Geïnspireerd door haar zoon doet Karin Lecarpentier (44) nu ruim een jaar aan freerunning: een sport waarbij je zo sierlijk mogelijk van het ene punt naar het andere beweegt, en onderweg over obstakels springt.
En dat bevalt haar, ondanks dat ze al twee keer een (kleine) blessure opliep, goed.
“Mijn zoon traint in een zaal”, vertelt Lecarpentier. “Maar ik vond het vooral heel tof als ik hem buiten bezig zag. Samen met andere kinderen springt hij regelmatig in de wijk over muurtjes en andere objecten heen. Veel van hen oefenen op trampolines in de tuin. Ongelooflijk wat ze allemaal kunnen en hoe snel ze dat leren.”
Hoewel ze zelf niet zo sportief is aangelegd, leek dit ook haar een leuke uitdaging. Dus nam ze via de trainer van haar zoon enkele losse lessen. “Ik heb geprobeerd wat volwassenen bij elkaar te krijgen om dit samen te doen. Maar ik wilde elke week wel een keer de hort op, en daar was te weinig animo voor in mijn omgeving.”
Lees ook
Freerunner bungelt met één hand aan kraan in Londen
Dat weerhield haar niet. “Ik vond een club in Zoetermeer, Parkour Disciplines, maar ik dacht: ‘Ga ik echt een half uur rijden voor deze sport? Maar het was zo leuk dat ik ben gebleven en er zelfs twee keer per week – vanuit Rotterdam – naar toe rijd om te trainen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Die trainingen duren 1,5 uur en met een groep mannen en vrouwen, variërend van 20 tot 57 jaar, springt ze van paaltje naar paaltjes, balanceert ze op hekjes en trekt te zich op aan muurtjes. “We hebben geen binnenlessen met matten, zoals de kinderen, dus onze vorderingen gaan minder hard.”
Lees ook
Freerunner probeert op spectaculaire manier de trein te halen
En dat is niet het enige verschil. “Je merkt dat je als volwassene simpele dingen spannender vindt. Een kind springt gewoon van de ene naar de andere steen, voor een volwassene is dat een hele stap. Maar we oefenen alles stap voor stap. En die stapjes kunnen klein zijn.”
Lecarpentier oefent naast de lessen ook alleen. “De trainer van mijn zoontje traint soms op het schoolplein en adviseerde mij dat ook te doen. Maar de school heeft meer dan eens laten weten niet te willen dat de kinderen op de muurtjes spelen. Zie je dan voor je dat ik dat als moeder wel doe?”, zegt ze lachend.
“Ik ga naar een bedrijventerrein bij mij in de buurt. Daar is het in het weekend redelijk verlaten. Ik doe geen salto’s en andere vette tricks. En geneer me bovendien toch een beetje als ik anderen tegenkom terwijl ik aan het oefenen ben. Die schaamte vermindert langzamerhand gelukkig wel. Als ik over een muurtje wil springen, moet dat kunnen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Freerunning is niet een veelvoorkomende hobby onder volwassenen. De reacties op haar nieuwe sport bleven dan ook niet uit. “Of ik in een midlifecrisis was beland. Om uit te leggen wat ik er leuk aan vond, liet ik filmpjes zien van trainers, maar die trainen in de zomer allemaal met ontbloot bovenlijf. En dus veranderde ik van vrouw met midlifecrisis in vieze vrouw met midlifecrisis, haha.”
Inmiddels weten de mensen om haar heen wel dat het geen bevlieging noch een existentiële crisis is. “Ik vind het gewoon superleuk. Ik heb nooit het gevoel dat ik aan het sporten ben, terwijl het wel degelijk een goede work-out is. Je traint je conditie en al je spieren, terwijl je als het ware buiten speelt.”
Het meest trots is ze op de steeds grotere sprongen die ze kan maken. “Ik had altijd het droombeeld dat ik – als mijn zoontje een bal op het dak had geschoten – zou zeggen: ‘Mama haalt ‘m wel’. Om vervolgens tegen het muurtje op te rennen, aan de bovenkant te gaan hangen en erop te klimmen. Dat hoop ik nog te leren, maar de illusie op die manier mijn zoontje te redden heb ik niet meer. Ik besef inmiddels dat er een warming-up van 20 minuten aan vooraf gaat.”
