Maandenlang werkt Justine Tjallinks aan haar foto’s. De Nederlandse kunstfotograaf schetst ze eerst in detail uit en na de daadwerkelijke fotoshoot wordt het beeld nog uren nabewerkt.
Het resultaat is, als het coronawise even meezit, binnenkort te zien in haar eerste solotentoonstelling in de Kahmann Gallery in Amsterdam.
Wanneer de museumdeuren weer opengaan, snuiven we al te graag weer wat cultuur op. Extra leuk om dan iets van de kunst af te weten. Daarom legt Tjallinks bij vier van haar foto’s uit waarom ze deze vrouwen zo vastgelegd heeft. Kunnen wij bij haar expositie, tussen 8 april en eind mei, een potje pronken met onze kunstkennis.
Dit beeld van model Trixie staat op de cover van Tjallinks’ boek dat in mei uitkomt. Tjallinks: “De foto is heel clean, heel simpel, maar je ziet haar kracht en haar kwetsbaarheid. Het is een tijdloos beeld. Geïnspireerd door klassieke werken, maar over tien jaar staat dit beeld nog steeds.”
Het werk komt uit een fotoserie die Tjallinks maakte om kritisch te kijken naar schoonheidsidealen. “Meestal zoek ik modellen, maar Trixie benaderde mij. Ik wist dat ik iemand in deze serie wilde met een voller lijf. Deze foto is precies zo uitgepakt als ik van tevoren had bedacht. Ik bewerk foto’s altijd nog enorm om met bijvoorbeeld het licht het meest dramatische effect te krijgen. Alles is eindeloos bewerkt, maar de mensen zijn echt. Ik maak geen lippen groter of neuzen kleiner.”
“De serie Nude is me nog steeds dierbaar. Dit was de eerste serie waarmee ik viral ging en prijzen won. Om te kunnen fotograferen heb ik alles opgegeven. Deze foto’s werden super ontvangen.”
In haar werk houdt Tjallinks van monotone kleuren. De fotograaf wilde meer dan alleen de schoonheid van dit Japanse model met albinisme vastleggen. “Ik zag dat mensen met albinisme vaak in heel witte omgevingen worden afgebeeld. Ze hebben misschien geen pigment, maar ze zijn niet spierwit.”
Na het zien van een documentaire over Amber en haar broer kan Tjallinks hen niet meer loslaten. De fotograaf verliest in die tijd haar moeder en het idee dat andere mensen, zoals Amber en haar broer, weten dat ze jong zullen sterven raakt haar. “Het belangrijkste voor de foto was: dit meisje is niet zielig. De foto is niet vrolijk met een ballonnetje, maar het straalt rust en kracht uit.”
“Amber is ontzettend intelligent, lief en grappig. Ze was zelf ook heel blij met deze foto. Dus als je zou vragen op welk beeld ik het trotst ben, dan komt deze zeker ergens in de top drie.”
“Zie je hoe perfect de haren zitten? Dat kan met alleen styling niet. Dit is handmatig in de nabewerking gedaan. Als het moet teken ik alle haren nog in, net zo lang tot ik tevreden ben.” Dit werk heeft vrij veel kleur, voor Tjallinks’ werk. “Ik wilde spelen met diepte in de blouse, en juist een vlakke achtergrond.”
Voor de serie Glory is Tjallinks geïnspireerd door het modern realisme. “Vrouwen werden hierin heel statig, stijf afgebeeld. Ik wilde zien hoe dat zich zou vertalen naar fotografie. Zo recht in de camera kijken, is een van de moeilijkste dingen om goed werkend te krijgen. Schilders konden de gezichten van hun modellen veranderen, dat doe ik niet. Haar gezicht vind ik fascinerend. Ze trekt je het beeld echt in.”
De tentoonstelling van Tjallinks is al een paar keer vooruit geschoven. 8 april gaan de deuren echt open. “Dat het in coronatijd is, is zuur. Nu mag je op afspraak binnen, ik hoop natuurlijk op verruiming. Het is wel belangrijk dat we blijven organiseren. De kunstsector mag niet opgeven.”
Lees ook
Fotografiestudent Yael Laroes (26) over dik zijn: ‘Ik omarm mijn lichaam niet’
