed! Al lukt dat lang niet elke dag.’
‘Yep! Net een paar maanden die diagnose, ik ben 50. Voor mij is het vooral helend: nu snap ik waarom zoveel dingen mislukten. De nacht na de diagnose droomde ik over mezelf van toen ik 7 was en ineens snapte ik haar. Ik herken je gevoel wel … er is een enorme inhaalslag van ADHD-diagnoses bij vrouwen. Want, guess what: er was niet zoveel bekend over hoe ADHD werkte bij vrouwen. Want eh, dinges, oh ja: het patriarchaat. Er is veel hulp en informatie te vinden, boeken podcasts en hier op Instagram:
@alledagendrks
@francienregelink
@hannekemijn
@katbrownwrites (engels)
@strugglecare’
‘Mijn vriend (45) doorloopt nu het onderzoek. Daar zit een heel rouwproces aan vast, om dat kleine onbegrepen jongetje dat altijd net even anders was en deed. Ik denk dat het belangrijk is vooral heel veel mildheid naar jezelf en je omgeving (van vroeger) te voelen. En de kans aan te grijpen om jezelf (nog) beter te leren kennen. Maar verwarring en boosheid en frustratie mogen er zeker zijn.’
‘Ja! Helemaal in de war/juist niet in de war. Er vallen zoveel dingen op hun plek. Altijd gefrustreerd zijn richting jezelf omdat je ‘lui, rommelig en chaotisch’ bent. Dat simpele taken soms niet lukken. En nu blijkt dat ik er (deels) niks aan kan doen. Dat ik niet lui ben, maar het me gewoon echt niet lukt zonder hulp. Daarnaast als juf zijnde (dus met ADHD, ja dat kan) pleit ik voor veel meer aandacht voor ADHD-kenmerken bij meisjes! Het wordt te vaak niet gezien omdat meisjes zich goed kunnen aanpassen en verbloemen. Terwijl dat op jonge leeftijd al heel veel energie er interne struggle kost.’
Vrouwen met ADHD krijgen vaak pas op latere leeftijd de diagnose: 'Beschadiging ligt dan op de loer'
