Ellen Gerritsen zette, nadat haar broer Sander gediagnosticeerd werd met kanker, stichting No Guts No Glory op. Daarmee biedt ze financiële en morele steun aan kankerpatiënten.
Ellen verleende in die rol haar medewerking aan het maken van LINDA. 176, die in het teken staat van kanker.
No Guts No Glory zamelt onder meer geld in voor behandelingen tegen kanker die (nog) niet vergoed worden door zorgverzekeraars. Ellen begeleidt daarnaast mensen met kanker of directe naasten die ondersteuning willen. Ze krijgt voor haar werk veel te maken met onhandige, doch goed bedoelde uitspraken waar kankerpatiënten mee te maken krijgen. “Dit lijstje geldt uiteraard niet voor álle mensen met kanker, maar ik heb deze uitspraken vaak gehoord van de mensen die ik ondersteun.”
1. ‘Je moet vechten hoor. Je mag niet opgeven!’
Ellen: “Je moet niks behalve jouw eigen keuzes maken. Je kwetsbaar opstellen
door bijvoorbeeld af en toe even te vloeken of te huilen, daar is helemaal
niks mis mee. Daarnaast: mocht jij willen kiezen om niet verder te behandelen, om wat voor reden dan ook – omdat je bijvoorbeeld je laatste periode niet nog zieker wil worden van eventuele bijwerkingen van behandelingen – dan is dat jouw goed recht. Dat heeft werkelijk níks te maken met ‘opgeven’.’
2. ‘Ik las een artikel over kanker op Facebook en je moet ‘dit en dat’ kruid gebruiken, want daar was iemand gewoon van genezen joh.’
“Nee. Gewoon nee.”
3. ‘Je valt wel veel af zonder moeite zeg, dat wil ik ook wel.’
4. ‘Wat zijn je overlevingskansen? Hoeveel tijd heb je nog gekregen?’
5. ‘Geen chemo doen hoor, daar is mijn vader zó ziek van geworden.’
6. ‘Als je hulp nodig hebt weet je me te vinden hè?’
“Dit is ontzettend lief en fijn, maar ook zo abstract en moeilijk. Iemand bellen en zeggen: ‘Ja, hoi, kun je mijn badkamer komen poetsen? Want ik heb daar geen energie voor’ – dat durft bijna niemand te vragen.”
7. ‘ Hoezo kan je niet naar je werk, maar wel naar een concert?’
8. ‘Vergeet je niet dat dit ook heel zwaar is voor je partner?’
“Dit is behoorlijk heftig want echt, de meeste mensen die ziek zijn vinden het vreselijk om afhankelijk te moeten zijn, (tijdelijk) zichzelf niet te zijn. Ze kampen vaak al met een enorm schuldgevoel.”
9. ‘Die heeft de strijd verloren’ na overlijden aan de gevolgen van kanker.
“Je kunt alleen verliezen of winnen als iets een eerlijke wedstrijd is. Kanker is geen gevecht. De lieve mensen die ik moest loslaten waren geen verliezers.”
10. Het ergste wat je kunt doen is negeren.
“Misschien weet je niet wat je moet zeggen. Dat geeft niks. Heel normaal, want het ís ook moeilijk. Maar zeg dát dan. Of stuur een appje of kaart met: ‘Ik wil zoveel zeggen maar weet niet wat of hoe’. Of: ‘Ik vind het gewoon zo kut voor je’. Aangeven dat je de juiste woorden niet hebt (news flash: die zijn er ook niet) is veel beter dan iemand negeren. Wat je ook doet, niets zeggen is geen optie. Wat ook vaak gebeurt, is dat iemand zegt: ‘Ik dacht dat iedereen je wel zou bellen, dus ik wilde je ruimte geven.’ Superlief, maar als iedereen dat denkt, blijft het érg stil.”
Lees ook
Chantal: ‘Ik mag niet zeuren over m’n gewicht omdat ik kanker heb overleefd’
Ellen: “Eerlijk zeggen dat je de goede woorden niet hebt, en vragen hoe je kan helpen. Door er voor de ander te zijn, doe je al veel.”
“Probeer daarnaast concrete hulp aan te bieden:
– ‘Zal ik deze week eten komen brengen?’
– ‘Zal ik de kinderen woensdagmiddag meenemen naar de speeltuin?’
– ‘Geef maar een briefje met wat je nodig hebt, dan ga ik naar de winkel.’
– ‘Zal ik langskomen en dan zien we wel of je wil praten – of juist niet, dat we dan een film kijken?’
Het klinkt allemaal heel simpel, maar dit zijn heel fijne manieren om er voor iemand te zijn.”
