LINDA.nl duikt in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Na vijftien behandelingen en twee miskramen in acht jaar gaven Krista (43) en Dirk (40) de moed niet op. Door eiceldonatie kregen ze in november 2017 de dochter waar ze zo lang op wachtten.
Voor elke fase heeft Krista vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Asli had na dertien jaar anorexia een kinderwens: ‘Ik wist niet of ik nog vruchtbaar was’
Krista in maart 2018: “Ik wilde heel graag kinderen. Mijn vriend Dirk gelukkig ook en in 2009 – ik was 34 jaar – gingen we het proberen. In 2010 nam ik weer een spiraaltje, omdat ik een burn-out kreeg door het overlijden van mijn vader. Een jaar later was ik er weer klaar voor: daar gaan we dan écht, dacht ik. Toen ik een jaar later nog niet zwanger was, gingen we ter controle naar het ziekenhuis. Hier werd ons verteld dat er niks aan de hand was. Daar moesten we het mee doen.
In mei 2013 was ik nog steeds niet zwanger en gingen we naar het Medisch Centrum Kinderwens in Leiderdorp. Hier kwamen ze erachter dat ik ongemerkt al in de overgang zat en ik op de laatste resten eitjes teerde. Ik zou een medisch traject in gaan, maar op de dag van de eerste afspraak daarvoor deed ik een positieve zwangerschapstest. We waren eerst enorm blij, maar deze zwangerschap eindigde in een miskraam.”
“Het was heel verdrietig, maar we hadden ook hoop, want het kon dus wél. Toen startte een tijd met veel behandelingen: acht keer IUI en drie keer IVF. In Nederland gaven ze de hoop op, dus schreven we ons in bij een Belgische kliniek. Een maand na die inschrijving was ik weer zwanger, maar ook dit eindigde in een miskraam.”
Krista in februari 2015, bij de laatste IVF-poging.
“De zwangerschap bracht nieuwe hoop, dus startte ik weer met IUI-behandelingen. Nadat die drie keer mislukte, konden we in september 2015 terecht in België. Toen ook ICSI mislukte, stortte ik in. Álles draaide op dat moment om zwanger worden.”
Krista in 2015 bij het inspuiten van hormonen.
“We waren ingeschreven bij een adoptiebureau en stonden op een wachtlijst voor eiceldonatie. Ik wilde heel graag een kind, of het nou mijn genen zou krijgen of niet. Er is weinig bekend over eiceldonatie, waardoor de wachtlijsten daarvoor lang zijn. Dus vroegen we ook in onze omgeving of iemand wilde doneren en plaatsten we oproepjes op Facebook en in de Flair.
Toen was daar Deborah (36). Deborah is een aangetrouwde nicht van mij en voelt ook als familie – al zijn we dat officieel niet. Ik stuurde haar een Whatsapp-bericht. Hierop antwoordde ze dat ze erover na ging denken. De volgende dag al stuurde ze terug: ‘Ik heb het overlegd en we doen het!'”
Krista en Deborah.
“We spraken af en alles werd doorgesproken. Deborah was moeder van drie kinderen en gunde mij het moederschap. Toen ze een aantal tests had gehad, werd er een laatste echo gedaan. De uitslag daarvan was ongelofelijk: Deborah bleek al 24 weken zwanger. Ze was al die tijd ongesteld geworden en had niks gemerkt.
Deborah vond het erg voor ons: wij wilden zo graag een kind en zij kreeg nu al haar vierde. Ik was natuurlijk blij voor haar, maar het was ook een tegenslag. In maart 2016 beviel Deborah van Liv en in juni kregen we al een appje. Deborah was weer ongesteld en ze wilde ons nóg liever helpen dan hiervoor, doordat ze veel bewuster had meegemaakt hoe mooi het is om een kind te krijgen.”
“Ook dit ging niet meteen goed. Ik werd niet zwanger van de drie bruikbare eitjes van Deborah. Ik nam weer contact met haar op en zij stond meteen voor me klaar. “Ik open mijn fabriekje gewoon nog een keer”, zei ze. Deborah verdient een eigen rubriek: ‘De vrouw met het gouden hart’. Of eigenlijk: ‘De vrouw met de gouden eieren’.
Bij de volgende poging was het zover. Op 10 april 2017 deed ik een positieve test. Ik was ontzettend blij, maar ook bang dat het weer mis zou gaan. Bij twintig weken kon ik gaan genieten: na acht jaar was ik eindelijk zwanger en het was geweldig.”
“Bij eiceldonatie is er vijftig procent meer kans op vroeggeboorte. Bij 34 weken werd er geconstateerd dat mijn bloeddruk hoog was, dus werd ik meer in de gaten gehouden. Gelukkig hebben we het nog tot 37 weken kunnen rekken. Toen werd besloten dat ik moest worden ingeleid.
Met de baby ging het lang goed, met mij wat minder. Door de medicijnen die ik kreeg tegen de hoge bloeddruk, moest ik na elke wee overgeven. In het begin was dit zo’n twee keer per uur, maar later moest ik zes keer per uur spugen. Toen de hartslag van de baby begon te dalen, moest ze gehaald worden met een vacuümpomp. Op 29 november 2017 is onze dochter Emma geboren.”
“Het was onwerkelijk. Ik lag met Emma op mijn borst en Dirk naast me, precies zoals je het op televisie ziet en waar ik mijn hele leven al van droomde. Hoewel ik die acht jaar door een hel ben gegaan, was het me nu in één klap allemaal waard.”
“Ik vond de kraamweek heerlijk. Eindelijk was ik moeder. Ook hadden we een fijne kraamhulp: Judith. Deborah is vrij snel langsgekomen. Ik was bang dat ze spijt zou hebben als ze Emma zou zien, maar dat was helemaal niet het geval. Deborah is ’tante Deborah’ voor Emma. Ik zal Emma later zeker vertellen wat Deborah voor ons gedaan heeft, maar we hebben ieder ons eigen leven.”
“‘Geef niet op’ en ‘het komt goed’ zijn dooddoeners die ik zelf nooit aan kon horen. Wat ik vooral wil, is meer bekendheid rond eiceldonatie, zodat wachttijden – nu acht jaar – hopelijk korter worden. Het moederschap heeft me zoveel gebracht. Het had een verdrietig ‘voorstukje’, maar wel een super roze eind.”
In augustus 2020 vroegen we Krista (nu 45) om een update: “Het is eigenlijk onmogelijk om in woorden te beschrijven hoeveel wij van ons grote kleine meisje houden. Tot nu toe is ons leven alleen maar mooier en beter geworden met Emma (2). Ze slaapt elke dag tot 9.00 uur, eet en drinkt alles, is vrolijk, lief, sociaal, dol op knuffelen, dansen, zingen, lezen, in regenplassen stampen, kleuren, puzzelen, en… de Efteling! Wij hebben een abonnement en proberen zo vaak mogelijk te gaan. Ze kent zelfs al de liedjes van de attracties.
Het contact met Deborah is nog altijd erg goed. Zij is inmiddels zelf bevallen van haar vijfde wondertje. Emma maakt ons leven compleet en waardig. Wat er ook gebeurt.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
