Door de grote woningnood was Kim na haar scheiding anderhalf jaar bezig met het zoeken van huis voor haarzelf en haar zoontje. In de tussentijd woonde ze nog bij haar ex.
“Ik had vaak slapeloze nachten. Hoe ging ik het doen als alleenstaande moeder? En hoe zou ik in vredesnaam zelf huur gaan betalen?”
Het is april 2020, het begin van de eerste lockdown. Kim en haar man groeien al een tijdje uit elkaar, maar nu ze continu op elkaars lip zitten – Kims werk in de kinderopvang gaat niet door, haar man werkt vijf dagen per week thuis – wordt dat pas echt pijnlijk duidelijk. Het stel besluit uit elkaar te gaan.
Kim gaat op zoek naar een plek voor zichzelf en haar zoontje van vijf, maar dat lukt niet meteen. “We waren niet lang daarvoor verhuisd. Daardoor waren mijn jaren inschrijftijd bij de woningbouwvereniging verloren gegaan”, vertelt ze. “Het is frustrerend als je op een huis reageert en op nummer 1832 staat. Ik reageerde daarom vooral op lotingwoningen, maar ook die bezorgden me flink wat tranen en slapeloze nachten.”
In de tussentijd wonen zij en haar ex in een klein appartementje. “We zijn gelukkig niet vervelend uit elkaar gegaan, dat hielp. Maar de kamer van Milan, mijn zoontje, werd de werkkamer van mijn ex. Milan en ik sliepen daardoor samen op één kamer. We wilden hem eerst pas vertellen dat we uit elkaar waren als we gingen verhuizen, maar omdat het zo lang duurde, begon hij er op een gegeven moment zelf naar te vragen. Hoewel hij nog klein was, begreep hij het wel.”
De situatie blijft ruim een jaar hetzelfde, tot Kim toch maar urgentie aanvraagt bij de gemeente. “Ik had gelezen dat je praktisch op straat moet staan om die te krijgen, maar bij mijn gemeente kreeg ik gelukkig al urgentie omdat ik een alleenstaande moeder was. Dat was fijn, maar ook lastig. Ik mocht geen enkel huis weigeren. Het huis waar ik nu in woon heb ik geaccepteerd zonder binnen te kijken, maar gelukkig is het heel mooi. Het is dicht bij Milans basisschool, dat vond ik belangrijk.”
Alleenstaande moeder Melissa onzeker over opvoeding: 'Zelf ook geen vader gehad'
Hoewel ze blij is met haar nieuwe woning, brengt die ook uitdagingen met zich mee. “Ik was financieel afhankelijk van mijn ex”, vertelt Kim. “Hij verdiende het grootste gedeelte, wat ik zelf verdiende zagen we als extraatje. Dat bleef zo in de anderhalf jaar dat ik nog bij hem woonde. Maar ik lag er wel vaak van wakker: hoe zou ik straks in vredesnaam zelf huur gaan betalen?”
Kim werkt inmiddels als gastouder, waardoor ze geen vast inkomen heeft. “Op een gegeven moment ging het kindje naar school, waardoor mijn uren halveerden. En als de ouders vrij waren zat ik helemaal zonder werk. Soms had ik een maand lang geen inkomen. Uiteindelijk heb ik het financieel kunnen rondbreien, maar dat ging de ene maand makkelijker dan de andere. Ik was altijd bezig met rekenen: red ik het wel of red ik het niet? We konden niet veel leuke dingen doen, een vakantie zat er echt niet in. Gelukkig hebben we een tuin.”
Pas nu ze een nieuwe baan heeft, heeft ze genoeg financiële ruimte om ook leuke dingen te kunnen betalen. “Maar daar ben ik nog helemaal niet aan gewend. In mijn hoofd ben ik nog steeds aan het rekenen”, geeft ze toe. “Toch heb ik er geen spijt van dat ik eerder nooit financieel onafhankelijk was. Daardoor was ik wel altijd thuis voor Milan. Gelukkig hebben we het ook met mijn nieuwe baan zo gepland dat hij maar één dag naar de BSO hoeft.
Een paar weken geleden zijn we Milan en ik voor het eerst samen op vakantie geweest, een korte week in Turkije”, vertelt Kim. “Milan vond alles geweldig. En daar doe ik het voor. Ik ben ontzettend blij met de nieuwe baan die me financieel de mogelijkheid heeft gegeven om mijn zoontje deze mooie vakantie te kunnen geven. En stiekem ben ik best trots hoe ik de afgelopen jaren en na de scheiding toch ook alles voor elkaar heb gekregen.”
Eva zet zich in voor alleenstaande ouders: 'Eenzaamste groep van Nederland'
