LINDA. DE BEVALLING staat in het teken van bevallingen. Deze zijn over het algemeen al genoeg een ‘bevalling’ op zichzelf, maar soms vinden ze ook nog eens veel te vroeg plaats. Dan is iemand prematuur geboren. En dat is niet zonder risico.
Dit was het geval bij Juliëtte Kamphuis (40), die met 28 weken prematuur geboren werd. Haar moeder beviel drie maanden te vroeg. Vanwege het levensgevaar lag Kamphuis de eerste vier maanden na haar geboorte in het ziekenhuis.
Kamphuis vertelt dat haar moeder beviel in het streekziekenhuis in Almelo. Daar hadden ze niet de vereiste zorg voor iemand die zo vroeg geboren was. “Mijn enige kans was naar een academisch ziekenhuis vervoerd te worden. Uiteindelijk was er een plekje in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Maar dat was wel 140 kilometer verderop.”
Haar vader kreeg te horen dat hij het beste kon meegaan, omdat Juliëtte de ambulancerit mogelijk niet zou overleven. “Hij ging mee, en ik heb het gelukkig overleefd. Bij aankomst werd ik direct gestabiliseerd en aan de beademing gelegd.” Daarna volgde een aaneenschakeling van verschillende complicaties en het ondergaan van medische procedures. Zoals een hartoperatie toen ze tien dagen oud was. “Veertig jaar geleden was de kans dat iemand met 28 weken het zou overleven een stuk kleiner dan tegenwoordig.” De eerste maanden waren dan ook heel spannend voor haar ouders.
De maanden in het ziekenhuis aan de beademing zijn niet goed geweest voor Kamphuis’ longen. “Enerzijds ben ik zo blij, want het heeft ervoor gezorgd dat ik nog in leven ben. Anderzijds heb ik flinke schade aan mijn longen, maar ik heb het ontzettend goed”, vertelt ze.
In 1980 kreeg zij als baby de diagnose BPD, wat staat voor Bronchopulmonale dysplasie. Dit uit zich in moeite met ademhalen en flinke benauwdheid. “Mijn moeder heeft een jaar lang drie keer per dag twintig minuten het slijm in mijn longen losgeklopt. Mijn broer dacht waarschijnlijk dat ik op mijn kop kreeg”, vertelt ze lachend.
“Op jongvolwassen leeftijd kreeg ik de diagnose moeilijk te behandelen astma. Pas een jaar geleden kwamen we er bij een tweede second opinion alsnog achter dat het tóch BPD is”, legt Kamphuis uit. “Om een beeld te schetsen van de gevoeligheid van mijn longen: als we de barbecue aansteken, moet ik naar binnen en alle ramen en roosters dicht doen. Op een terras moet ik in de gaten houden dat ik niet in de buurt van een roker kom te zitten. Verder heb ik een goede kwaliteit van leven. Ik mag niet klagen.”
Lees ook
Zwanger, maar bang om te baren? Dit moet je weten over bevalangst
Kamphuis heeft de eerste drie maanden in het WKZ gelegen en daarna nog een maand in het streekziekenhuis, dichter bij huis. “In die tijd werd je niet de couveuse uitgehaald, in verband met mogelijk risico op besmetting. Mijn moeder had me voor het eerst vast toen ik 3,5 maand oud was. Die eerste tijd wordt een kind normaal constant vastgehouden. Maar mijn ouders hebben dat later behoorlijk ingehaald, hoor. Ik ben een enorme knuffelaar geworden,” lacht ze.
Ze vertelt dat de eerste jaren van haar jeugd spannend zijn geweest voor haar ouders. “De dokters kwamen met voorspellingen dat ik mogelijk sociale problemen zou krijgen of een motorische ontwikkelingsachterstand. Mijn ouders hebben zich niet laten leiden door het onbekende en hebben me opgevoed als elk ander kind. En dat heeft goed uitgepakt. Ze hebben mij m’n eigen tempo laten aangeven, wat best snel ging. Ik ben een enorme sporter, ga veel hardlopen en mountainbiken en ik ben relatief gezond.”
Kamphuis staat zeer positief in het leven en laat zich, ondanks haar minder goed ontwikkelde longen, nergens in beperken. “Ik ben ontzettend blij met alle zorg die ik heb gehad. De ervaringen hebben mij in ieder geval een enorme drijfveer gegeven.”
Ook hebben deze ervaringen ervoor gezorgd dat ze haar passie heeft gevonden. “Naast mijn werk ben ik ambassadeur voor het Sophia Moeder en Kind centrum. Daarnaast zet ik mijn kennis en ervaring in om bij te dragen aan de kennis over de zorg voor prematuren. Ik wil mensen helpen. En daarmee wil ik ook gelijk mijn grootste tip geven, ook namens mijn eigen ouders. Als jouw kind prematuur geboren wordt, behandel hem dan als elk ander kind.”
Juliëtte Kamphuis in het ziekenhuis.
