Het is Paarse Vrijdag: een dag waarop scholen zich in paarse kledij hullen en solidariteit tonen met LHBTI-jongeren. Dat deze jongeren er gewoon bij horen, is helaas nog altijd niet vanzelfsprekend.
Het is ook niet altijd even makkelijk voor ouders, want wat als je kind er jaren later achter komt in het verkeerde lichaam te zijn geboren? Dat gebeurde bij Kirsten Visser (45). Ze is moeder van transzoon Sietse (18), die bij zijn geboorte de naam Emma kreeg.
Vanuit haar eigen ervaringen helpt ze met praktijk Trans-Parents ouders van een transgender kind in hun proces. Van namen veranderen, doktersbezoeken en hormoontherapie tot de rouw die je meemaakt als ouder: Visser weet precies waarover ze praat. “Mijn gevoelens en verdriet kon ik lange tijd niet plaatsen”, vertelt Visser. “Mijn kind leeft nog, maar toch heb ik mijn dochter verloren. Ik schaamde me voor mijn rouw. Als ouder moet je afscheid nemen van het kind dat je had.” Visser is even muisstil. Dan vertelt ze hoe ze met haar gevoel van ‘rouw’ omgaat. “Tegenwoordig zeg ik dat ik drie kinderen heb. Ik heb twee geweldige zoons en een dochter die op haar dertiende uit mijn leven verdween.”
Lees ook
Taya’s dochter is geboren in verkeerde lichaam: ‘Ze wilde niet de jongen in de jurk zijn’
In de jaren voordat Emma uit haar leven vervaagde, wist Visser niet dat hij jarenlang ongelukkig was met het lichaam dat hij bij zijn geboorte kreeg. Emma hield van buitenspelen, jongenskleding en Superman. Kirsten: “Maar ik dacht dat dit een fase was. Dat het in de puberteit zou veranderen en ze haar spijkerbroek wilde inruilen voor een kort rokje.” Dat was niet het geval. Emma voelde zich wekenlang ongelukkig, was geïrriteerd door het jarenlange verbergen van zijn grootste geheim. Na een knallende ruzie tussen Visser en haar destijds tienjarige kwam het hoge woord eruit. Haar kind schreeuwde dat hij niet meer als Emma door het leven wilde gaan.
“Ik ben op de keukenstoel geploft. Wist niet wat ik moest zeggen of doen”, aldus Visser. “Snel daarna maakte ik een afspraak met de huisarts, waarna we werden doorverwezen naar het VU. Dan begint het wachten tot je kind met het traject mag beginnen.”
Een traject vol hormoontherapieën en grote veranderingen volgde. Emma heet inmiddels Sietse. Twee jaar geleden veranderde hij zijn naam en geslacht voor de wet. “Die erkenning was enorm belangrijk voor hem. Hij bloeide op.”
Terwijl Sietse steeds meer begon te veranderen in de persoon waar hij jarenlang van droomde, moest Visser vooral wennen. “Als ouder van een transgender kind moet je veel loslaten. De verwachtingen die ik had toen ik zwanger was, worden niet altijd waargemaakt.” Als Sietse bijvoorbeeld vader wil worden, wacht een moeilijk traject. “Een kind krijgen is überhaupt niet vanzelfsprekend, maar al helemaal niet als je transgender bent. Er zijn transmannen die zelf een kind dragen, maar dat wil mijn puber absoluut niet.”
Visser wil andere ouders in dezelfde situatie steunen met haar praktijk. “Als ouder maak je ook veel mee, dat wordt weleens vergeten. Sommige gezinnen krijgen te maken met uitsluiting en discriminatie. Dat hebben wij ook meegemaakt.” Toen Sietse nog officieel Emma heette en zich bij een voetbalclub wilde inschrijven, werd hij niet toegelaten. “Na veel gedoe kregen we een mail van de voetbalvereniging dat hij niet welkom is omdat hij transgender is. Het excuus was dat hij waarschijnlijk gepest zou worden.”
Lees ook
Transgenderpoli voor kinderen in Nijmegen door enorme wachtlijst Amsterdam
Nu is Sietse een gezonde jongeman. Gelukkig. Zichzelf. Vol energie. Aan het begin van zijn leven als volwassen man. “Het is prachtig te zien hoeveel mensen ons steunen”, vertelt Visser met een montere lach. “Het lijkt dat menig Nederlander transgenders prima vindt. Maar we moeten niet denken dat het al volledig is geaccepteerd. Dat is het verre van, helaas.”
